160 resultaten.
Over mens en dier.
netgedicht
5.0 met 13 stemmen 291 Toen ik nog schaamteloos hoogmoedig was
en enkel met dieren wou praten…
Beducht als ik was voor het glas in het gras..
in de mensheid zag ik geen graten.
Nu ik streel ik de poten en de vacht
van de warme kat naast mij heel zacht.
Opdat zij aan vogels zou verzaken,
hun karkassen niet open zou kraken,
ontdaan van hun bonte vederpracht.
Het…
van meisjes en blauwe bessen
netgedicht
4.3 met 3 stemmen 207 zeven magere meisjes zaten bij elkaar,
ze kauwden blauwe bessen en praatten over haar..
Er was dus nog een achtste, die had een foute coupe
dat was, ontegensprekelijk, het schaapje van de troep.
Ze gingen wel eens roken, dat deden ze per zeven
want wil je erbij roddelen, dat doe je dat oneven..
Ze hadden ook een leider, al was die informeel…
als woestijnregen
netgedicht
3.8 met 4 stemmen 304 Aarzelend druppelde je binnen.
Schuchter als woestijnregen,
een frêle,ranke nimf
met herfstig rode lokken.
Zal ik een ei voor je bakken ?
vroeg ik zeldzaam serviel
en kuste de zorgen uit je ogen
van kostbaar groen opaal,
jouw kinderen waren weer eens ziek,
je man van mos leek wel verdwaald
in werk en matinale dronkenschap.
Later lazen…
als een briesend paard
netgedicht
3.4 met 5 stemmen 256 Vandaag ben ik een briesend paard
en trap naar al mijn naasten,
blijft u daar liever van gespaard
dan zou ik me maar haasten.
In een abri kan je schuilen
voor het gieren van de wind
als de wolven in me huilen
dan spaar ik kraai noch kind
Maar morgen gaat het beter vast
dan bied ik u mijn schouder aan,
verlos ik u van zware last
en…
Op een bank, overpeinzend.
netgedicht
3.3 met 3 stemmen 148 Ik ben rijker dan koning Midas,
ik heb een appel, een mes en het zicht op een boom
en bovendien een warme winterjas
die me beschut tegen de windstroom.
Hier op mijn bankje waar ik vaak reminisceer
mijn droeve dagen, mijn uren van hartzeer
tot alles tenslotte van me afglijdt
Want zonder wroeging en zonder spijt..
wist ik als kind al de kudde…
Ach Catalonië
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 368 Het is waar op dat haar van Puigdemont
valt heel wat aan te merken
maar stop die man niet in een cel
en laat hem verder werken.
Want Spanje dreigt met kerkers
en knuppelt vol venijn.
O Carles, net als Mozes
leidt uw volk door de woestijn
En trek Rajoy maar stevig
bij zijn grijze, vlassige baard
want net als Franco indertijd
is hij…
afscheid
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 439 Ook heden is hij roerloos
en trekt een koel verlangen
om weg te gaan, niet meer te zijn,
hij laat zijn schouders hangen.
O hij heeft gezocht, een leven lang
naar een plek onder de appelboom
maar wat hij vond was veel te wrang
hij gelooft niet langer in die droom.
Dus broeders, zusters treur toch niet
al gij hem dra mocht vinden
Besef…
Afscheid
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 295 In de oude kerk namen we afscheid,
we voelden de kilte langzaam
in onze broze botten trekken.
Eén keer keek ik achterom
en zag jouw noordse blik.
Ook vandaag zal ik verpulveren…
want jij kan niet vergeven.
Je zwijgt me dood,
je kan me echt niet harder slaan.
En ik kan niet vergeten.
De wijzers van de klok zijn blijven staan
Zo gaan we…
Een depressief winterlied
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 147 Uit balans en eens te meer
drink ik veel en haal me neer.
Gruwend van de matigheid
en bij nacht ook wel eens spijt..
van de mens die ik nooit bejegen
als mijn zuster of mijn broer
Samenleven is geen zegen
liever sta ik zelf aan het roer.
Laat me leven, mateloos
zonder rem en zonder wetten
tracht toch niet dat te beletten
anders word…
Sehnsucht
netgedicht
3.3 met 3 stemmen 217 Ik nader tot de kelders van jouw vloeibaar reservoir,
gedachten worden smerig als een ranzig abatoir.
Het deint Mia, het schrijnt Mia, mijn paden worden nat
ik wil je graag beklimmen maar je flanken zijn te glad.
Jij speelt met mij een hinkelspel en duwt me uit balans.
Zo val ik uit de gratie en ontglipt me weer de kans.
