Alle inzendingen van Willem Kloos

Er stroomt door mijn gemoed in stormend klateren Een wilde zee, waarop ik rijs en daal, - Een drup... een englen-blik, maar elke straal Danst als het springen van bezeten sateren. Ik hoor demonen uit de diepten schateren, Schel door der serafijnen rein koraal, En hel-geloei dooreen met hemel-taal Mengt zich in 't ziedende geklots…

Ik kan niet lachen, ik kan niet wenen, Ik ben zo vreemd te moe, De zomer-pracht gaat henen, - Ik doe mijn ogen toe. Daar-binnen is het donker, Daarbuiten is het kil… Wat of dat flauw geflonker Van vèr beduiden wil? Zou dát het doods-uur wezen, Waar alles op zijn best, Verheerlijkt opgerezen Verschemert voor het lest?…

Ik ga mijn leven in orgieën door Van vol muziek en vreugden onuitspreeklijk, Daar 'k ál smart in losbándigheid verloor, Want dít lijf en mijn trots zijn onverbreeklijk; Wijl achter me aan een óp-zich-drommend koor, Heel 't schone lijf bewegend wild en weeklijk, Luid-feestende optocht, danst en ik dans voor - O, mijn los-voetigheid is…

Laat mij nog éénmaal, in gedachten, kussen Die warme lippen, door mijn kus ontbloeid; Laat mij nog éénmaal aan die boezem sussen Mijn arme hoofd, waarin de koorts-pijn gloeit. Laat mij nog eens, klein kindje, rusten tussen Die armen, waar mijn hart aan was geboeid, In die zo lieve tijd, toen, zonder blussen, ’t Vereend gelaat door passie werd…

Ik ben de zoeker naar het Nooit-Behaalde. Ik ben de Strever naar het Ware Zijn, Ik ben de dronkene van `s Levens wijn, Die wonderlijk-krachtig mijn spieren staalde Wen ik, als onverschrokken duiker, daalde Tot in de krochten van het Diepste Zijn, Waar ik dan uit meebracht een luttel grein Waarheid, die klaar gelijk juwelen, straalde : Laat…

De blâren vallen zacht... Ik kan alleen betreuren, Dat ik niet eens verwacht, Wat eens nog kan gebeuren... De blâren vallen zacht...…

Zoals daar ginds, aan stille blauwe lucht, zilveren-zacht, de half ontloken maan, bloeit als een vreemde bloesem zonder vrucht, wier bleke bladen aan de kim vergaan; zo zag ik eens, in wonderzoet genucht, uw half verhulde beeltnis voor mij staan,- dan, met een zachte glimlach en een zucht, voor mijn verwonderde oogen ondergaan. Ik…

O door het Leven niet, maar uit u-zelve Bedorven volk, want 't Leven-zelf bederft niets, 'k Zeg tot u allen: kinderen, gij derft iets, Waardoor ge u-zelf kunt de' Eeuwge Afgrond delven. Gij moet geloven dit, (Want ik verwerf niets Door mijn woord, niet van Mensen noch God zelve, Ik doe 't slechts, wijl ik niet wil dat ten Elven-…

O, laat mij tot uw voeten komen, Omdat gij niet uw boezem biedt, En, zachtjes lachend, zalig droomen Van al mijn heen-gegaan verdriet. O, laat mij tot uw voeten komen, Omdat gij niet uw boezem biedt, O laat mij met uw woorden spelen, Omdat gij mij uw mond ontzegt, En 't lieve, dat uw mond mij zegt Als kussen van uw lippen stelen…

Ik lag en weende om dromen, die vervlogen Als kussen van een mond, nu koud en bleek, En dat de godheid mijner ziele bleek Stof als ik zelf en al mijn liefde logen. Toen ’s levens zware sluier scheurde en week En eindloos licht sloeg me in de ontluikende ogen, Waaruit Hijzelf mij daagde, die gebogen Voor de aâm der eeuwigheid als riet bezweek…

