Alle inzendingen van Laurens Windig

Je handen voelen koud en huid kleurt bijna net zo als eens je bruidskleed liefde schonk ons dode kinderen, doch Titus onze zoon, jouw beeld kan mij gedenken wie jij waarachtig was mijn liefste je handen voelen koud en huid kleurt vrijwel evenzo… als eens je bruidskleed dat ik kuste weggegleden uit mijn handen naar de verf en op het…

Boven zichzelf uitgestegen zijn zij samen volledig tegemoet een slok te veel houdt het glas rechtop doet een vrouw haar kleine moeite prosit! stoft schrijdend met de sleep van haar zijden japon over de marmeren vloer zij behoeft er geen moer voor te doen alleen hier bloedende lip door een enkele zoen van een gast met groot plezier…

Uiteindelijk zijn wij royalige nazaatjes ondanks het verre uit elkaar af en toe een beetje deftige mot wij moeten gewoon buiten onze wil om wel op TV met het gevolg privé familiediner het Barokkigorkest gaat wel mee voor de begeleiding na het toetje leuk met z’n allen zingen wie zal dat betalen, wie heeft zoveel geld vallen wij lekker…

Ontdek hoe bovenzinnelijk God mij ineens zijn gelaat laat zien en dat ik hem vast mag leggen als slapend kind, al zuigend rondom de speen van oorsprong, zijn eigen schepping er gaat van alles door mij heen tot op de bodem van mijn spil: onbeantwoorde vragen in mijn geest of hij werkelijk slaapt? heeft hij ongelofelijk verdriet en spijt dat…

wellicht geduld afwachtend om toe te slaan soms fijnzinnig als zijde vaak als bliksemschicht met volle kracht dondert erkenning niet smeken is superieur omheiningen breken het woord staat en troont soms ten spijt teruggeroepen maar de ruïne blijft…

ontwikkeling van de eigen geest mijn God ben er zo mee bezig geweest heeft me zoveel gebracht wat een feest er was niets meer te wensen doch het gluurde en gluurde zweven duurde maar even: ik was maar een mens destijds nietszeggende wens noch hier noch daar onder allerlei luiden leven vanuit het noorden tot aan het zuiden praktisch…

waarom moet ik mij toch scherven aan een leeghoofdige dame die haar vuile was ophangt aan een zelfgespannen lijn tussen weelderige bomen? zodat zij de natuur schaadt zelfs als mijn wandeling er onderdoor gaat en niemand het wegneemt ook niet bij mij totdat ik zou willen beslissen dat zij netjes de geest geeft ter wille van mijn…

mijn natuur beschrijven als natuur het doen verplaatsen in de wolken welke mijn fantasie bevolken overdrijven wat ikzelf bestuur het is vandaag weer transformeren in profielen die de geest oproept wisselend waar stemming aan voldoet ik zal het moeten uitproberen bliksemschichten door een aggregaat botsend warm en koud de dader is als het…

Liep de ganse nacht met een kroon op mijn hoofd tussendoor de Kalverstraat naar de Dam ik had het heen en weer mensen lagen in een deuk en wezen me na daarna tikte ook nog Máxima haalde de kroon van mijn hoofd ze zei: Willem wil ‘m maar ze lachte wel dat heb je soms als je zowat de hele dag met je giechel voor de TV zit te applaudisseren…

ach, mijn hart overdonderde wat had jij mij te pakken weggestopte favelas toen ik ze zag vanaf de corcovado een herder van steen met gespreide armen mijn ogen vielen op de armoe van de top tot op het bot dieven van mijn nachtrust laat de schaapjes tot mij komen en verder onderdoor naar beneden stortende watervallen in het duivelsgat…

Ben uitgeweken spiegel mij te invoelend pijnlijk verbonden mijn hart heeft open deuren die moeilijk te sluiten zijn.…

Vanuit mijn knieën scheur ik open wat is weggeplakt ik tors jouw zwarte handen in mijn vuile witte op ons stuk grond smeek ik u ontvang mijn spijt hef mij op vanuit de erfzonde naar uw vergevende ziel waaruit hoe klein hoe groot niets valt herstellen dan alleen maar verdienende rust pardonneer mij!…

zal ik meer willen zetten op uw gebonden grond geen afdruk op de stranden korrels zand zullen mijn vrijheid niet beletten onrust zou mij overkomen het mes op de keel voelen als vee samengedreven Europa krijst op de stier die briest in de aanval hoe schoon ook het land dat eerder is aangedaan binnen grootse steden en historie, schrei…

door lieflijk licht belicht heeft het meisje aan het venster zijn liefdesbrief gelezen het hart geraakt dat hij haar schoonheid heeft beschreven zwevend in eindeloos verlangen die hij verwoord en zij herleest traant afstand de emotie welke doet bewegen in mythe en devotie hoelang Johannes zal zij wachtend blijven…

