Alle inzendingen van marie

Waarom, als stille Dood jonge ogen sluit, Staan wij verslagen, buigend om de baar Met wening droeviger, alsof dit waar Smart die elke andre smart in zich besluit? Als stonden wij op blijde bloemenkust, En zagen onze schat op zwarte boot Verraderlijk ontvoeren door de Dood - Slachtoffer van Zijn alvernielingslust? Is dan onze aarde…

Ik teken het leven Inwendig gegeven Inwendig gebleven Vol vorstlijke trots. 't Onkenbaar gekende; 't Onweetbaar gewende 't Onschendbaar geschende Der heerlijkheid Gods. In paarlende randen Langs fulpene stranden; In kuivende branden Op rotsige kust. In zwijgende nachten Van star'lende prachten Vol donkre gedachten…

Twee lichtjes zijn je ogen, mijn kindekijn! Die stralen zo diep in het harte mijn, Dat alles blij licht wordt daarbinnen; Dán juicht het er luide, dán vrediglijk stil, Of mijn hart al maar loven en minnen wil, Al maar loven en minnen! Twee grijpertjes zijn er je handenpaar, Die stoeien en grijpen en houden maar; Je speelse bloemhandjes, mijn…

Ik stond op 't duin onder maanlichte lucht, Rein blauw, dat plechtig rees en teder helde, - Of 't aarde omveilgen wou - ver achter velden, En ijle bomenlaan naar klein gehucht, En stille duinrij, ingeslapen vlucht Van doffe golven naast de lichtdoorwelde Woelgolven van de zee. De lucht vertelde: 'k Hoorde altijd graag naar 't spreken…

Het is het woordje waarvan ik geniet rustig, vertel je mij je gedachten een gevoel dat me toch raakt onbekend, maar recht door zee Eerlijk over dat wat jij dan ziet woorden, die de pijn verzachten kort, vooral hoe je dan tegen me praat maar het antwoord kreeg ik helaas niet mee!…

Hier is jonge aarde één wijde bloesemhalle. Bomen en bomen zover de ogen reiken Doen takske aan takske in gulle blijheid prijken Met bloesemsneeuw, sneeuwigste sneeuw van alle. Is 't niet of uit zonhemel neer kwam strijken Een vlucht van vlindertjes, zó neergevallen In dromerig verpozen; duizendtallen Van vlerkjes fijn, die vleugelbloempjes…

Zij komen geschoven, zoetjes geschoven, Hobbelbobbel, kristallig klaar, Met korte klokjes even naar boven, Zijigjes achter en naast elkaar; Van ver weg, langs stille vlakte, Uit diepe, koele, milde wel, Droomrig groen onder 't groen getakte, Zonnighel onder 't zonnespel; Dommelzacht in den schaduwdommel, Waar 't langs 't bruine huisje…

Val nu mijn woorden als hele reine Drupjes van klank in der oren fijne Luistrende schelpjes; maak melodije Van mijn gedachten, en zoetjes laat Ze op rimpling van golvige ritmen glijen, Totdat de ontwaakte stilte staat In zachte glimlach van verblijen.…

O, eenzaamheid! O, etherbleke vlam Die ongezien der mensen zijn verteert: Ik heb mij niet meer van u af gekeerd Nadat de laatste feestnacht me overkwam. O, eenzaamheid, ik heb mij niet geweerd, Wanneer uw gulzigheid mij alles nam. Wanneer het beste en liefste u niet ontkwam Totdat in leegte 't al was weggeteerd. O, eenzaamheid,…

O, lief, berg aan uw borst mijn bleke wang En span uw armen veilig om mij heen: Hoort ge zó in mijn ziel dat zacht geween Om dingen die daar stierven al zo lang? Hoort ge zó zuchten om een leed-verleên Mijn smarte-spoken?.... Lief, ik ben zo bang Nu daar blijft schreien, trots mijn vreugd-verlang' Die wrede erinring altijd door me heen...…

