Alle inzendingen over Mijn doornen zijn ge

Ik was in mijn hoofken om kruid gegaan, Ik en vand er niet dan distel ende doorn staan. De hermandad zei niettemin: ‘Hier staat alleen maar hennep in!’ --------------------------- - naar zuster Bertken…

De doornen had je er eerst afgesneden. Die werden knetterend verbrand, in een laaiend vuur Waarom wij... vrolijk dansten.…

zij draait oog in oog met de stilte schreit namen waardoor doornen uit het zwijgen vallen een bloemblad blijft liggen verderaf er is geen wederkeer ongeschonden…

Wanend in duister woud struikelend, Door doornen gestoken Zout van tranen Ga ik door richting uitweg Wetend dat het pad nog lang is Om jou te vergeten…

Ze versierden m'n handen met doornen ketende mijn voeten plukte de roos uit mijn schoot Vermorzelden me onder het gewicht van granieten stenen gebrandmerkt met al degene zonder naam Kom ik steeds dichterbij; bij de draad om de knoop te ontwarren…

Het is blijkbaar een doorn in Dijkstals oog Dat iemand die een hoge ambtenaar is Meer krijgt dan een minister qua salaris En dus moet het ministersloon omhoog. Al zou ik zelf, wanneer men mij zou vragen, Het loon van zulk een ambtenaar verlagen.…

Dit is mijn klaagmuur hier zijn dichtgemetselde gebeden, dichtgeroeste brieven vol waterdichte woorden en handen, bloeiend richting hemel maar het zijn doornen die schrijven en wie weet wat nog komt uit een dichtgeslagen voorhoofd.…

Prachtig maar met doornen als je niet oppast dan wordt je liefde ook meteen je dood dan spatten de bloeddruppels op de grond en maken de witte vloer in één keer rood.…

Verborgen in naakt streelt sensueel de doorn het levendig rood. Mooi de vrouwelijke bloem aan 't menselijk oog ontbloot! Opname: fotografie Dawe, www.dawe.be…

uw doornen hebben mij diep geraakt en rozen heb ik voor u uitgestrooid ik ben u gevolgd in woord en daad en mijn hart met uw liefde getooid al moest ik van uw doornen dragen kreeg ik wonden die niet te helen zijn het gevoel dat u mij alleen had gelaten in stikkend verdriet en eenzame pijn toch blijft mijn leven een verwachten op uw liefde…

Doorn van rozenstruik aureool van eeuwen strijd hoop in druppels bloed. Het ‘zelf’ zonder vorm, de dood niet te verzwijgen, dat is pas beleven. Moeizaam duwde ik de levensstenen omhoog, toen stond de weg in bloei.…

voor het venster staat een cactusplant met doorns heel hard en scherp zij staken door mijn vel heel diep naar binnen ik riep nog haal die plant daar bij dat raam vandaan wachtend tot sint juttemis…

Waar Kamerlid Van Doorn eerst tegen was, Daar heeft hij zich daarna bij aangesloten, Hij wil als moslim zijn partij vergroten, En geeft het ‘immorele’ tegengas. Kijk niet vreemd op als hij straks wéér wat leert, En zich tóch tot de piemeltaart bekeert.…

Geniet van elke dag Elke dag heeft een lach Pluk elke bloem Aan de dag die je ziet ...en geniet...laat de doornen staan Geniet van elke dag Zelfs als je huilt Tot je bijna in je tranen stikt Geniet en wees niet bang Deel je angsten met mij Ik wil je helpen, Je de warmte bieden die je nodig hebt En we zullen bloemen plukken De doornen…

niet gegeven, De droom is persoonlijk, obstakels op de weg Hij kiest voor de weg door het duister De doorns prikken, de takken krassen Het lichaam lijdt, de geest verhardt De strijd is zwaar, het einddoel mooi Het pad vrij maken voor de volgeling De massa volgt hem zijn droom in…

