Alle inzendingen van Laurens Windig

Hij ziet en voelt hoe treurig alles is ondanks alles naar Zijn wens de aarde los gelaten heeft aan Zijn creatie voor en van de mens die Hij niet als marionet liet leven maar hun eigen inzicht liet creëren doch de mensheid heeft gefaald ze sloegen eigen wegen in los van Hem in oorlog hebzucht en in hoogmoed Zijn liefde is aan hen en…

Als de dag zijn rapheid heeft gedaan de avond vraagt om kaarslicht mijn onrust zich naar beelden richt hoe zal de wereld er weer voorstaan bewustheid suddert snel in opstand mensen laten zich niet meer draperen als duivels en gezindte hen regeren valse beloftes aan een halsband de andere kant toont ‘t goede leven voorgeschoteld als ‘t…

staccato hakken harde klieren zachte tonen ver vooruit zigzag springen lettergrepend zachte klank der hemelluit bassen zingen rollend swingen zwieren zwaaien zwiepend kraaien pirouettende trompetten ouverture maagdenkoor droomt de zwaan van lichte zinnen punten komma’s heg noch steg x en q zijn uitgezongen spaties dansen…

rust liefde en geluk leven angst ellende en sloop dood wispelturige stilte…

volgroeide velden onder trilling van de zon het groen was rijper dan de dag die hij met volle teugen drinken kon ranken tilden hem omhoog zijn plek, zijn graf dat hij gewon zo vol en zo verfijnd dat hij er stierf totaal verwijnd…

als ik bij de eerste denk die gaat er in als koek zomaar uit een dooie hoek waarvan je niks verwacht nummer twee intens verkracht hindert bij het rijmen gooit de muze uit elkaar door onderling te lijmen derde diep zwartlokkend gat krullen krassen voorbestemd niets aan vast te knopen sta poëtisch in mijn hemd trek vier ledematen uit…

hun ogen vingen eens kristallen van het dansend licht over het water vanaf de wallenkant weerkaatste spiegeling langs aarzelende lippen zij begrijpt nog steeds het afscheid niet eens vol liefde drijvend in elkanders armen dezelfde plek van eeuwig kussen en eindeloze dromen over de Drijvendverlangenplas van kort geluk…

kom laat onze kilten tillen aan de overkant van de rivier hoor nu al de meisjes gillen dansend van plezier toch ga ik er liever heen in mei dan rijmt het met rokkentillerij…

is het gek als ik in mijn eentje even dansen ga op Braziliaanse muziek? mij mee laat slepen naar vroegere tijden heupwiegend tot ik niet meer kan toen ik nog opviel door mijn jonkheid toen ik nog in Rio was…

ik vraag haar sporadisch omdat ons ritme niet in elkaar overloopt wij brengen de foxtrot om tegen de wil van salsa in tango wordt een vechtpartij waar we in verstrikt raken wij mollen eeuwig en altijd de passo double waar wij heel goed in zijn is schuifelen naar elkaar toe diep in de ogen kijkend met een vurige kus…

wegdeinen in mystiek zweven als zwanendons op warmte van de Rustrivier jij streelt mij als ik mijn hoofd neerleg in jouw hals ik vaarwel je als jij wegdrijft naar China ons land waar jouw ogen behoren…

hun huwelijk ogenschijnlijk harmonisch bleek tot onze schrik een waar debacle wij hadden er geen kaas van gegeten en lagen dubbel van het lachen en applaudisseerden als er niet alleen woorden vielen bij het dagelijks gebruik van geestelijke mishandeling en huiselijk geweld: hun uiting van liefde van alles vloog ons om de oren tranen…

waar schuilt zij mijn rijpvorstin tussen wit gewelf waarop ik zie? waar kuilt zij haar wangen of misschien de koude grond? waar ruilt zij schone kilte wrakbaar in haar tred naar lente waar behuilt zij als dooi haar wegsmelt naar een nieuwe tijd wit naar groene schors laat haar transparant in mijn handen sterven overgaan in…

herfstbladeren over de aarde weggeveegd als misschien zo ook de winter eigengereide knoppen steken de kop op niet wachten na ijsheiligen zelfs katers en poezen worden onrustig zoals mijn lentehormoon het kan niet vroeg genoeg zijn als tussendoor de kilte lentegeuren lokken buurvrouw wandelt voorbij en kijkt glimlachend om: ook…

