Alle inzendingen van LadyLove

naar jouw handen kijkend wordt het zichtbaar hoe ringen langzaam van je vingers glijden tijd heeft je getekend waardoor je ouder bent gaan lijken diep van binnen bleef je dat meisje van twintig dat ronddanste in de weide wat haar rokken deed bollen zonnebloemen lachten haar toe al stierven die als jij 'n vroege dood ©Lady Love…

hey beer weet je waar je naartoe gaat als je oud bent en grijs net zoals onze oma mama zei "ze gaat op 'n hele lange reis" hey beer weet je of je dan ook nog kan zien neem je veilig mee hoor beer da's leuker bovendien krijgen we dan vleugels achterop onze rug hey beer dan vliegen we samen stiekem naar mama terug ©Lady…

Mama waar is Papa toch gebleven waarom zie ik hem niet meer weet je wat ze dan zegt helemaal niets, mijn lieve beer kan het maar niet begrijpen houdt hij soms niet meer van mij m'n nieuwe Papa vindt dat ik niet moet zeuren, het is allemaal aanstellerij 's nachts droom ik dat we weer samen zijn Papa ik, met in mijn hand m'n lieve beer lachen…

de klap die jij uitdeelde voelde harder dan dat 'ie was valse toon was gezet mijn wang kleurde rood schichten vlogen over en weer alsof de woordenstroom nog niet genoeg was deed het de gemoederen koken slaande deuren waren een voorteken van ijle rust wat me deed verstillen langzaam telde ik de uren…

als zij nog slaapt streelt hij lichtjes over haar wang blijven haar ogen nog even gesloten maar dat duurt niet lang dan ontwaakt zij langzaam met 'n prachtige warme lach trekt ze hem tegen zich aan en kust hem goedendag kriebelt de zon voorzichtig bij hen naar binnen welk 'n schoonheid zo deze vrijdag te mogen beginnen…

als zonnestralen hou ik van jou dansend over witte wolken van plezier voel je aanwezigheid heel dicht bij me maar heb je toch het liefste hier…

Kom mee met mij pak mijn hand laat ons reizen over het uitgestrekte land Kom mee met mij in de zwoele nacht jouw wang dansend tegen de mijne dat voelt zo zacht Kom mee met mij zoen me innig in 't veld met zoveel passie dat het onze hartslag versnelt Kom mee met mij mijn handen om je gezicht laat me je bekoren tot aan het ochtendlicht…

enkel in luier gekleed zittend aan een te grote tafel waaronder zijn beentjes vrolijk bungelen speelt hij Risk voor ontbijt één groot Rusland is wat hij maar al te graag verwezenlijkt gretig stapt hij in te grote zevenmijlslaarzen de kamer rond tegen zijn verlies kunnen, heeft hij nooit gekund…

Gevoed door de bron schijnt de zon nog feller geuren de bloemen dieper kloppen onzeren harten sneller Onze twee-éénheid die geleidelijk is ontstaan groeit iedere dag dieper dat kan niemand zijn ontgaan Vol verlangen heel diep en intens was het jij die mij riep mijn allergrootste wens *…

Kom mee met mij pak mijn hand laat ons reizen over het uitgestrekte land Kom mee met mij in de zwoele nacht jouw wang dansend tegen de mijne dat voelt zo zacht Kom mee met mij zoen me innig in 't veld met zoveel passie dat het onze hartslag versnelt Kom mee met mij mijn handen om je gezicht laat me je bekoren tot aan het ochtendlicht…

de tijd die jij mij had gegeven waarbinnen ik kon beslissen of ik al zou gaan of toch nog even van jouw liefde zou vergewissen tikt de klok gestaag achteruit verruilt de zon zich voor de maan voel ik weer jouw lippen op m'n huid wetend dat ik je zal moeten laten gaan schittert het zonlicht nog één keer door jouw prachtige lange haren…

hoe langer ik in de spiegel kijk valt het me steeds meer op dat je me toelacht het overtuigende gevoel dat warmte schept geeft mij 'n andere kijk dan ik voor ogen heb gehad totdat ik hervond wat ik eerder verloor *…

de tijd die jij mij had gegeven waarbinnen ik kon beslissen of ik al zou gaan of toch nog even van jouw liefde zou vergewissen tikt de klok gestaag achteruit verruilt de zon zich voor de maan voel ik weer jouw lippen op m'n huid wetend dat ik je zal moeten laten gaan schittert het zonlicht nog één keer door jouw prachtige lange haren geeft…

