Alle inzendingen van wil melker

ik heb in je sporen bloemen zien bloeien hun harten kleurrijk oplichtend in tal van vormen voluit waar jij in een teder moment het kleinste bloempje in je handen liet groeien bloeien nu struiken de bermen uit donker ruizelen reuzen hun weemoedig refrein want jij was hier en zij willen zo graag ook hoog bij je zijn…

ik heb lijnen zien verharden in gezichten die niet meer willen praten waar in groeven schroeven steeds vaster worden aangedraaid in stilte die roest het enige dat entropisch woekert is het eigen gelijk zonder bijval hard als ijs maar massaliteit is geen bindende kracht waar ieder voor zich gaat en de god voor ons allen helemaal…

ik heb ze zien spelen de kleine orkesten niet alleen hoempa maar ook kamermuziek voor een uitgelezen publiek of in de zaal naast de bar waar dans de inname snel groter maakt in het zicht van de kleine uren belt overlast traditioneel de bekende klachten van de buren dan selecteren vocalen een eigen groep neuriën anderen…

langzaam vervaagde de hand die mij eens gekoesterd had verliezen herinneringen de indrukken van het bijzondere contact dat de aanrakingen mijn jeugd geschonken had waar wij in samen de onuitwisbare close harmony vergaarden die niet alleen op genen stoelden maar ook de zielsverbanden van de eeuwigheid bedoelden in de oneindig…

je lange slanke vingers manipuleerden behoedzaam de tijd met magie en vergetelheid hun verlokkend wenken gaf ruimte en vorm aan een nieuw creatief denken waarbij intuïtie aangesproken werd die zonder taal zijn eigen verhaal regisseerde je miste routine maar een artistieke re-birth opende wegen sloeg nieuwe paden in waarbij…

zacht streelde je het magisch blauw over wit zingende krullen koelde met donker diep de warme lagen in hun eigen huid die zich oplichtend golvend blootgaven je lach had de kracht van de zomer was warm als de liefde van menig dromer de armen gespreid in het omvatten van eindeloos veel in zonstralende vrijheid jij alleen op…

je bent geen clown je tranen vloeien rijkelijk in jouw warme liefdevolle kijk op de wereld om ons heen waar samenhang scheurt en rafels pijnlijke plekken laten zien in onoplosbare situaties waarin wegkijken de pijn ontkennen is dan gaan handen uit de mouwen worden getrouwen tot eenheid gesmeed waar men van een samen weet die…

ik heb ze geteld de duiven aan de overkant rustig naast elkaar zittend op de dakrand wachtend op de gulle hand die voer strooit op straat kijkend en koerend loeren naar het zo bekende gebaar in glijvlucht naar beneden waar heden hen toelacht ieder op zijn beurt zonder schreeuw en gepik naar elkaar scharreltijd is aangebroken…

waar satijn ons scheidt is de grens al open voor langere tijd verpakt in feest kleurt liefde muziek in talloze refreinen waarbij het zachtjes deinen stilaan gaat verdwijnen in spannend gaan en satijn de drijvende kracht blijkt te zijn in een frictievol bewegen zacht dekt zij ons toe als wij de bloem met een intieme zoen…

ik zag je beweging in de herschikking van je gewaad toen ik de zaal binnenkwam keek jij mij meteen aan gereserveerd met veel geschiedenis in je ogen een lichte blik met intens maatschappelijk vermogen en kracht stilte ademde spanning in deze kunstmatige pracht waar geschilderde emotie zich losmaakte uit vensters waarin…

ik heb je de kleuren laten zien uit een veelvoud van pigmenten streel penselen rond en plat waar hard en zacht reflectie geven op het dagelijks gebeuren voor het grote vlak lijkt de spuitbus een betaalbaar gemak maar milieu vervuilend om van te huilen als precisie hulp werkt voor mij het mes in scherp doortastend steekgedrag…

het buiten was kapotter dan je dacht had meer beschadigingen dan je zo op het eerste gezicht zag we weken van van het nog niet goed gebaande pad dat door slechts een handvol mensen redelijk en gebruiksklaar was platgetrapt de sfeer was niet zo warm als weleer toen wij de bomen raakten en grappen met hen maakten over de gewone…

jij hebt de zomer gedanst uitbundig met de zon gesjanst tot regen je verkoelde en gras nog groener voelde jij kleurde met lage mist het eerste ochtendrood verbaasd staarden de koeien naar de donkere sloot die geen spiegel had jij ontlokte aan de zich openende bloemknoppen een voorzichtig kleuren met liefkozing de eerste geuren…

vaag zit nog de magie van het rijke roomse leven in mijn dagen verweven op een soms bizarre manier ik was de oppas thuis en het werd snel donker en later in huis om mijn wanhoop nog de baas te blijven ben ik alle heilige beelden gaan bekijken heb hun harde en zachte lijnen bekeken hun ogen wilden mij spreken omdat ik de stemmen ben…

jij lachte hij paste nog even in kleine kringen liet jij ogen dromen alleen kijken zonder woorden begrijpen in zachte tonen begeleidde je stem de beweging die langzaam zijn expressie vond in de aanleg van zijn eerste lach waar jij beloning straalde bepaalden jullie samen het einde en begin van deze bijzondere ontwikkeling…

