Alle inzendingen van corrie van engelen-kock

een gevallen maagd bladert in verleden en tekent haar sterven…

paardenhandelaar vergaloppeert zich steeds weer nachtmerries te koop…

achtergelaten schaamte wordt stil weggespoeld tranen wankelen…

zwart ademt de maan geblinddoekt na geboorte een schreeuw naar de dood…

de maan nevelt zacht mijn neergehaalde wimpers in gegraven zand…

woorden uit de ziel weerspiegelen gedachten een diep ontmoeten…

gesloten ogen ademen duister antwoord onverstaanbaar stil…

liprode letters tintelen als poëzie gekuste woorden…

koud staal verbrijzelt porselein uit verleden tot scherven huilen…

verwachtingsvol zoekt men het sneeuwwitte begin verblind door de tijd…

verstilde woorden wachten onder flinterdun ijslaagje op dooi…

dans met mij op straat de notenkrakersuite hazelaar geeft oogst…

wereld op zijn kop paniek door ijzeren greep luchtruim gekanteld…

adembenemend leeft eeuwenoude stilte in stenen graven…

Japanse keizer met eenenveertig stokjes test vaste handen…

lijnen zigzaggen fluorescerend achter gesloten ogen…

vliegende mieren koninklijk parend onder verzengende zon…

in de zomerzee van jullie liefde tekenen zon en wolken witte golven van de branding als vluchtige sluiers over het strand waar zandkorrels jullie harten in een tintelende beweging voortdurend omhelzen verenigen zielen zich op het ritme van hooggewelfde woorden en vlechten dagen zich in een beminde gloed laat de bindende klank…

zwarte kapucijn zet zijn witte kraag omhoog, winter in aantocht…

fluiters in strak zwart bezorgen mij een privé openluchtconcert…

explosiegevaar vierkant grijs wordt vlammend rood migraineaanval…

wirwar van gangen, verdwalen in gevoelens doodlopende weg?…

ik lees boeken en handen aan lange tafels in stille zalen en verloren ruimtes volg ik aders en lijnen, gesprokkelde letters tot zinnen gevormd kan ik waarzeggen, toekomst voorspellen in alle rust het einde dromen of blijf ik hangen in sprookjes, het schrijven in stilte van een eigen verhaal…

vertrouwensgesprek in een bloeiend veldje van gele narcissen…

verscholen tussen oude bomen staat nog die verweerde bank we waren jong met prille dromen vele jaren liepen mank gekerfde strepen vergroeide harten leesbaar is nog net jouw naam starend naar mijn eigen schaduw verbergt mijn rug een stille traan in het besef dat kostbare jaren zomaar verloren zijn gegaan…

waar land en lucht elkaar omhelzen, daar is een plek zo weids, zo vrij ik zou er altijd willen groeien stevig verankerd in geurige klei zilveren wolken pakken zich samen een regenboog wordt ademloos de tijd verstrijkt alles verandert maar waar jij en ik elkaar omhelzen daar blijft het leven eeuwig zo…

late ochtendzon doet bijna uitgebloeide zonnebloem stralen…

fier en krachtig met tomeloze energie de voren ploegen…

terug in de tijd herinnering geboren bewaar dit doosje niets gaat verloren wat zit er in zal men je vragen het zijn momenten van warme dagen een stem, een gezicht een blik, een gebaar een foto, een glimlach voor jou zo dierbaar lange gesprekken een gedicht voor jou maar vooral de woorden ik hou van jou…

snelheid bereiken op zilverwitte vleugels, topsport in de lucht…