Als een briesje Je bent als een briesje gekomen stil, rustig, soms een wild gevoel dat wat ik bij jou heb vernomen gaf mijn leven weer een doel Jij bent gekomen maar ook weer gegaan iets zien wil nog niet dat zeggen kilometers ben je dan bij me vandaan alleen die gedachte kan ik niet aan wennen…

Mijn jonkske slaapt al zo lang In stille kille hof; Mijn stem van roepen is dof, Mijn lippen verleerden hun zang. 's Nachts als ik slaap, slaat hij even Zijn vakerige oogjes open, Komt naar mij toegelopen Om mij een kus te geven. Vlijt zijn hoofdje naast mij, Nestelt zich in mijn armen.... 'k Mag hem koestren en warmen - Mijn hart is…

 De bijen zoemen in de bloesem-blaân; De meiwind mijmert in de meiën-heg; En langs de blanke, loof-bezoomde weg De kinders zingende naar school toe gaan. En ik, diep duikend in de halmen, leg Mijn hoofd waar geurge lente-bloemen staan; Mijn lippen los, mijn ogen dicht gedaan, Voel 'k hoe nu wijkt mijn leed àl wijder weg.... O, déze vrede…

Gelijk een vogel moede nederstrijkt Op 't nestje in loovren veilig weggeborgen, En 't kopje slapend buigt totdat de morgen Blij uit haar lichte wolkwaranden kijkt, En zachtjes zegt: ‘mijn hele hemel prijkt Alreê met rozen van mijn liefde en zorgen...’ En 't is hem wèl dat nacht is opgeborgen - Hij rept de vleuglen al, zijn moeheid wijkt!…

Laat mijn ogen toe En mijn handen stil... Ik ben doodlijk moe; Of ik sterven wil. Steek nu lichten aan Want de nacht is blind... En kom bij me staan Al die ’k heb bemind. Lui dan lang en luid In de lentenacht: Luï mijn leven uit!... Het is àl volbracht Laat mijn ogen dicht En mijn handen saam... Straks het morgenlicht Door mijn…

Over de stille, Stille sneeuw, Diep uit de verte, Onder de lage Malv'-witte luchten Nadert het tinklen Tinklen, tinklen, 't Gulzilvrig rinklen Aanzwellend, klankwellend, Uitschuddend, zwierend Een sleep van geluidjes: Schelklikke klankjes, Pretdolle zangkjes, Rap, druk, uitvierend In vreugdvlugge schatering Bellekens-klatering…

Heisa! de kraaien in de winter-takken! Nog trillert echo van hun schrille snaters: Wat zitten ze daar stil, die donkre saters, Die sombre spotters in hun zwarte pakken. Zie, hoe bedaard die straks nog schelle praters Lijk kleine klompjes tegen 't luchtgrijs plakken. Heisa! daar gaan ze weer: de twijgen krakken! De dag barst open van hun rauwe…

Nu lijkt het woud een wording van metaal. De bronzen bomen krommen, nors geschaard, Hun donkre wortels diep in donkere aard, En kronklen zwart hun takken, ijzer-kaal, Langs loden hemel. Broos als brokklig staal Slaan ze elkaar stuk, waar kil de wind er vaart. Uit vijver, gepolijst, rood koper, staart De bodem op, door rimpling zilver-vaal.…

De hei ligt te huilen, Ruig opengeborsten Aan kieren en kuilen En schrompige korsten; Met plotsige schokken Uit gaten en naden; Met bonkige nokken Uit narvige paden. En boven, de wolken, Die drommen en draven, Als donkere volken Geklonkene slaven.…

Ik loop langs hei - die ligt in diep azuur Van zomerhemel rondom neergespreid - Kleurwarme hei: een brokje oneindigheid Van kruid en bloem, zover ik mijmrend tuur. Wereld en mensen weg... Alleen natuur Zo pas gegleên uit rijk van rustigheid Met glimlach ongerept: stille innigheid Van nijver leven in het morgenuur. Ik schroom te treden op…