Nochtans jouw ogen lonken…
Vrijbroekpark
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 102 Laat dit dan mijn moment zijn..
in een park op een bank met een boek
pel ik stuurse mandarijnen
en mijmer over hebben en zijn
Verstrooid speur ik in bladloze eiken
naar eekhoorns en ander gespuis
en word ik zeldzaam rustig
van de bomen en hun vriendelijk geruis.
twee eksters verborgen in het lover
kijken me schuin en sinister aan…
De bonte koe
netgedicht
3.7 met 3 stemmen 309 Na het weiden van de lammeren
en het werken op het land,
na het tellen van de centen
en het spellen van de krant…..
ligt hij beurs en uitgeteld
de benen morsig op de bank,
vergeet hij even vee en veld,
het mesten en de boerenstank.
Den Haag Vandaag haalt hij niet meer
zijn lijf is gauw aan sterven toe
en na het rochelen ziet hij weer…
Laudanum voor de kraakvis.
netgedicht
3.5 met 4 stemmen 218 Ik ben een kraakvis
en ben mijn kraakbeen kwijt,
is het mijn constitutie
of de onverbiddelijke tijd
die thans met scherpe tanden
het merg uit mijn botten bijt ?
Mijn liefste haalt haar schouders op,
zo schamper en beschonken,
houdt ze van losse eindjes en
haar werk dat steeds blijft lonken.
Ik breek in bij mijn moeder
en neem laudanum…
het kassameisje
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 136 Ik wrong me door de massa
van stoppelbaard en verschaald zweet
ik naderde je kassa,
de rijen waren lang en breed.
Ik zag je ogen blinken
ze leken wel van ochtenddauw
waardoor ze lichtelijk detoneerden
met je Aldischort want die was grauw.
Toen keek ik stiekem naar je handen,
je nagels schoon en hoe ze scanden
naarstig, vlot en amicaal
doorheen mijn…
Wat zal ik voor je zijn ?
netgedicht
3.5 met 6 stemmen 743 Nu de kinderen als blanke konijnen
over de prairie razen, hun rugzakken
leeglopend, langs de kant van de weg,
vraag ik met overmoede tederheid
wat zal ik voor je zijn?
Met aarzelende handen raak ik je schouder aan
jij draait je langzaam om, een zucht als een verwijt
die sterft nog voor hij je bittere mond verlaten kan.
Net als de vrouw…
de treurwilg
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 86 Het was me wel de dag zeg,
eerst zat ik met een ei
toen lag mijn schip op ramkoers
en kreeg het averij.
Mijn jongste dochter smeekte nog
loop niet in zeven sloten
daar is nog nooit een sterveling
een ons mee opgeschoten.
Nu lepelt zij haar soep leeg
en luister mee naar Bach.
Johannes die de passie preekt
hoe lieflijk toch, maar…
bespiegeling
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 259 Bespiegeling
Ze jaagt me nog de dood in
en raakt me nooit meer aan,
't is gek te zien hoe wij soms
roerloos naast elkaar gaan staan.
En als we dan eens praten
lijkt alles voorgekauwd
ik speel mijn rol, zij blijft vaak stom
wat heb ik mij berouwd...
dat ik destijds zo domweg met haar ben meegegaan,
de kinderen kijken ons nu met hun droeve…
mijn vosje
netgedicht
3.5 met 2 stemmen 168 Nu ik ze buiten mijn bereik weet, mijn vosje
rood als de schuchtere ochtendschemering,
lees ik de oude Russen en trek ik me terug
knus in mijn compartiment van oud verdriet
en verse wonden, oh zie me toch verlangen....
naar Pünktlichkeit en Pruisische routine,
naar koude baden in de Rijn
naar alcohol en uren van morfine
totdat ze eindelijk…
De oever
netgedicht
3.8 met 4 stemmen 237 Op deze oever wil ik sterven.
mijn rug zal gammel zijn en sleets.
mijn lasten zal ik afleggen
aan de andere kant van de rivier,
weg van de stad zal ik kijken,
mijn blik gericht op de bomen,
bomen met kruinen die van winters weten
Geef deze pelgrim een beker wijn
en streel hem minzaam door zijn dunne haren,
luister welwillend naar zijn bede…
la donna e mobile
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 321 Wat was ze mooi en soeverein,
wat kon ze me bekoren.
Zij was als sprankelende zomerwijn,
ze was mijn ochtendgloren.
Ik huppelde met flukse tred,
werd gek van exaltatie.
zij stelde toen een harde wet,
ik viel snel uit haar gratie.
Ze kreeg een ander in de mot,
een knaap met blonde lokken.
