Hanenpoten
netgedicht
3.1 met 7 stemmen 
332
332op hoge stelten door het donker
wachten tot de zon doorbreekt
de wolken uit elkander schuiven
en zelfs het roodste rood verbleekt
al bij het allereerste straaltje
gooi je je kop in je kippennek
schud je al je veren los
en opent zelfvoldaan je bek
het geluid zit verborgen in de diepte
tot jij het naar buiten zwaait
onrustig ga je weer zitten…
Bezig met laden