Alle inzendingen van ria

Met open ogen in het donker, denkend aan de dag van morgen, overvalt een vlaag van weemoed aan een vroeger zonder zorgen. Een groot gezin, zo druk, zo vol, maar onvermoeibaar hecht. Een liefdevolle moeder, Bij haar kon je terecht! "Ga slapen kind, ik ben er toch! Leg hier je zorgen neer." Het was toen zo eenvoudig, zo is 't al lang…

Als ik opeens geroepen word het zelf niet aan zie komen als ik plotseling moet gaan zul jij dan niet schromen naar mij te zoeken in de ruimte in je hart en in je geest want daar zal ik eeuwig blijven daar, is van mijzelf het meest omdat ik nu geen kans heb je nog goedendag te zeggen je te kussen, te bedanken ik je niets meer uit mocht leggen…

De dag is bijna dicht langzaam gaat zij in avond over geluiden verstomd bewegingloos staat het lover de maan al in het zicht en beschijnt de aarde met haar zilveren licht dan wordt ze toegedekt met het donker van de nacht die zacht verglijdt in het morgenlicht en een nieuwe dag weer op ons wacht…

Jouw handen op m'n huid die mij zachtjes strelen en als een piano bespelen teder, dan weer luid met hoge en lage toon dan besef ik het was slechts een droom een droom maar wel wonderschoon…

In de stilte van de nacht wordt mijn slaap verstoord door fluisteringen van lichaam en geest in verbondenheid heel zacht Dan val ik toch weer in een diepe slaap tot aan het ochtendlicht geen besef van tijd Totdat ik liefdevol door de stralen van de zon wordt wakker gekust en dringt het langzaam tot me door dat ik voor jouw zachte fluisteringen…

Willen doen en niet kunnen doen Kunnen doen maar twijfelen te doen Elk doen begint met een gedachte Terwijl je in vrijheid kan doen wat je wilt met een gevoel van liefde en aandacht En dan de tijd die duwt trekt, meeneemt en wacht Je tegelijkertijd alles laten zien wat je had kunnen doen.…

Koning winter wanneer kom je met je betoverend witte winterkleed waar blijf je met je heldere nachten je fonkelende sterren waar we zo lang op moeten wachten waar blijf je met je maagdelijk wit besneeuwde takken die glinsteren in de gouden zon Oh, ik wou dat ik toveren kon waar blijf je met je winterse kou je serene stilte koning…

Met een vanzelfsprekendheid schrijf ik dit gedicht zomaar, voor de aardigheid zonder al te veel gewicht maar, het fascinerende is dat deze woorden onzichtbaar en onhoorbaar ontspruiten uit m'n brein dat altijd functioneert m'n brein wat zou ik zonder zijn...…

Op de vleugels van de wind ben je meegenomen naar de andere kant van de horizon waar je licht en liefde vindt in de moederschoot van de hemel terug naar de bron waar je in eeuwigheid verder zal dromen.…

In jouw aandacht dompel ik me onder in stromende energie nooit gedacht een wonder wat een euforie verlangens zwemmen in hemelse regenbogen niet te temmen overdonderd door jou bedrogen prille liefde niet gehoord maar in de kiem gesmoord…

Woordenstromen klinken als een waterval die verpletterend m'n brein inkomen zinnen, snel zonder doel oppervlakkig geen gevoel onbeteugeld overvleugeld geen luisterend oor het gaat maar door ondoordringbaar we komen niet tot elkaar inlevingsvermogen is het woord dat ik zo mis ach, ik laat het maar zoals het is…

Als ik opeens geroepen word het zelf niet aan zie komen plotseling van je weg moet zul jij dan niet schromen naar mij te zoeken in de ruimte in je hart en in je geest want daar zal ik zeker verblijven daar is van mijzelf het meest omdat ik niet eens de kans kreeg je nog goedendag te zeggen je te kussen, te bedanken geen tijd meer om iets…

Je bent 7 en je zegt "ik weet al heel veel" Je bent 7 en "onrecht" valt je dagelijks ten deel Die grote mensen denken alles beter te weten Ze waren zelf ook ooit klein, zijn ze dat soms al vergeten? Waarom mag ik dit niet, en moet ik dat Waarom altijd weer dat "luister nou eens schat"! Ik weet zelf wel wie ik ben, en al zeker wat ik wil…

De aarde rust onder een deken van mist en is voor even uitgewist voorzichtige zonnestralen spelen een spel en laat alles zweven contouren komen langzaam tot leven dan ontwaakt de aarde uit de donkere nacht als een blad gedragen door de wind komt zij tot volle glorie in al haar pracht als een nieuwe dag weer begint…