je kleedde de mensen op de foto’s met hun gegevens uit het dossier hun sferen waren gebruikt een neerslag van ontmoetingen na een nerveuze hand jouw indrukken zijn gekleurd door antwoorden op vragen uit de intakelijst jij kent degene die ze schrijft nog onbevangen verwerf jij kennis en weeft een beeld van iemand van wie jij…

ik zie de vonk die overspringt uit de levendige communicatie die langzaam in debat zijn lading vindt argumenten kleuren de toon die als een droom gestalte krijgt zichtbaar in gedeelde werkelijkheid al aan de oppervlakte drijft nog zijn het gedachtenspinsels die haken naar de echtheid van bestaan in verder willen gaan dan luchtkastelen…

de droom in je stem heeft mij meegetroond naar vergezichten waarvan ik het bestaan nog niet wist waar ik bij iedere streek in een andere spiegel keek die toch nog deel uitmaakte van het landschap in een vitaal eigen vibreren laat de melodie van leven zich horen in zacht warme geborgenheid die druppelt uit een bron die al…

fraai parelden vriendinnenstemmen door elkaar in blijde euforie van samenzijn na jaren de tonen dragen meer bagage dan voorheen en ook de uithalen weten zich nooit alleen woorden stemmen overeen geboren in hetzelfde licht en streekeigen accent dat weer snel went de jaren zijn verdwenen en herinneringen krijgen jonge benen…

je deelde altijd uit jij die zoveel te geven had uit de schoonheid en warmte die je bij je geboorte meegekregen had de liefste ogenblikken waren een op een voor even helemaal alleen je zachte lieve blik veranderde mij maakte mij van binnen warm en blij je lach zette plezier in gang alleen al de handen vast gaf ieders emotie…

vloeken helpt niet als pijn het achterste van je tong kan zien waar tranen verdrogen voordat zij zijn vergoten regeert al de ongeziene meester van verdriet omdat pijn het bestaan van andere emoties uitsluit en verbiedt ook ik heb stille woorden in mijn huid gekrast om te voelen wat niet mag het andere dat ongelukkig heet…

jij bent als glas waarin de zon kan schijnen zonder dat de beelden meteen verdwijnen want in de nagloei kristalliseert nog eenmaal alle essentie voordat de opslag open gaat die de data keurig opslaat in het algoritmisch feest de doorlaatbaarheid is meegegroeid in selecteren aan de poort omdat de veelheid van gegevens de input…

ik wist dat jij weer met wolken sprak van de donkere kant naar boven waar het onweer nog wat lading had voordat zij alles aan aarde had weggegeven in de sonore regenval vielen jouw druppels vrolijk spettend in de grote plas waarvan in de resonance jouw echte stem steeds duidelijker te horen was nog rimpelde licht jouw spiegelbeeld…

jij hebt je lach vervolmaakt uit de duizend giften die jou zijn geschonken waarbij je mond de oh’s en ah’s van nature hebben meegekregen in ontvangst van cadeaus de sprankeling in je ogen is van later toen verlegenheid in spontaan worden werd omgebogen ja een nieuwe dank cultuur waarbij ook handen en de verandering in postuur…

nooit heb jij dat koppie laten hangen in jouw perspectief was er altijd het verlangen om te bereiken wat jij wilde ondanks toeval pech en tegenwerking bleef jij geloven in jezelf en vertrouwen houden in het lied van de mensen om je heen toch zijn er tranen geweest van onmacht en verdriet om het gevoel dat iedereen jou…

ik heb de bloem niet geplukt kon haar niet zien lijden om jou te verblijden een leven in volle bloei dat reikt naar hemel breekt abrupt in de groei ik heb jou haar uitzicht laten zien waar zij leeft vorm en kleur aan ieder geeft zij wiegt met ons op de wind het mooiste kind uit velen in zomerse prieëlen voor haar…

ik zag je gaan als deel van de dampkring een wolkje op weg naar de maan gevangen in het jojo-spel van water en nevel in het luchtig en vluchtige onder zons bevel jij speelde als geen ander de drie fases van bestaan liet lopen waar de modus was gaan verdruppelde in mistige tijden liet somberheid oplossend versnijden…

zacht vlaagde zonwarme wind koesterend langs onze huid en legde zomers ontspannen uit waar witte wolken het blauw beperkten zorgde schaduw voor contrast dat heerlijk verkoelend werkte alleen in het spel van onze ogen vonkte de spanning in fraaie met emotie gevulde bogen in een kleurrijk veld vol opgeschoten bloemen dansten…

grote bladeren scheren scherp de zomerlucht stapelen wind die aan de grond in luwte verdwijnt en met een laatste dwarrel nog heel even verschijnt in de vergeten hoek liggen de dagen met een eigen geur door niets te vragen bekennen zij kleur in hun plakkende kreukels door haastige scheuren de vuilnisman kent zijn klanten weet…

ik koester het toeval dat mij jou deed ontmoeten tussen al die miljoenen met hun gezichtsloze groeten op plaatsen die ik niet kende gloedvolle woorden bestemden affectie waar ogen straalden in de kleine touch van het eerste raken het subtiel contact dat voorzichtige vingers in andere handen maakten in spelend ontdekken werd…