Alle inzendingen van Violette Zandheuvel

De oceaan heeft zoveel te dragen evenveel betekenis heeft de nacht misschien kan ik je aanraken de dag onzichtbaar maken in deze onbestemde werkelijkheid zoek ik naar mijn stemgeluid omdat het zwijgen eindeloos lijkt.…

Je vertelde mij toen opgetogen dat het enigma was verschenen tussen mystiek en jouw intellect en dat we niet samen waren uit eenzaamheid of behoefte maar door toeval en de zon ik geloofde het zicht van jouw ogen voelde jouw voetstap in mijn benen hoorde jouw hartklop in mijn hart maar het antwoord bleef een raadsel wat je bij me zocht…

Het boterde niet tussen jou en mijn bloem knoppen bevroren en aarde scheurde nachten duisterden verzonnen vrienden in fris groen verschenen nam jij de lentebenen van mijn droom verwelkte bloem.…

Misschien dat het geluid van jouw stem in mijn ademtocht steeds anders klinkt dan voor jouw dood in al mijn dromen maar het is ook niet onwaarschijnlijk dat in de stilte van de duisternacht jouw stem geluidloos veel verder komt dan ik dromend durf te hopen in alles wat ik denk keert stilte terug.…

Misschien dat het geluid van jouw stem in mijn ademtocht steeds anders klinkt dan voor jouw dood in al mijn dromen maar het is ook niet onwaarschijnlijk dat in de stilte van de duisternacht jouw stem geluidloos veel verder komt dan ik dromend durf te hopen in alles wat ik denk keert stilte terug.…

Het leven is van de organische natuur in bescheiden liefdesschijnbewegingen wakker worden door het zonlicht op nauwlettende dauwdruppels door het ochtendnieuws in tranen nerveus als een trillende bloem ver weg van het verheven hemelse door deze virale hel op aarde gereserveerd, op veilige afstand totdat de avondmaan verhaalt.…

De wereld die je schetste zoals we die kenden uit aardse vorstwinters met kale winterbomen het bevriezen van vogels in een koude winterwind zoals jouw verzonnen liefde vriendschap die je me toezegde niet langer droomgenoot van mijn in zee gezonken fortuin.…

Hier sta ik in de wind van het land aan de zee ik herinner me jouw schoonheid als een bloem een bloem die schoonheid niet vergeten kan jeugdig als de lente, weldadig als de zomer in de heimwee van de herfst en stilte van de winter hier sta ik in de wind en ik houd mijn adem in om even de stilte te ervaren die ik in me voel omdat je er niet…

Kan ik me niets meer herinneren waren misschien dwaze verbeeldingen over trouwe liefde die zo op de tocht van de straat, in drift en onbeholpen bezield denkend aan jouw armen met een ander om de eerzucht vocht.…

In een Amsterdamse hotelbed heeft de zoete stilte heimwee leren kennen als een oude handelsvracht hier ruik je de ademzucht van de liefde nogmaals ouder geworden zoals de kromme bomen langs de grachten soms voel je het diepe slapen van de noordenwind de houten schepen uit een ver verleden halen de zeilen in matrozen hangen haring…

Een gedicht hoeft niet te schreeuwen fluistert hij in haar dierbare oren terwijl zij zorgvuldig een gedicht schrijft wanneer hij aarzelt met zijn toverstaf wie wil het dwaze zielenoffer brengen om zijn diepste hart te beminnen een geest uit een andere wereld spreekt tegen een jongeman in zijn aardse stoffelijkheid het kerstlicht onderweg…

Antwoorden ontbreken tussen muren die barsten ramen zijn geen schilderijen achter deuren die sluiten bomen hebben meer vragen dan eenzame huizen boven kelders vol boeken de goden verzoeken je brengt het verbloemde hart naar de zomer van de antieke boom bij het bloemengraf in doodse stilte deze warme lentedag in maagdelijke warmte omhelst…

Als de landtong zou kunnen praten over het water waar jij in verdronk dan zou de heimwee mij verlaten daar waar ooit de echo klonk maar de moed zinkt in mijn schoenen hier aan de waterkant bij het bos moet ik het rouwproces ontgroenen herinneringen laten mij niet los ze blijven spelen in mijn gedachten.…

Ik beadem droef de stilte op jouw graf met de hortensia die blijft zwijgen over regen door mijn vrienden onherkenbaar loop ik langs oeverloze gewoontes van de rivier met haar onstuimigheid licht met ongekende duisternis passeer je in de schaduw vol empathie voor het leven in geestelijke ruimte alsof afstand naar werkelijkheid bestaat…

Ik hoor je zwijgen in de late middag van de regendrup nabij het huis in de tuin van verwaaide dromen waar de zilte lucht van de zomerzee jouw adem streelt zwijgt mijn antwoord naar jouw horizon.…

De eenzame stilte die jij in mijn ziel wilt ontroeren ademt in mijn twijfel als hoogste noot van heimweelied de wind neemt misschien geluiden mee, fluisterende beelden, die nooit zwijgen uit wanhoop, toen je wegging in de boot zonk de moed mij in de schoenen ik weet nog steeds niet wat te doen, bij de notaris die mijn testament reclameert…