Mijn ‘grote liefde’ had ik toch als kind. Vader en moeder, God en Sint, geen latere liefde haalde het daarbij. Wat hield ik veel van hen, wat hielden zij van mij! Het was een liefde die mij vleugels gaf en achteraf, herinneringen, bitterzoet. Aan wasgoed dat te drogen hing op houten rekken rond ’t fornuis; aan een te klein, te koud, te vochtig…

Bij de eerste zonnestralen die een diffuus licht werpen op m'n pas ontwaakte gezicht en m'n gemoed doordrenkt is in niet te stoppen gevoelens door aanrakingen gevoed kijk ik met een kritische blik naar mezelf wanneer de scherven van het onvolmaakte hun plek krijgen glimlach ik naar m'n spiegelbeeld dan besef ik dat het spel niet…

Wat maakt een mens mooi schoonheid? schoonheid zit in je hart maar het oog wil ook wat...…

Geniet van de azuurblauwe lucht de vogels in hun vlucht ruisende bomen van liefde dromen een steelse zoen in het gras zo helder en groen rozen die geuren de natuur, met haar wonderschone kleuren een glimlach van een kind de zon, de zee en de wind een wandeling langs strand twee mensen, hand in hand een zachte bries langs je wangen wat…

Als op vleugels gedragen laat ik me meevoeren op de hemelse klanken van solisten en prachtig zingende koren Hun hartverwarmende stemmen het lieflijk geluid van violen strelen m'n oren Mijn hart bonst in m'n keel emoties komen naar buiten Even wordt het me te veel En komen er tranen die niet meer zijn te stuiten Dan sluit ik m'n ogen en…

Al onze innerlijke schilderingen zijn oneindig als je weet hoe de penselen worden gebruikt…

Bevroren dromen laten een laagje ijs achter op m'n hart die het ritme ervan verstoort maar als ik in je ogen kijk zie ik een zonnestraal dan smelten m'n bevroren dromen als sneeuw voor de zon allemaal...…

Als de zon haar kracht heeft verloren maar haar gloed nog even de rimpeling van de zee zacht streelt en laat gloren verdwijnt zij langzaam achter de horizon golfjes kabbelen ongestoord op het strand zij wissen alle sporen van de dag uit het zand alleen het geluid van de branding ruist zacht en de avond gaat over in nacht…

Lopend langs het strand voetstappen achterlatend in het zilte zand luisterend naar het ritme van de golven aan zee zweven herinneringen als vlinders met me mee onder een wolkenloze lucht zo blauw genietend maar zonder jou lopend langs het strand in gedachten hand in hand…

Het leven is als een achtbaan als je genoten hebt van de rit is het niet erg dat hij vanzelf tot stilstand komt…

Blauwe lucht warme zonnestralen op een kalme zee loop ik langs het strand en denk waren we nog maar even met z'n twee dan schrijf ik je naam in het zilte zand jouw naam die ook op je grafsteen staat geschreven en wacht ik op een golf die het langzaam zal vervagen zoals alles in dit leven niets blijft maar de herinnering aan jou…

De avond is gevallen wolken spelen nog even met de zon die langzaam ondergaat en haar rode gloed aan de horizon achterlaat verliest de onzichtbare wind haar kracht en het groene kleed van de bomen roerloos laat hangen als bevroren watervallen vogels nog zingen vertederend zacht en ons nog een moment tot luisteren dwingen dan wordt het…

Zwoele nachten stille krachten zachte warme huiden mysterieuze geluiden intens gevoel wat is het doel later, diep in de nacht het slotakkoord in al z'n kracht…

Herinneringen omringen mij als ik luister naar het ruisen van een azuurblauwe zee herinneringen die kabbelen als eb en vloed door m'n brein steeds mee herinneringen van weemoed en verlangen herinneringen voor altijd in m'n hoofd gevangen…

Het vallen van de blaadjes zie ik met lede ogen aan regen valt samen met tranen die ik nu laat gaan alles grijs en grauw geen straaltje zon geen stukje blauw in nevelen gehuld verstrikt in m'n cocon wacht ik met geduld op een nieuw seizoen die m'n herfstblues doet verdwijnen en de zon voor mij weer zal schijnen…

Crocussen geschakeerd in paars wit en geel de kopjes fier omhoog ieder bloempje een juweel en een lust voor het oog Narcissen nog even dicht wachtend op het warme zonnelicht En het ontluikend tere groen van struik en boom Laat nu de lente maar ontwaken uit haar lange winterdroom…