- maar zwijgend dulden tot volgroeide pijn zal kroon van doornen, kroon van glorie zijn.…

diep van binnen durven kijken in de roos de puurheid diep verborgen niet ikzelf die daar voor koos die tederheid, ontluikend nu...maak ik de keuze ...en pluk mezelf vanaf dan zijn het niet langer doornen die mij beschermen ...maar ikzelf…

En de rozen ze blijven bloeien als een parel in je hart waar de pijn blijft hangen delend verdriet en smart maar de roos van vriendschap zal niet gauw verwelken ook al zijn de doornen scherp doch zal het je helpen als iemand echt aan je denkt…

De roos verkoos haar eigen lot zij zag die dag haar naam bespot Ze groeit en bloeit, dan weggerukt Niemand wiens hand haar bloem nu plukt Want daar alwaar haar steel verrijst Vertoornd de doorn wie naar hem wijst…

het was de speld die ze niet zocht maar vond in een zee van zoethoudertjes ver, heel ver van de hooiberg ontdaan van de knop was de punt nog intact als een doorn in het oog van de vergetelheid en het speldenkussen vulde zich opnieuw met de roestige wonden van haar dageraad…

(Aan Johnny van Doorn) De dichter een tovenaar, een derwisj een ziener een zegger van zijn kabbala van klanken Een zachte stem in een struikelende cadans De hal der kennis die slechts toegankelijk is voor wie door de stilte zijn gegaan. Een magistrale stralende zon.…

De tijd slijpt graniet tot stof de smaak van water in de mond Geur van zweet dat zich mengt met doornen en wilde rozen Voorzichtig, want de pijn bij het afscheid zweeft hoog in de blauwe lucht als een torenvalk voorbij…

‘Ach,’ sprak een eendagsvlieg te Doorn, ‘hoe heerlijk is het ochtendgloren en hoe verrukkelijk het uur waarop het laaiend zonnevuur verstild ter kimme wordt gedreven! Men moest twee dagen kunnen leven.’ ------------------------------------ uit: Het grote beestenfeest, 1988.…

Je gaf me prikkende brandnetels met aan elke tak zes giftige doornen, zodat ik de twaalf doornen op een dag kon laten leven zonder brandnetel kon laten zweven en ze elke vorm van vergif terugnamen maar de dag kwam niet. Hoe erg ik de dingen die je nooit deed mis... Met een lege rugzak sta ik hier te wachten, op de bus naar onze morgen.…

Maar alles bleek gelukkig mee te vallen, Toen kort daarna Van Doorn werd vastgezet. Gevaarlijk was het achteraf niet echt, Er dreigde slechts een piemeltaartgevecht.…

decadente gedeelte van de kosmos zwijgt de rede en bedekt een zwarte wolk het verstand dat buiten aan de hemel hangt dat zodanig door het vlees is bezwalkt dat men de mens niet meer met nieuwe inzichten kan verrijken en iedere poging alleen maar paarlen voor de zwijnen gooien wezen zal zij is als een roos met haar doornen…

Verdort die roos in een rijk geheel om niet mee te kunnen komen in het aardse gekrakeel, maakt dat een einde aan de broosheid van het hele veld, gedoemd tot snoeien tot de puntige doornen zijn geteld? En duurt de lente maar één dag uit het vooroordeel van velen, ontbloot het imago van het individu die mijn wonden kunnen helen.…

Een mens, een roos gelijk fijne bladen, zoete geuren maar met doornen die steken, verborgen achter prachtige kleuren. Een mens, een vlinder gelijk vluchtig vliegt hij, weg van de waarheid weg van kwetsende woorden want zo is een mens, voor altijd...…

Geen geur die doet bedwelmen je mist de doornen der pijnen. Tot in een klap de windvlaag je schoonheid laat verdwijnen.…

In de hooiberg van hoop Zoekend naar de speld van het spinnewiel Waar het bloed van droop Dat de muur van doornen liet bloeien Daar doorheen hakt zich de held Zijn weg subtiel Om met flair te groeien Als visionair Met het oog van de naald Waardoor hij kroop…