Ik was de gróte Minnaar zonder ruste, Die ging hoog-heerlijk in triomf door 't Leven, Jeugdig omklemmend in een stórm van beven Al zielen, gróte en kleine, naar het lustte Dit Hoog Hart, dat toch nóoit zijn droefheid suste, Droefheid om Liéfde's wil, die géén kon geven: Nu weêr om Zélf's wil, wijl ik zelf moest sneven, Dán wijl ik…

Ik ben de Dúivel-god dier grúwbre oorkónde, 't Vervlóekte Boék van laffe deémoed, klein, Die loert, die loert, koud-donker, donker-rein, Of Hij die ménsjes niet verdérven kónde. Ook Hij droeg fier, op 't lijf vol eeuw'ge pijn, Eén matelóze, toégeschroeide wonde, Dat alles had zó anders kunnen zijn. - Zijn Zijn.... Mysterie, maar zijn…

De sterfling zoekt—in 't eenzaam-zoekend zwerven Naar 't licht, dat hel uit min'lijke ogen schiet, De zilv'ren toon, die van twee lippen vliet,— Een schijn der eeuwige schoonheid te verwerven. Wee, wie die snel-gewiekte schaduw derven, Geen menslijk woord, dat troost in 't hart hun giet, Heil wie haar wint, die wenen langer niet, Maar…

De gekken zitten in hun kerkgebouw Als stomme mummiën: met stenen ogen Staren ze onwendbaar langs de lage bogen En horen van Geloof en Liefde en Trouw Uit 's herders mond, die kalmpjes staat en nauw Iets hoorbaars voor een oirbaar mens kan pogen Te geven aan de onzaal'gen, die bedrogen Om 's werelds eêlste goed, zien lauw en flauw. Dan…

Ik weet heel goed, dat ge, in 't diepst van uw wezen, Mij met een koele vergetelheid haat, En dat, wat ik zing, als gij 't leest, u gaat Als een sombre windvlaag voorbij, gerezen Uit verre streken, waar zeer lang voor dezen Gij mooglijk getoefd hebt, maar waar nu staat Geen enkle gedachte uwer ziel meer, kwaad Dat nog dat Verleên een Toekomst…

Ga niet voorbij, maar blijf bij mij, en voel, Wat Ik voel in het diepst van dit mijn wezen Dat niets dan Gij mij nog iets liefs kan wezen En alles òm u - zonder u - zoo koel, Zo leeg, zo vreemd dat ik mij-zelf niet voel, Wen ver van u - en 'k wens om weg te wezen, Weg van mij-zelf, in 't land des doods, doods vrezen Vergetend om de vrees…

Gij zijt een bruut en absoluut genieter Van 't heerlijk Leven, waar het zich maar aanbood, Maar zoudt gij even willen worden schaamrood Omdat gij zijt bruut, absoluut verniet'ger Van al het echte dat naar u zich saamgooit Tot één groot mens-zijn, niet om te verdriet'gen Uw zwak, klein zelf, maar om u te verniet'gen U, mens, die…

Verzen zijn de beweging van 't leven, klaarluidende, al naar het menshart gaat, of droeviglijk schreiende zacht, of kwaad als een donderslag door des levens kalm beven.…

Mann'tje, onbenoemelijk van wanbegrip En zwaklijk voelen, kerel haast te deerlijk Van gans geen mens zijn. Gij die 't eerlijk, heerlijk Mens-zijn verknoeit, tot een lafhartig, sip, Naarstig, naargeestig lelijk-doen en smeerlijk Grijpen met groeslig hand-paar wilt hip, hip, Naar 't schone dat u aanspuwt en dan wip Weer troont in haar Hoog-heerlijkheid…

Geen tranen zullen op mijn graf-stee vallen, Maar lachen onderdrukt-half, of zacht-luid, En vele mensen zullen vuisten ballen Tegen dit mens, dat dan niets meer beduidt. Zij zullen elkaar aanstoten in zacht mallen Om mij, arm mens, die sprak zó hooglijk-luid In 't Leven Mijn, die leefde van geluid Alleen, en van veel opstaan na veel vallen…