Het woord is niet aan mij maar zij die het invullen met inspiratie weten te bewonderen door waarlijke emoties mijn woord stuurt naar hen die het weten in te voelen waar het kan groeien in overdenking en vooral weet te ontroeren pas dan heeft mijn woord in alle rust een functie van eerbiedig overbrengen en verbinden naar een succesvolle…

gierende geuren rullen oneindig vlakland sloten breken het zicht zaterdagavond trekt nog als toen stegen struinen riemende stad weerspiegelend rood de konen zoet broeiend weerkaatsen kasseien kom toch us efkus binnen schat vage hazenlippen zuchtend rood pijpentwintig euro voor de kinkel torenklokken slaan de uren twaalf zacht hart voor…

zij hebben zich afgestemd op hun natuur en vuur zwarte ogen mededogen anders gelukt het niet ongelijke passen naast elkaar liever niets opvallend niets dat aandacht trekt of ontkoppelt zwijgend tussendoor met weinig woorden zijn zij van zichzelf ontdaan voordat zij de eer naar zich toe trokken wederzijds te krijgen dat zij niet…

ik zal moeten opschikken achter de krakkemikkige tafel zonder bierviltje onder een poot met een gemoed van jewelste zit ze ineens bovenop op me ik zon hier vaak: zegt ze knipogend je hangt hier vaak: zeg ik ze giechelt het terras zowat omver als ik weg wil wring ik mij heen…

wij Amsterdam in hetzelfde gebouw jij bij de Haagse Post en ik bij Dagblad Trouw Jij was er al, Ik start ik rookte niet, jij wel ‘heb je nog wat sigaretjes?’ vent van binnenpretjes: wij dol op onze taal jij markante dichter warrig harenstichter poëtisch rookkanaal ik zal je niet vergeten redenaar van onverbeten wij zijn getreurd…

vrijwel verdrink ik in kussen onderhand voert zij mij oesters bij het openen van glanzende lippen kirrend glijdt zij onderuit: ik laat jou nooit meer gaan daar ben ikzelf bij: zucht ik tastzinnelijk gaat zij door: had je gedacht!…

Oneffenheden aan de buitenkant als waas over het goede innerlijk of de schone schijn als dekmantel van dat wat zich niet laat zien of als machtige boom zijn lijnen in het blad en hart blootgeeft, voelbaar zichtbaar in doorgezaagde stam de wind zingt in onze oren dat wij moeten reflecteren in eigen nerven daar wij amper weten wie wij zelf…

Tekent zijn lijf zijn zijn krullend hart verschuift het ijzeren gordijn weer over de vijftig bergen tot ver na het genoemde: sterke wil als spil van stuwende kracht en poëtisch vermogen van bestaan met smart onafscheidelijk verbonden troont in de aura geluk als branding van het leven.…

als hij mij aankijkt ‘dat zij ook vaak doet’ nietszeggend glimlacht alsof hij wil dat ik Onnozeliseer op zeepbellen gevuld met lucht geen gespiegel in blaten schaapachtig zonder inhoud zal reageren laat ik mij niet gaan in domweg schapeneren…

toen wij eens na zaten ontsproten er zinnen hebben ooit een boom geplant met groeihoop in liefdevolle grond toen hij vruchten afwierp vonden wij ons terug in hun ogen…

slapeloze nachten brengen mokerslagen gebroken ben ik in staat het te poëtiseren…

overdenkinggraad van vrije meningsuiting geen schaamlippigheid schofferen is zinledig vertalen met nuance…

pater Schelm kwam vrij dogmatisch in de kroeg liet de snollen biechten zelf had hij aan twee kruizen niet genoeg…

deze aarde behoort niet meer bij mij alhoewel ik eraan geloven moet alles draaft aan mij voorbij zij overstromen doet vroeg op neem ik in mijn mond terug naar werkelijkheid slapeloosheid kosteloos put het uit bagage draaiend door de ochtendstond…

dromen In spiegelingen van de gracht waarin twijfel wacht zij wel of niet zal komen tegenbeweging gaat er door vergetelheid schoorvoetend water handbeweging dat een beeld achterliet blijdschap naar verdriet van eindige tijd…

de tijd waarin de Fin de siècle viel gehuld in vele kleuren voorbestemd onthult het Midasgoud zijn lange hemd spontaan opent de Weense Jugendstil Klimt bejubelt ode aan de vreugde in friezen drijven vrouwen langs de wand negende van Beethoven komt tot stand Secession waarin men zich verheugde Hij laat er zijn gouden kus versieren Welk schoon…