Alle inzendingen van sydhart

De dood met haar losse hand toont zich weer vandaag. Als van gewoonte woont ze in mijn dag. Zij is geen spijtoptant. Een tijd geleden heeft zij mij opnieuw veroverd. Zij tovert leed uit haar duistere mouw. De heimelijke sluipwesp. Zij plant haar haken in mijn lijf. Rauw. Hoezeer treft zij raak. Rouwen heeft geen smaak.…

als de stilte van de wind je heeft gegrepen een ongekende vogel uit het beeld verdwijnt als je oren je ogen niet meer volgen wat verborgen zit haar rijkdom openspreidt keer je dan je laarzen draai je dan je rug maak je van je stappen een opgeblazen brug of laat je je verdrinken in de diepte van de lucht in de vluchtigheid van…

het zijn de vogels die me door de morgen loodsen het gloren van hun kwelen is een streling op een vlies in de stroming van de klinkers trilt de dag nu open de drilboor van de straat wiegt de vleugels van een koor als het wit van zilverreigers verdrinkt in hete wolken klinkt de morgen zwart van troost…

voel het doorzicht naakte takken raken aan het laatste woord het jaar droogt uit het laatste blad wordt voor je mond genomen nu ijlt de winter bij wijze van alledaagse taal…

ik wens je geld zoveel dat je het niet kan tellen handenvol bergen te veel om op te noemen een onoverzichtelijke heuvel een miljoenenoceaan zuigende korrelstromen stortvloeden gulden regen glinsterende rivieren zilverberkenwouden slikken zilverreigers bronnen bubbelplassen moerassen goudplevieren fonkelvalleien rollende gletsjers…

de zon in je handen dragen tot de einder buigt het zwerk verschroeit je hoofd geen aanstoot neemt aan gedonder van zwarte gaten en wat de dag niet bracht vermag de nacht…

tot over je oren in een oeverloze plas kringen walsen synchroon curven op het water baltsen en dan kunnen zoenen en niet durven…

Bij het vuur zingen sterren: het is goed om knoken te warmen. Aan de kleren herken je de verlangens: ze liggen in een plas aan haar voeten. Ik streel de kilte weg, begeerte verdampt bij zoveel bloot. Nu ben ik het bos. Mijn armen de beschutting.…

Vrede is een zee van naakt zijn. Een zaak van anderen raken bij de huid. De kleuren wissen in de massa. Golven verankeren op een lens. De mens is een druppel. In zijn kleren valt hij op, het netvlies van de visser trilt in niets dan water.…

met haar dansende benen stroomlijnen die in dijen verdwijnen speel ik eb in mijn hoofd en vloed in mijn buik de duik in haar golven is een wanhoopsdaad waar de nacht van vol is loopt zij van over zand in de ogen betovert mijn voeten de zee is rond en zij loopt aan de horizon…

schuw mij even niet in het flitslicht schuilt een leven de vleugels van een veulen de leugens van de rimpels het simpel dartelen van een vrouw zwart is slechts een schone schijn waarin een jeugd verdwijnt…

jouw ogen zijn mijn handvatten vul ze met betekenis in het ijle wit lijkt alles kil jouw handen trillen in mijn oor ledig ze tot diepe stilte teken zinnig in het licht met vingers uit een ver verleden ik hoef niets meer te benoemen woorden zijn nog enkel spatten geboren uit een levensbel…

boven mij spant blauw de kroon de ondertoon een bloemenwei mijn jeans is hemels ik trek het groene t-shirt uit de wind speelt nu opperhoofd alles is wild en vredig als vergedragen kindergeluid en in het verre westen troont nog lang geen zon…

Korte dagen vragen veel. Ik ben te traag om nog een hemel te zien. Met niets om handen dan gapende gaten. In opgesloten leegte kan ik enkel bezig zijn met winterslapen. Tenslotte daarom is het donker.…