Alle inzendingen over Daar ruist

De zee ruist, bruist. Golven spatten uiteen, bedekken mijn gezicht. De zilte smaak, van tranen, van water. Herinneren mij later, van wat eens was geweest.…

Tussen de oude kale eiken ruist het en ook deze keer komt de herfst op tijd omdat het Herfstkind goed heeft geluisterd…

Wees willig ruist zij met beleid En laat uw tenen gewillig snoeien Beknotten voordat uw schoonheid In volle pracht begint te bloeien…

de herfst ruist in hoge sparren fluistert over het late gras rimpelt het koude donkere water een gebroken spiegel in de rode ochtendzon .…

Als ik hoor hoe de wind ruist door de populieren zou ik jou mee willen nemen naar de oever om samen te luisteren naar het lied dat zij zingen zien hoe zij zich bewegen…

buiten ruist regen mijn binnengevoel warmer kaarsen scheppen sfeer waar ik zachte woorden zing vertellen ogen liefde…

op deze plek dit stukje aarde ruist het gras niet langs mijn enkels er grazen vette koeien ik ben de zon de zon die in veelkleurige dampen wordt gesmoord…

te snel gegaan de dag deed meer beloven de stilte ruist en schuurt verlangen tot een diepe pijn de hunkering naar samen zal morgen nog veel erger zijn…

te snel gegaan de dag deed meer beloven stilte ruist en schuurt verlangen tot een diepe pijn hunkering naar samen zal morgen erger zijn…

zijn te snel gegaan de dag deed meer beloven de stilte ruist en schuurt verlangen tot een diepe pijn de hunkering naar samen zal morgen erger zijn…

over mijn hand kabbelt gedempt een mild gefluister de middag in al zijn luister ruist als oeverriet ik vang het melklicht door mijn venster de koffie geurt dit uur is door geluk verdiept…

Er ruist door dennebomen een geur van mooie dromen samen zijn, kaarsen aan schoonheid en gloed doet het hart zo goed kindje in de kribbe om te aanbidden met zang en tamboerijn…

in haar slaap ruist de wind de donker vastgebonden dromen gemaakt in dode dagen over zodat ze vanonder een kleurrijk deken in open ongedwongen verhaal zou kunnen opstaan…

Nieuws ruist tot in ons hemd.…

De eoolse harp ruist in de nacht, Ruist op de toon der treurgezangen; Aandoenlijk als de weke klacht Van 't hartje, dat van liefde smacht, Of breekt van onvervuld verlangen.…

mens spreekt taal breekt vogel zingt boom zwijgt mens breekt taal spreekt tak valt vogel vliegt boom ruist…

Een lichte welving in het aards gazon, schildert teksten in het heem die ik in elk seizoen beween, pluk het als een heemboeket, waarin hij geleidelijk verdween daar ruist zijn rust in een oneindig gedicht. "Denkend aan een (h)echte vriendschap " Foto: Roos.…

Toen trof mij haar gloeiende blikstraal, En de wateren ruisten weer. O ware ik toch verdronken In de bitterzilten vloed! In liefdetranen, hoe brak ook, Te smoren, is honingzoet.…

er klinkt zowaar een zegen in de naam die hij draagt van het Latijnse benedicere : hij die het goede (bene) spreekt (dicere) over iets of iemand en ‘s werelds lief en leed er ruist nog hoop in de naam die hij koos…

slechts een uil nestelt hier nog binnen gewijde muren ruist in de geur van gedoofde kaarsen nog een vrome psalm schuilt de toren tussen stokoude bomen in lome vergetelheid…

beluister me, belees me zoals de wind ruist door het fijne blad bespied me, beleer me als al mijn fouten aan het licht bedenk me, bedroom me wanneer de avonden zacht achterom bedrink me, bespreek me ook als er niets meer is…

In de verte achter een horizon van traag licht Ruist het lachen van een kind langs rijpend fruit In de boomgaard waar de rups de appel mijdt En sterft om een vlinder te mogen zijn…

Het ruist, broeit.. Door alle eigen waarden, is er niets meer te verstaan. Laat het gaan, vraag niet wat ons bind. Laat ons terug, weer even spelen, even kijken, met de ogen van dat kind..…

Ergens ver weg ruist een stem terwijl een eerbiedig suizen door het eikenhakhout glipt Ik zie een lijster die daar onwetend hipt door een hoofd waarin alles blijft verhuizen Hier huist het allerlaatst van hem.…

Een leeg woord om in te blijven wonen als een schelp van een heremietkreeft of kleiner nog een koud bed waarin het langzaam warmer wordt gezellig haast jij hebt je neergelegd in je oor ruist de zee…

rustplaats grijze schaduwen in langzame stilte geen blad dat ruist zelfs de lente heeft haar jonge stem verloren bloemen vlijen zich in omgang neer het restend hart laat zich dragen…

om donkere spinsels te verbergen bedekken vogels haar hoofd bloemen doorkruisen benen bloeien schaamhaar tegemoet aan haar voeten ruist de zee en zij geeft zich over aan water en wind weerloos als een kind…

Het ruist te nacht door mijne ziele, wanneer gij zingt en sart. Val op mijn hoofd als ik kniele, o boom van mijn hart!…

zij wast als de vloed en ruist met donkere vlerken dreigend als de branding. En sist verderfelijk als schuim.…

zacht beweegt het water en zingt een lied het hoofd niet meer gebogen belast door het verdriet de zon als meesteres verschijnt en laat zich gelden het water zingt niet meer nu ruist het in de velden er komt ander weer…