Alle inzendingen van Laurens Windig

lachend wil zij best bekennen dat zij van kerels houdt met gekrulde snorren dol op sturen rolt zij graag uiteindelijk valt zij op de Guldenmiddenweg dwars voor een oude heer op snorfiets en daar is zij dolgelukkig mee getrouwd!…

onder wegzwierende zomervogels tegen tedergeelgesneden horizon sluimeren driften gezwind en ontvlammen kussen naar lomer smelt de wind ons warmwitte lichaam dat kronkelt oneindig tezamen op vochtgroenemossen rond dieprood knisperend berk en beukenblad zojuist gevallen door de herfst zacht uitgelegd tot in de geulen van ons verhittend…

hij haat het monster dat hem inslikt met zijn hoofd tussen de klauwen zwaar beukt de tijd kan hij het amper houwen totdat de klok zich stopzet het beest hem uitkotst hij gelaten wacht of de vreter hem toch nog heeft gered!…

terug hollend over jarige liefdeslanen en humorgraf lacht ze nog steeds nat rollend uit haar ogen voelt zij zijn geestige adem warm om haar heen als bescherming als zij stilstaat en zweeft door al dat zwart en grijs vertrekt ook haar witte glimlach niet nog steeds draagt zij afscheidslinten in het haar met spreuken en namen die…

nee, ik sla niet op mijn borst dat ik niet vloek maar het geeft bevrijding rotte tijding vraagt erom rond en krachtig allemachtig hoor ik wat ik zeg ik pak denkbeeldig in afzien van geveinsde vroom wals mooie woorden plat terug wil ik realiteit onderweg blijf ik toch waarschijnlijk moedwillig steken bij mensen die mij lief zijn…

opoe, hoe komt u aan die een anjer op sterk water? ik heb hem opgevangen van een prins hij had een bril op met een Duits accent zei ze even later…

opgelapt in spread als lustobject genaaid op elke plek belegen worden als roodpluche canapé gedeeltelijk bekleed vastgeklonken aan haar antiquair voelt zij zich meubelstuk…

Ondanks dat haar poffertjes mooi bruin waren verbrand wees de vader naar haar tempel dat het zonde was te zonnen op zondag op het zonnig naaktestrand…

ik geloof in God als symbool van liefde in het algemeen alles dat er buiten valt is wat het is dat kan ik aanvaarden liefde is mijn praatpaal en klankbord altijd luistert en uitstraalt spreekt en laat voelen goddelijk is in houden van liefde is goed: dood niet en haat niet voert niet oorlog maar verbindt is zalig vertrouwd en kwetst niet…

vloedgolven dragen hersens vol met water naar de zee en weiger ik dit jaar met zoveel zielen bijelkaargepakt het goudgeelzand te gaan berullen zee en waterziek ben ik voel me gehakt zoek ook het woud niet op waar regen valt nee, ik wil betijen in mijn eigen huis en tuin beneden waterspiegel aan de dijk waaraan ik woon want als ik toch…

ze wou graag dansen voor publiek maar het lukte niet nu draait ze soms op straat thuis rond het fornuis achter de kachel als het gaat naast het ledikant en voor het bedje van haar kind voor het bloemetjesbehang danst ze uren lang en spiegelt ze zichzelf als de miskende elf omdat ze het niet eerlijk vindt en voor haar man ze fantaseert dat…

haar glimlach uit ervaring moe gaven omfloerste ogen toe Chinees gelukkig vulsel brak zich broos uit het omhulsel…

tot mijzelf gekomen in kilte ontdek ik dat ik vandaag weer eens ben wie ik ben als sneeuwvlok die smelt op warme handen ondanks welzijn verbaas ik mij dat ik in zachte klei door zout en keihard water ben verdroogd door wrede adem via sluipweg van lucht en zon als zandkorrel weggeblazen rul vooruit vliegend op de wind die in mijn ogen…

wakker zijn hangt aan de ochtend als krieken uitgestrekt beweegt meedraaiend met de middagzon die naar het westen toe begeeft het rustend traag verzinken achter bergen in de zee kus ik mijn lief naar hemelsterren en het slaapzand gaat niet mee…

gevallen naald zoeken afgehaakt garen niet gesponnen schoorvoetend wachten op de rups gerijpt moment is nu de geest naait oude stukken aan elkaar en ontrafelt wel of niet…

met het gezicht vooruit rechtopstaand met de wind in de rug flits ik terug weg van obstakels en puin naar zachte moederarmen waar ik gedachteloos dein als een pasgeboren kind…