Ik weet een tuin in de zonneschijn Waar mooie bloemen en bomen zijn; Ook witte stenen met gouden schrift En schone woorden er in gegrift; Waar blanke beelden staan opgericht Met klagende ogen in treurgezicht. Veel vlinders fladdren er heen en weer Of zitten stil op de bloemen neer. Daar, in een donker, klein kamerkijn Sprei mij een…

Staan ze daar niet als kindren, de gezichtjes Hoog op in 't vrolijke zonlicht; zelve lichtjes Van kleur, gevlamd, gebruind? Heel blij verluidt Hun warme levenswil door 't kleuren-klateren... - Straks gaan de mondjes open. 't Lachenschateren Schittert al boven 't groene-aandachtige uit!…

Ik droomde een droom deez' nacht van zwarte rozen: Zij rezen geurenloos in starre pracht. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Daar was noch zeeëstem noch loverkozen - De stille maan ging door de bleke nacht. Om 't blank verloorne voelde ik rouwe en klacht In 't hart der zwarte rozen lang bevrozen. Vol hovaardije breedden zij…

Daar is een oude sproke, van een roos Die eenmaal in de duizend jaren bloeit; Maar die in wildernis van dorens groeit En die daar leeft een al te korte poos. Daar is een oude sproke, van een man En van een vrouw die bij de dorens staan; Wanneer hun hand ten plukken uit wil gaan Is die geboeid in angst van toverban. En als hun bleke…

Een vogel fluit; de buien zijn voorbij. In zonlicht juicht de breed-gezwollen stroom. Nu zijn der mensen ogen blij en vroom Bij 't voelen van een lieflijker getij. De zuiderzoelte kust de leden loom. O, zaligheid van de avond, als gevlei Van rozengeur geloven in ons lei Aan de eeuwge schoonheid van een liefdedroom. O, wrede lente, o, zware…

Ik weet niet, lief, hoe 't leven ons zal leiën Nog vaster samen, of wat meer vaneen.... Al reikt verlangen ook naar 't hoogste heen, We kunnen alles van de toekomst beiën; Want onzer voeten wankelbare schreên, En onzer zielen zonderbaar gedijen Waar dat ons brengen zal in later tijën, Weet, sedert God ons stierf, mijn lief, niet één!....…

Liefde kwam tot mij zo zacht Als lentegeuren in lentenacht. 'k Voelde haar bloeien langs mij gaan En alles in mij is bloeien gegaan. Alles in mij werd morgenblank: Vogeltjes floten hunnen dank; Over de stille bossen ging Windevleugel-ritseling, En mijn hart die morgen kweelde Als een leeuwrik zijn liedrenweelde.…

Slaap, kindje mijn, Sluit je lipjes fijn, En doe je ogen dicht, mijn ogenlicht; Nu je zo warmpjes nederligt, Moet je rustig zijn. Nù ben-je klein: Ik hou je hoofd en je lijfje zoet, En je wilde voetjes stil en goed In twee handen mijn. Eens zul-je groter zijn: Dan lig je niet meer in mijn armen neer, Dan stap je door 't land als een…

Alleen laten, niet meer zien dat zal ik spoedig bij je doen vraag niet, het waarom of hoe als persoon krijg je vast een tien een schouderklopje en een dikke zoen alleen van je energie word ik soms moe. Alleen laten, het kost me heel veel pijn je prikkelend kijken niet meer voelen geen grapjes, die wenste je me dan toe leeg en koud zal het…

't Is lang geleên... Lente was 't, en de dag was heen. Heugt het je, Liefste, hoe wij samen langs het zingende zeestrand kwamen, hand in hand, en alleen ? Spraken niet, - onze ogen alleen hadden 't druk ; de zoetste tale hoorden wij, voor de eerste male, lang geleên. Lente was 't voor u en mij ... Lente is nu zo lang voorbij ! Lente had…