Zundert, Saint-Rémy, Arles, Paris, Nuenen, 's Gravenhage, Londen, Bourinage, Etten, Auvers Sur Oise Wil ik meer schorem noemen die door mij zijn afgeschuimd, waar mijn kwasten canvas raakten in het groen, heb al mijn energie erin gestoken, noppes heb ik er verworven, het was bijna niet te doen, geen blik, geen streling hen nog waard waar…

warm wit lakentje, wit lakentje onder warmblauw dekentje tussen knusse grijze wandjes van mijn kinderwagentje ik voel de wieltjes gaan onder het rijdend bedje dat mamma voorduwt over straat de weg naar mijn bestaan hoor ik haar zachte fluisterstem schommel lekker kleine schat van mij mag het nog jaren duren maar op elke rit volgt ook…

Hoe zalig krult het ongeboren kind in de verborgendroom van moeder geboren aan de borst der hoeder waarna het uitgroeien begint wanneer bewustzijn zich dan opent en het andere ogen voelt boven de wieg het nopen smoelt stemmen galmen zeer uitlopend veilig was de stille schuilplaats en het levendig bewegen rondom het draaien van de taats…

Ineens moet ik aan Rembrandt denken en zijn streling van het dierbaar licht de inval waar ik telkens weer voor zwicht hoe hij schoonheid weet te schenken ik tracht te evenaren in beweging aan de luxaflex bij jouw fraaie silhouet als schaduw op ons witte liefdesbed waarboven ik zo af en toch nog spring jouw bruidsboeket bloeit er o zo mooi…

wat er nu voor of achter ’nadat’ volgt waarom beginnen met lange zinnen en kort eindigen? het zicht is geheel aan mij wie bepaalt de regels? zij die soms niets delen doch alleen incasseren zoals reacties onder poëzie zoals ik, die toch graag deelt want lezen is gelijk uit een bundel zoals de Bijbel de Thora of Koran waar kan ik reageren…

volg de schone groene akkers met hier en daar de kromming van het zijn strakheid sluimert naar verschiet het zachte blauw rust windstil op de wimpers en de welving van de wolken alles schenkt mij rust en verdring ik even wat er in de verte gaande is…

Dat wij van Hindeloopen naar Stavoren zijn gelopen jij vergeleek mij met de dijk waaraan wij lagen stonden te kijk met onze kussen zonder vragen ooit eens rijke dame hoonde: wat moet je als vrouwe die in de bedelstand vervallen is en hier al eeuwen woonde…

Van de één op de andere dag zwangert ze om mij heen en is het uitblazen geblazen…

voor het eerst zwiep ik uit mijn lianen waar kinderen aan zwieren en zwaaien aan joelen: als ik het zo noemen mag nimmer heb ik nog getreurd de mensheid heeft de naam verzonnen ondanks dat ik trots mijn blijheid toon nu de herfst mij rond de takken waait het laatste blad nog niet gevallen is lach ik tranen langs mijn stam benee edoch…

Er wordt nog steeds beweerd alleen 'De rode wijngaard' in mijn leven heb gesleten kort uit de bocht… wat weet men van mijn tekeningen meer dan twintig zijn ervan verkocht? wat weet men van verzoeken? die ik in dank ontvangen mocht hoogstwaarschijnlijk het begin van langs mijn neus weg: acceptatie voor mij zijn schilderijen evenzo…

En mijn zon vroeg of ik weleens een traan laat hij overrompelde mijn zon herhaalde zijn vraag moest nadenken en kwam er niet onderuit te reageren moest eerlijk zeggen dat ik zeeën op peil houd en soms tsunami’s veroorzaak en mijn zon zei: dat hij zou proberen ze op peil te houden door verdamping ik wil hem omarmen maar toch…

Onder weg zwierende zomervogels tegen teder geel gesneden horizon sluimeren driften gezwind en ontvlammen kussen naar lomer bindt de wind ons warm witte lichaam dat kronkelt oneindig tezamen op vocht groene mossen rond dieprood knisperend berk en beukenblad zojuist gevallen door de herfst zacht uitgelegd in geulen van ons verhittend…

Onkel ferme knaap gij reus robuust en bruisend Brel stads tweetalig tafereel melkkoe Europa’s twijfel bewind pleite met de wind petieterig Manneken Pis aan de Grote Markt rijst schuimend schoon groezelig en sluimer op terrassen Duvel blond ik wieg u in mijn keel jubel in het Jubelpark gelijk Johan Verminnen vanuit de goestingpoort…

er komen steeds weer rottige herinneringen van de plank getrokken welke als maaltijd in de vorm van vette soep uit een flauwe pan worden omgeroerd voordat de vlam eronder flink is aangewakkerd zodat het aanbrandt is het onverwerkt koken waar de chef-koks geen raad mee weten en er dan maar extra zout over strooien in de hoop dat de smaak wordt…

ja en nee gevoel geen afscheid willen nemen van het geel en vermiljoen de boterbloem de koperzon en lente jong de zomer met haar bronzen huid en zalig rollebollen op het platgewalste groenegrasmatras diepe zuchten langs het lichte korenbloemenblauw zalig zachte warme lippen lieflijk overvloedig kussend op die lustige van jou onder…

volgroeide velden onder trilling van de zon het groen was rijper dan de dag die hij met volle teugen drinken kon ranken tilden hem omhoog zijn plek, zijn graf dat hij gewon zo vol en zo verfijnd dat hij er stierf totaal verwijnd…