Innig omwikkeld houdt hij verwoed vast aan wat ooit was daar de leegte te donker is en onmens diep koestert hij vergane glorie alsof hij niets meer waard zou zijn…

wanneer ik de gordijnen open voel ik de ochtend mij wakker kussen een portie vergeten liefde ligt geduldig op de deurmat te wachten thee geurt door het huis en sluit zeker niet uit dat het 'n prachtige dag wordt…

de stilte steekt diep tot op het bot slap verweer denkt ongemerkt langszij te komen wrijft zijn onschuld in kobaltblauwe verf wat al snel sporen achterlaat in het wassende water de agitatie groeit ©Lady Love…

voor zich uitstarend prikt ze in een bord waar de avond tevoren een warme maaltijd op geserveerd was haar ogen kijken in 'n wereld die voor anderen niet zichtbaar is waar alleen zij toegang tot heeft kleurrijke vlinders pirouetten dansen bloemen geuren en nooit hun kop laten hangen, bomen hun armen uitstrekken tot in de eeuwigheid vogels…

de kalender was al vele jaren niet afgestoft vergeling sloeg toe, niet alleen op het behang op het raam tikte de tijd, een te lange tak die had weten te ontsnappen probeerde het steeds opnieuw uiteindelijk opende ze de ramen waardoor de zon haar ten dans vroeg stilletjes kroop de prille lente naar binnen…

De leegte die aanspoelt op het stille strand in de vorm van golven met schuimende koppen Laat steeds weer een restje achter van wat ooit in het verschiet heeft gelegen al wat rest is wit Helmgras schudt het hoofd hoor de wind fluisteren zoals grijze wolken de zee kussen voorspellen zij niet veel goeds…

lang is de schaduw die onafgebroken over het tafelkleed gedrapeerd ligt de avonden lengen daar de zon alsnog weet door te komen en de lommer te niet doet, omdat zij zich langzaam maar zeker overgeeft aan het licht…

Aangetrokken tot het onbekende tuimel ik door 'n prachtige stroming meegezogen, op de melodie van de wind brengt deze mij over hoge bergen en diepe dalen stuurloos aanschouw ik de schoonheid terwijl ik ronddool, reisdoel onbekend sta plots oog in oog met iets wat eindbestemming heet, voelbaar is het gelaten word ik me bewust van waar het…

je streelde 't zonlicht dat kuste lief je wang verleidde je zo de lente dat duurde niet te lang bloemen gingen blozen bomen spontaan in knop je danste en vierde jouw schoonheid daar ten top je omarmde de zomer wat bruinde zij jou verlangend naar de herfst kwam zij toch al gauw daarna volgde de winter ijskoud streek ze neer betoverend…

de pijn die jij mij toedichtte is niet meer van vandaag vele jaren heb ik het bevochten totdat ik het vanmorgen gewoon bij het grofvuil zette…

Die lijnen op jouw gezicht kleuren donkerder dan ooit kan ook komen door dit licht zelfs jouw blik lijkt zo verstrooid En die rimpels rond jouw ogen mis je sprankelende lach was het schuld of onvermogen dat ik het niet eerder zag Neem jou stevig in mijn armen trek je heel dicht tegen mij laat mijn liefde jou verwarmen en voor even zorgenvrij…

met alles wat ik ben sterke armen houden mij dichter warme lippen kussen jouw voorhoofd samen versmelten we als één waarin de nacht de dag koestert stralende sterren onze koers verlichten tot de zon ons omarmt opweg naar zomerland *…

vier lange jaren zijn verstreken in welke je nog altijd aanwezig bent in kleine dingen van alledag hoe zwaar jouw rugzak woog voor jou zullen we nooit weten, maar dat 'ie te zwaar bleek, was 'n feit het maakte niets uit hoeveel we van je hielden, langzaam maar zeker verdronk jij in jouw poel der wanhoop waar jij zo naar verlangde was…

de steen zeilt over het water kringen versus kringen gaan ze over in elkaar de zon schittert op de golfjes terwijl de steen langzaam afdaalt zijn weg vindt naar de bodem 'n strak blauwe hemel waardoor de treurwilg in knop de rust weerspiegelt in het kabbelende water *…

leeg is de bladzij waar doorheen gezwommen wordt opzoek naar de prille waarheden van geluk langs het ochtendgloren had ze kans gezien te ontsnappen…

Een steen valt in het water langzaam dalend naar de schoot van de rivier wat eens zo'n sterke muur leek 'n onneembare vesting lijkt door de tijd brozer dan ooit gestreeld door kabbelend water veredelt sereen licht de luister bomen wiegen geruisloos in de wind ©Lady Love ~* Voor Gabriel die op 26-03'09 zijn vader verloor *~…

samengeknepen ogen boven jouw baardje 'n stralende lach goudgeel lentelicht streelt onze huid welke ons zijn bevestigd teder kus ik je voorhoofd *…