Zeven vogels zwart
Ze kwamen
op de wind
van het Noorden,
zeven
vogels
zwart
krassend koud uit het hart
één voor elke dag
van de week
zwijgen;
negeren;
woede;
haat;
venijn;
gif
en voor de zondag
zelfhaat afgewenteld....
Ik kan mijn bloed wel drinken,
dat ik hen hoorde,
in hun nest leefde,
maar dat is niets dan voortzetten.
Ik daal af langs de stam
naar de grond
en open mijn ogen opnieuw,
adem de vochtige aarde in...
langzaam verlies ik mijn veren,
worden mijn vleugels armen en handen,
geef ik mezelf voeten om mee te lopen
in de richting
van jouw stem
Ik ben blij
dat we hier zijn, nu
Geplaatst in de categorie: psychologie