Jouw warme mannenhanden laten mijn huid tintelen van verlangen en hunkering onze blote voeten raken elkaar in ’t tedere van de schemernacht jouw mannelijkheid verraad het trouwe schijnen van maanlicht de aanraking van mijn wulpse borsten doet mij huiveren van intens genot je dringt langzaam, sappig, in me als een lenige slang, kronkelend…

Zoals de zwaluw de warme zomer beschrijft in blauwe lucht, in zwevende vlucht, zo wil ik onze innige liefde beschrijven in liefde die meegaat met het deinen van de zee in liefde die in de ochtend de zon begroet zo zal ik steeds beweren om de onrust te bezweren hoog in de lucht in vogelvlucht om het land te overzien het leed te…

Je dacht dat ratio de actuele nieuwsbrief over het intieme leven overbodig kon maken in de diepe duisternacht maar niets was minder waar, de ganzen vlogen over de weidse wereld die oneerlijk was geworden door de mensheid zo zeiden ze, en je luisterde omdat er geen licht kwam, Jij raakte me aan in dat verlangen samen te zijn, zonder…

De wereld is van de libelle in het zonlicht van de verdwaalde stad bij de vijver van de spiegelbomen zoete geur van zomerse heimwee in het regenwoud van het stadspark bij het eenvoudige burgergraf en jij die altijd in die jas zit die je bij me bracht in de nacht.…

De wereld is van de libelle in zonlicht van de verdwaalde stad bij de vijver van de spiegelbomen zoete geur van zomerse heimwee in het regenwoud van het stadspark bij het eenvoudige burgergraf en jij die altijd in die jas zit die je bij me bracht in de nacht toen stilte ons kwam beminnen introvert, onder het lachen van de maan.…

Hoe jij de essentie wilde bereiken van de stille pijn in het verdriet woorden die niet zwijgen konden aan kon raken in het benauwde zijn de droeve vreugde van de zielenpijn en ik die jou nooit troosten kon jij leeft voort waar ik begon met smart in mijn zwijgen bonst jouw dichtershart.…

Jij hebt mijn stilte in jouw hart bewaard bij de zee, waar de wind waait door de bomenkruinen ik ken het zwijgen van jouw ziel omdat ik in jouw stilte een droom ontwaar die meer vertelt over eeuwigheid dan mijn lang bewaarde letterwoorden uit het Zuiden.…

Jij schetst mijn zwijgen als een stille droom waar ik zal zijn als mijn woordenzeef ontwaakt in het inspiratieloze niets op weg naar jou door de deur als een boot zonder haven waar zal ik zijn als jij mijn zwijgen schetst aan de andere kant van verlangen alleen in de sereniteit van een eenzame zomernacht jouw naam op mijn wolkenraam…

Je bent meer dan jouw problemen ik zie de ontwikkeling van jouw ziel in de balans van licht en zwaarte door plotselinge momenten zonder vooroordelen is jouw lichaamstaal vol van volledig begrijpen je brengt iets waarop het levensboek kan leunen daar is alles tezamen in universele spiritualiteit herken ik jouw gevoelsleven nu de avond…

Het waren slechts vermoedens die woekerden in dissonantie toen je mij exploiteerde ten behoeve van jouw gevoelens kwam de horizon dichterbij over het bospad aan de oevers brachten blote burgers proviand voor reuzen die nooit sliepen in jouw vergeten niemandsland ik was vrouw alleen in wildernis van gemakzuchtige mannen die zich verveelden…

Dat er ook spiritualisme is zonder een almachtig opperwezen in kleine gewone dingen zoals de glimlach van een hond of dat de liefde voor een nacht is veel te kort en erg spontaan ernst verlegen wordt van kattenpis een reis niet ver is van de maan kunnen jullie een man vergeven wanneer hij naast de pot piest en naast zijn zakelijk leven…

Niet veel maskers te verbergen om in het alleen zijn te ontpoppen als een vlinder die ooit rups was ook geen daden van roem of faam alleen met een onbekende naam gevleugeld op weg naar de zon laatste boodschap aan de ontheemden we zijn tenslotte allemaal vreemden stille getuigen van zwijgend water in een verleden van verloren tijden…

Ze zeggen dat het overgaat de verwarring en de sterren die zilte maan die zee kust en golven laat relativeren voel ik de wind op mijn gelaat dan zal ik mijn geheugen testen of ik nog weet van de liefde en iets om te relativeren schrijf ik jou niet meer die brief die ik nooit had moeten schrijven bewaar ik de zoete onrust als een dood…

In herinnering van liefde zwijgend dromend autonoom stuur ik jou een brief in stilte getuigenis van dat ik droom achter deuren die gedachten sluiten in het diepste binnen zonder buiten schrijf ik woorden die niet dralen door jouw afwezigheid in verhalen waar de nachtvracht ligt begraven groet ik woord voor woord de raven uit jouw stilte…