Voorwaar een echte liefdesgod,
nu zit ik hier te…
Roze als de dageraad
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 131 ze is lankmoedig,
ze steekt het mes
niet dieper in mijn wonden.
En word ik overmoedig,
ze houdt me bij de les,
ze kan zo goed doorgronden..
Maak ik haar steeds weer aan het blozen
dan maakt ze nooit een keer bezwaar.
ze is heerlijk, ik zit bij haar op rozen
Ze zegt "dat roze matcht zo bij mijn rode haar"..…
Hoe zou jij...
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 151 Hoe zou jij..
Hoe zou jij dan gevonden willen worden
als je eindelijk de bodem hebt bereikt,
met haren klevend op je voorhoofd
en een blik zo troebel en verongelijkt.
En al dat grootse denken,
dat gepieker tot het ochtendlicht
had het je ooit iets anders kunnen schenken,
iets dat het kwellen had verlicht ?
Ach zij, gegijzeld door haar…
Spleen
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 268 Wat is er toch in mij gevaren
dat ik zo moeilijk leven kan..
Mijn schip vaart steeds op hoge baren,
ik ben een droevig man.
Stond het in de sterren geschreven
of zat het in de moedermelk ?
Dat ik ondanks mijn stoere streven
vaak als een broze bloem verwelk.
Wat is er toch in mij gevaren
dat ik mijn nooit geborgen weet.
Het wordt niet…
Demonen
netgedicht
4.3 met 3 stemmen 173 Wat vocht hij fel en snedig
met zijn demonenschaar,
vannacht, want deze ochtend
sprak er onrust uit zijn haar.
zijn beddengoed, een bende
lag uit zijn ledikant,
door wanhoop en ellende
voelde hij zich overmand
Ze weten hem wel wonen
maar zijn verzet is schriel.
Zijn nachtelijke demonen
bijten stukjes van zijn ziel.
Wat baat een…
Ook vanavond
netgedicht
4.5 met 2 stemmen 366 Ook vanavond zal ik je favoriete leproze zijn.
Zie mijn handen verdwijnen waar jouw lusten beginnen.
Op dat onbarmhartige eiland van je koortsdroom
zal ik je vochtige dieren koesteren en strelen.
Wat dan gezegd over je achterlanden
die gaaf en ongerept om tuchtiging schreeuwen.
Je warme ademt zuivert mijn wonden,
als balsem, als wierook..…
Merel
netgedicht
3.8 met 6 stemmen 307 Kwart voor vijf vanmorgen,
een matineus concert.
Een merel uit zijn zorgen,
zijn snavel wijd gesperd.
Wakker liggen in je bed,
de maan beschijnt het duister...
De wekker hoeft niet meer gezet,
vooruit vogel ik luister.…
De schapen ( voor E.M. uit S.)
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 204 Nadat ze mij had gedefenestreerd
schonk ze me zeven zieke schapen.
Hoe wreed voelde ik me gedeclasseerd
tot eter van uien en rapen.
Ik werd aldus door het raam gegooid,
wat een wonderlijk privilege.
Mijn lusten heb ik weer opgeplooid
toch bleef je me meer dan genegen.
Na zeven jaar leven in een dorre woestijn
kwam ik je tegen vol van…
De zegeningen van de misantropie
netgedicht
3.7 met 3 stemmen 269 Zuster moet je kijken, mijn dijken breken door,
de varens en de distels overwoekeren het spoor.
Waarheen nu nog te lopen,ik dreig gauw te vergaan,
er is geen ander baken dan het schijnen van de maan.
Broeder kom me hoeden, de sneeuw bedekt mijn daken.
Het tocht in mijn vertrekken en de zoldering gaat kraken.
Is er dan geen afgrond hier, waar…
Uppsala
netgedicht
3.5 met 2 stemmen 96 Zat ik maar weer in mijn boek
verscholen voor de wereld,
gekluisterd in een hoek.
Of liever aan een zwembad,
aan de Mediterranee
waar Zweedse meisjes zwemmen
in de Middellandse Zee.
Wat zou ik lekker lezen
op het warme, mulle zand,
op het ritme van die Zweedsen
die flaneren op het strand.
Hun Uppsalaans is kruidig, hun blikken familiair…
Het riet
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 155 Nu er niets meer uit mijn handen komt
en jij je hult in ongenoegen,
kus ik vanavond eens te meer
de schaamte van je lippen.
Als vanouds stuit ik op distantie en strategie,
de poortwachters van je ranke lijf.
Je zegt weer niets maar in je ogen zie ik hem..
je man van mos die je ook deze nacht
met bekwame spoed het riet in sturen zal.…