Alle inzendingen van Jos Jansen

De geest wiekt boven de materie uit: boven de laffe luwte van mijn stee waarin mijn lichaam luistert naar 't geluid der nacht, dat dunner wordt van lieverlee. Niet langer wordt mijn geest gekooid, geknecht door een cocon van grove stof, waarvan elk pijntje, steekje het verval voorzegt dat ik zo onderhand verwachten kan. Misschien is sterven…