Alle inzendingen van Marije Geerts

Wat nou als het komt door het verschuiven van het magnetisch veld; dat er kleine ruimtes ontstaan waar niets nog aan ons trekt, en het trompetgeschal een waarschuwing: "pas op! hou je vast, anders val je van de aarde af!" Wat noord is, wordt nu zuid en vice versa, wij staan andersom en alles is gedraaid. Misschien zijn er daarom zoveel…

Wij maken ons zo druk om de reden van het bestaan, om verdieping te vinden alvorens wij vergaan. Misschien is het gewoon toeval dat jij en ik hier zijn, uitgerekend op deze planeet, en voor hetzelfde geld een dolfijn.…

Ik weet van een oude beuk die er al een tijdje staat, met wijd gespreide armen waarmee hij de lucht streelt. In de zomer fluistert hij noten op het kloppen van de zon, zijn huid draagt een groot hart met daaromheen een M, een E. Groeide hun liefde met de seizoenen mee? Weerstonden ook zij storm en wind als aan de grond genageld, en hebben…

Klaarblijkelijk slik je voornamelijk 's-nachts wel eens een spin, dat zal dan niet de snuggerste geweest zijn, die trapt daar niet in. Waar je voor op je hoede moet zijn, zijn zij die je niet ziet. Vanuit de donkerste hoekjes en gaten word je bespied door de allerslimsten. Zij blijven over en zijn met meer, bouwend aan…

Om me heen kijkt alles blauw, kil en grauw. Hoe veel leed kan men dragen, teveel tranen zoveel pijn. Tijd sjokt over verlaten straten, aan verlichte vensters voorbij. Hoe lang nog tot wij weten van het verdriet dat niemand ziet. Muren bergen verhalen en mensen, smart en wensen. Hoe veel blues nog om te zingen over dit soort…

Kort gesloten, plots afgedreven naar verre ruimtes. Sterren lijken anders en eigenaardig, voorbij de maan zeg ik aarde vaarwel, zij kleurt blauw. Mijn echos verstillen, tot sterrenstof vergaan.…

Wanneer blad verkleurt Van groen naar geel, naar rood, dan bruin. Lees ik weemoed in de nerven van het leven. Hun kleurrijk afscheid vult het bos met regenbogen. Een laatste groet glinstert na, nog heel even.…

Een flauw vermoeden knelt zich opeens groter. Hoofdpijn kan verlammend zijn, en werkt door op het gemoed. Alsof alle weetjes en gesprekken die je ooit opving, besluiten te gaan botsen in je kop. Opeens is er chaos, eentje loopt uit het gelid, waarna anderen verdwalen in de plotse mist. En om ze terug in het gareel te krijgen…

De vrijdagen zijn schaars gezaaid dit jaar. Ik heb dr 53 geteld, waarvan er al twee zijn vergaan. Nu zijn er ook nog andere dagen, maar die klinken niet zo mooi als deze vrijerige dag. Het heeft te maken met hoe snel we draaien, alles is bijna rond, in 24 uur voorbij, en nietszeggend, slechts een naam die iemand gaf. Toch heb…

Het leven zit boordevol open einden, wat alsen, en onbeantwoorde vragen. Vol met gevolgen van keuzes die je maakte, afslagen die je oversloeg Het laat zich soms moeilijker leven, dan beschrijven. Er zijn van die dagen waarin je een glimp opvangt van wat had gekund, en je je afvroeg...…

Als er iets is dat ik goed kan, is het de kunst van het ergeren, het irriteren, ik kan mij mateloos storen. Er is niet veel voor nodig, en soms ook helemaal niets. Ik heb nou eenmaal een opgefokt gemoed, dat nietsontziend wenkbrauwen laat fronzen, de trekken verstrakt, en pupillen vernauwt in een dodelijke blik. Bijvoorbeeld…

We zijn verleerd hoe tevreden te zijn, denken te weten wat we willen, maar klagen wat af. Eigenlijk is niks goed genoeg. Dat klinkt best verwend. Hoe moet dat nou, te vreden, vrede hebbend, lievend, waarderen wat is? Hou wat te wensen en vaker je mond, wees dom- en simpelweg content.…

Ik zag eens een beeldschone vrouw, zo eentje met een oogopslag, die je voelt diep van binnen. Zaagsel in mijn kop besliste in een ogenblik. Iets beneveld de toenadering, al gauw blauw, ze moest me niet. Opwinding stierf in mijn schoot. Haar houten hart ruw, ze gaf me splinters in mijn pik.…

Onder de korrels van een nat strand liggen kastelen te wachten op vlijtige kinder handjes die bouwen aan een zanderig fundament, waar draken prinsessen gevangen houden, en ridders op schelpen de vloed berijden. Op de korrels van een nat strand verrijzen koningen, die regeren over wind en woud en koppen snellen, waar echte…

De poezen bibberen en beven, ogen schieten angstig heen en weer. Bommen en granaten kabaal overstemt, takkatak keer op keer. Nu twee zielige hoopjes met een post traumatische stress stoornis. Nee, het nieuwe jaar begint voor hen niet goed, en stinkt naar kattenpis.…

