Alle inzendingen van John Loopstra

Buiten het oog getreden vult mijn wereld zich met zon, verblind voel ik me te licht bevonden en loop los een bos in dat doet mij dwalen, verdwalen over vele paden. Manen later tot een grens gekomen tref ik een park dat mij door de inrichting niet kan bekoren, het licht te strak bevroren. Ik kies in het wilde weg zelf een andere kant.…

Door deze ogen bezien is in het windloze oog toch niets zonder beweging, zonlicht warmt het water, dat opstijgt, onzichtbaar uitdijdt door de lucht te vullen. Mijn adem wordt bevochtigd en beroert de wilde woorden, spelend als dolfijnen voor de boeg. Hun spel spreekt mij aan, vertelt van hun reis, hun verleden in het donker van jonge…

In het oog (3) In het oog lopend nu, dit duister achter mijn ogen – zwarte maan boven wind; water, golvend langs niet zichtbare lijnen, voelbaar buiten dit lichaam – het kleine duister wacht altijd totdat ik weg kijk van het meer, en doet me geloven dat in de diepte een kelpie waart, levend geworden vrees. Als ik val, roep ik…

Het oog is de kluis waarin ik mezelf opberg, de storm de sleutel buiten. Ik ken dit lijf niet, denk te moeten overgeven, maar is dat, omdat de maag het voedsel niet verteert of doordat het al opgenomen is? Ik neem mijn handen en leg ze neer op mijn buik. Mijn ogen vallen dicht. In het donker vormt zich een vraag, welt als kwelwater…

In het oog De wereld slingert zich een weg door de tijd en ik blijf achter in het oog ? ogenschijnlijk stille ruimte in het midden van de storm. Ik geef mijn waarde weg en maak mezelf tot zwart gat, waarin ik heen en weer slinger, steeds kant noch wal raak, geen rustpunt in beeld en daarom zie ik jou niet, neem ik geen tijd…

In de nacht wacht het weerzien, weerlichtend in de dromen, met het oude lichaam als de dag slaapt. In die onbereisbare stad dwarrelt hier en daar nog een enkel woord door lege straten, op zoek naar de rest van de zin. Het is geen lege tijd, geen loze stilte, want naast me in bed klopt nog steeds een warm hart, veelzeggend welkom. Flarden…

Een Mirage raast over, laag op de nabrander, bulderend door mijn bier, op weg naar zijn zachte thuis? Mijn droom verdrinkt in zijn decibellen, het gesprek verstomt, sterft bijna.... Gelukkig borrelen bellen koolzuur nog omhoog in onze glazen en het gesprek herpakt zich als de herrie zich uit de voeten gemaakt heeft.…

Bron zonder einde (was er niet wel een begin?) iedere minuut één druppel, iedere druppel één leven, geschakeld, verbonden meer stil in de grot. Druppels blijven volgen, versmelten en toch hebben ze geen weet van elkaar, anders dan via water. Maan trekt aan het meer onder de rots, al zien ze elkaar nooit. Meer zonder…

Een rib uit mijn lijf, toen jij achterbleef in de arena van de ziel. Geen wonder dat ik mijn lichaam niet meer vulde, mijn leven niet meer bewoonde, toen ik opnieuw wakker werd. Het kostte mij werkelijk een rib uit mijn lijf, verloren in de mist van het niet meer herinneren hoe ik hier gekomen ben... langzaam, mettertijd vind…

Ze kwamen op de wind van het Noorden, zeven vogels zwart krassend koud uit het hart één voor elke dag van de week zwijgen; negeren; woede; haat; venijn; gif en voor de zondag zelfhaat afgewenteld.... Ik kan mijn bloed wel drinken, dat ik hen hoorde, in hun nest leefde…

Na een lange reis (tol en schatting inbegrepen in de kostprijs) land ik op ruwe hei en zie een boom (off centre in het verder kale landschap), aan de voet daarvan, als een stil meer, slagschaduw, waarin ik tranen spui, tranen die in de zandbodem wegzinken, jij bent de aarde waarin de hei wortelt, kronkelt, groeit, een…

Uitgestrekt tussen schelpen en aangespoeld zeewier, drijfhout beweegt zich mee met de zee. Zon vraagt: ‘Zou je vlees zich hechten aan je beenderen, als je ‘nee’ zei tegen mijn zomer?’ drijfhout drogend Maan trekt aan mijn water, maakt vloed en ebt weg drijfhout neemt gewicht Sterren banen zich stil een weg van licht.…