Hij ziet en voelt hoe treurig alles is ondanks alles naar Zijn wens de aarde los gelaten heeft aan Zijn creatie voor en van de mens die Hij niet als marionet liet leven maar hun eigen inzicht liet creëren doch de mensheid heeft gefaald ze sloegen eigen wegen in los van Hem in oorlog hebzucht en in hoogmoed Zijn liefde is aan hen en…

tellen verkrachten de nacht er zijn te veel schapen die woelen op wit verende weide schoorvoetend beuken de uren duwt het opspringend licht gebroken ogen dicht naar de berg hoge dag van naderbij komende muren…

en dan neemt de melkweg alles over draaiend zweven rond de kruin kometen spatten uit elkaar adembenemend dooft het ondervuur schokt en smeult het nogmaals na…

we Franckendaelde park groette oog in oog jij met je hond en ik de fiets vannacht karde ik nog daar je weet wel waar zwaar over dat zelfde rode pad langs de gedwongen bocht die mij sterk liet voelen dat jij er nog steeds ligt onder waxine bloemenzee waarop veel emoties dreven en de indruk wekte dat jijzelf niet bent gezwicht teneergeslagen…

ik vrij je neer op een bed van knisperend blad -jouw wens is warm en naakt- ik voel het aan leef met je mee en ga dezelfde weg je kwinkeleert herfst in niet frigide als je zacht bent aangeraakt…

oom was het zat meer dan zat dat het vrouwelijk geslacht platvloerse namen had behalve dan die ene die vond hij te Latijns waarvan de laatste lettergreep de naam van tante Gina had het moest meer delicaat iets snoeperigs en niet zo raar hij noemde het vergenoegd voortaan een boterbabbelaar…

ze baggert haar verrot verleden op papier elke dag wel eentje post urmend naar zichzelf zucht per etmaal blij ik herken haar uitermate exact gewoon in mij…

de vroegboom voor het raam bijt blaadjes af het laatste geel van sacherijn klampt zich aan het zwieren vast dit jaargetij heeft pech had ‘ie maar wat eerder moeten zijn want al het andere gewas dacht dat het alweer lente was…

wat klets je toch wat dein je de dolfijner mierenneukend door de golven van jouw taal of hou jij papegaaien op jouw stok? die na-apend woorden sporen rijm dicteren aan de haal…

alles zo ontspannen was als we 's avonds alleen over straat liepen elkaar verliefden in de bioscoop en de film vergaten radionieuws was kort omdat er niks was na de oorlog alles bleek toen al gebeurd we dansten en liepen hongerig over het nieuws de overstromingsramp schudde ons wakker om daarna weer door te gaan eeuwig vooruitlopend…

Ik kreeg een andere naam niet bewust in het hotel gezocht onbewust misschien bovendien zocht ik onder het bed over de richels van het ledikant waar was mij naam gezet? waarschijnlijk achter het toilet onder de marmeren wastafel achter het douchegordijn Het ging allemaal wat laks doch kwam er toch wel uit voortaan noem ik mijzelf wel…

akkers waren kleurloos hard zwartwit en kaal gepeuzeld zonder vogels op foto’s en op films toen kleur nog steeds een sprookje was geel en blauw bestond al wel op het gezicht van bloedend rood hartverscheurend op de bolleneters om te willen overleven hij vertelt het als een paasgedicht tussendoor de matzon en de kou en wijsneusgroene puntjes…

weeldebomen kleuren zwart oevers lijken aangevreten gulzig door cyclopen wijn proeft grote afkeer watervallen storten langs gelaat en hartzeer neplicht hangt de strot uit de hemel krijst de sterren stuk wandelen zwenkt doodlopen lief woord is als de lente ontluikend schoon smaakt zoet kus verheft gelijk een drijfveer als dan je ware…

zij hangt haar treuren aan de trossen van de Medinilla die zo prachtig bloeide toen zij elkaar verliefden schoner dan de wilgen die zich ademloos weerspiegelden maar nog net het trillend water niet beroerde jonge lente heeft hem opgenomen in de straling van het zwakke ochtendlicht dat fluisterde je moet hem rustig laten gaan…