Nog onbelopen aan het wachten op verse voeten. In een hoek van de kamer, niet slapen gaan. Kriebelende tenen sluipen bloot, vingers knopen. Wie de stoute schoen past, trekt hem aan. Morgen is nog ver, ik heb dromen te lopen, merries te verslaan, en nieuwe paden te ontmoeten.…

Mijn vader schreef in mijn poëzie album "bijt altijd door een appel heen, ook al is het een zure". Mijn moeder kookte ze tot moes, met suiker en stukjes klokhuis, die je leerde slikken. In zoet kun je stikken, het zure maakt wrang, maar het leven is behapbaar en met appelmoes te verduren.…

Ik reisde 39 maal om de zon, en ben halverwege ronde 40. Ik heb het heelal gezien en de zwaartekracht verleid. Ontelbare keren kwam ik los, maar aarde trok me altijd terug. Nu ren ik achteruit tegen de draaiing in, op een dag stijg ik op en versla de tijd.…

Is het uitzicht op een hemel, hel of herkansing niet gewoon een loze belofte ongestaafd en niet bestaand? Een dwangmiddel tot een dienstbaar nuttig leven, en dat er na de dood geen tweede kansen zijn? Dat wanneer je dat witte licht ziet, of een tunnel, er ook geen stilte rest, maar niets, zelfs geen zwart. Hoe is niets te bevatten…

Steeds meer mussen en mezen lijken vegetarisch te wezen. Wormen gaan dr niet meer in, en in vliegen hebben ze geen zin. Ze hangen en hoppen maar wat rond in mijn tuin, krijsen hun bestelling fruit en brood, donkerbruin. Ze worden ook steeds brutaler, en tikken nu zelfs tegen het raam, zodra ze mij in het vizier krijgen, tjilpen ze met…

Als vanzelfsprekend je wordt ontnomen en verandert in een handicap, een gemis of verloren vaardigheid. Wanneer dr ergens iets klem zit, blijft hangen of zich groter strompelt, naar een knellende onvolkomenheid Geef dan geen centimeter toe, maar vecht meedogenloos, want wilskracht bergt hoop en vrijheid.…

Uitgebuikt en aangedikt, volgevreten en verzadigd, ballen zwiepen naaldjes los en lichtjes doven. De hysterie rondom Jezus zijn verjaardag ebt weg, met het vervliegen van deze laatste dagen. Tussen kerst en 1 januari genoeg tijd te herkauwen, welk geneugte eraan moet geloven, wat anders moet of beter kan. Want zonder…

Ik draag ze op een ademteug op de wind die leven geeft; Gedachten onuitgesproken. Luchtig in de wolken blaast de wereld van mijn denken, aan mijn gemoed ontloken. Zij dwaalt doelloos op een zucht slechts hoorbaar als de stilte door een storm gebroken.…

Verloren in een mijmering hang ik in gedachten ergens tussen daar en halverwege, te wikken en te wegen. Verpeins ik het bestaan tot het reduceert naar simpel. Fronsend kreukt de piekering zich in een nieuwe rimpel.…

Eindeloos stil dwarrelt sneeuw over het leven. Beelden uit het verleden drijven langs, de tijd gaat snel. Sta eens stil, kijk omhoog, geef liefde een stem. Luister wat het leven zeggen wil, want ook wij gaan voorbij. Oma echoot in de bergen "Ik gaf wat ik had, en deed wat ik kon." Eventjes voel ik haar heel dichtbij.…

Een kip uit Barneveld koos het ruime sop zij kreeg de kolder in dr kop. Zij had gehoord over een gouden haan uit Nieuwehorne en is op pad gegaan. Er kraaide geen haan, het bleek een restaurant, ze is als kipkluif op een bord beland.…

Wat is verloren, werd niet gezegd, was te laat, bleef achter, haalde het net niet? Viel er niet te rijmen, paste niet in een gedicht? Waar zijn de ongelezen woorden die ik achterliet? Wat komt er uit een aarzeling, de tweesprong van twijfel, een links of rechts, wit of zwart goed of fout? Zijn ongebruikte momenten voorgoed…

Ik word immuun voor humaan geweld voor de bommen en het bloed, de kraters in de straat. Ik ben eigenlijk alleen nog bezorgd om de kat die ik daar zag lopen, en hoe het hem vergaat.…

Vrijheid is tegenwoordig niets meer dan een state of mind. Zolang er mensen zijn die trekken aan de touwtjes waarmee wij zijn aangelijnd.…

De dagen zijn allen eender; de zon komt op en gaat weer af, verdwijnt achter een horizon. Wij sjokken naar de auto en ons werk. Eten wat en kijken tv, om altijd te laat ons nest weer in te stappen, alwaar wij verzuchten in ons kussen, en die verdraaide wekker zetten. Zo sjokt heel het leven aan ons voorbij, en tekent het tekort aan…