Dàt was een lief mens, die wij nimmer zullen Terug-zien, stervende als hij is geweest Heel ver van wat hij lief-had, als een beest Gezeuld in 't eerlijk graf-zijn, dat met mulle   Plof zacht viel op zijn trouwe hoofd, het rulle Zand, dat's der dode' allerlaatst aardse feest. O 't dood-stil graf, dat nooit weet wat geweest Is 't arm mens-lijf…

Ik droomde van een kálme, bláuwe nacht; De matte maan lag laag in mistig glimmen – Maar hóóg scheen van de schemerende kimmen Der klare starren wolkenloze wacht. Toen, tussen maan en starren, rees Zij zacht – Mij zoeter dan de Muze! – en scheen een schimme, Wijl ’k om haar hoofd als diademen klimmen En dalen zag der starren gouden pracht. O…

Dees ganse weerld moest liggen op haar knieën Voor mij niet, maar voor 't Hoogre, dat in mij Niet gans zit, gans wit, maar Dat zich door mij Wil uiten, wijl 't zich wil, en dat elk biedend Wat elk klein mensje slechts verlangt, doch vrij Blijft voor zich-zelf van andren, schoon verrieden 't De meesten, daar zij zich niet voelen blij,…

Als 't latere geslacht dees woorden leest, - Want dit geslacht zal lachen om dit vers, De zotte poppen van de pratte pers In de aller-aller-eerste plaats, dán 't Beest Voor niets méér dan een groot gevoel bevreesd, Dat zich Beschaafd Publiek noemt, dat een kners Hoort in een gil of klacht, en van elk vers Rijm-zottertje maakt een familie-feest…

Gij zult niet met een kroon op 't hoofd in 't Rijk Der Lettren zitten na uw dood, verdwaasden, Gij knutslaars ijdlijk, die alleen maar aasden Om eens te zitten, niet voor 't Volk, te prijk Voor boeren, die dan zouden zeggen: ‘Kijk, Dat 's óók een knappe dichter, maar 'k bereik Er niets van, met mijn dom hoofd, 't zijn verraasden, Die…

De mensen schijnen elkaar zeer te vrezen, Daar zij zich steeds maar voor elkaar versteken In woorden-weefsels, die geen hart doorbreken, En in wier schrift geen mensen-hoofd kan lezen. Zij liegen, die geen leugnaars willen wezen, En zelfs, wie moedig wil de waarheid spreken, Hij voelt de waarheid op zijn lippen breken Vóór 't spreken zelf,…

Mijn stemming is als van een stilstaand water Vlak uitgemeten in een wijde kom. Wat anders daalde en rees in luid geklater, Is thans als een mooi avondweder stom. O, ik gevoel zo innig, dat ik kom Door droef geschrei en helderblij geschater Op tot mijns levens hoogtepunt en ‘k som Mijn smart van altijd op, mijn heil van later. Ik ben een…

De mensen dóen, maar weten niet waaróm Zij doen, en zitte' in hun eentjes te wegen, Hoe zij het meeste van het leven kregen, 't Leven dat langs hen gaat en ziet niet om, - Hopen en haken of er níet wat kom, Voelen hun hartjes van blijdschap bewegen, Stil in hun lekkere bedjes gelegen..... Maar áls 't wat geeft, dan houden zij zich…

Voorover, in het boot-ruim, lang-uit lag Shelley en las. De wilde golven sloegen Luider en luider langs de zijden, droegen Hoog-op het broze vaartuig, met geklag Van schril zoevend gieren door want en stag, Die knerpten. Hoorde-i niet, hoe de andren joegen Hierheen en daarheen, zuchtten, riepen, kloegen? Hij las maar, las, totdat hij niets…

O het tranen-vergieten is geen zonde, Gepleegd aan 's werelds mooi somber voortglijden Zacht door de eindeloze gang der tijden... O wie nog tranen, tranen vergieten konde... Hij zou de wrede, wrede wonde op wonde, Die dorsten mensjes in het hart te snijden Hem, die wilde allen in zich zelf verblijden, Helen door tranen. Tranen Zijn Geen…