326 resultaten.
licht en duister
hartenkreet
2.0 met 2 stemmen 291 Over het licht en de duisternis
Als het licht de duisternis verlicht
Verschijnt alles voor ons aangezicht
En heel misschien
Gaat u dan zien
Wat de schepper heeft verricht.
De schepping die op ons is gericht,
Hoort daarom in het volle licht.…
Mensen die meer talen spreken
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 106 Mensen die meer talen
Spreken en toch
Elkaar niet verstaan -
En verhalen horen
Die volledig langs
Hen heen zijn gegaan
Hunkeren naar warmte
En naar licht
En naar 't verstaan
Van de anders aangezicht…
Kopje soep
hartenkreet
3.0 met 5 stemmen 974 Heet van buiten
zacht van binnen
aanlokkelijk aangezicht
de sappen in mijn mond
mijn tong
hunkert naar de smaak
mijn slokdarm
wil het niet te heet
de combinatie zoekend
uiteindelijk pak ik de lepel
en breng deze naar mijn mond…
Gebed
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 141 Gesmoord, verstikt
Door het diepste duister
Verwurgd welhaast door
Angst en zorgen
Is daar toch het
Hemels stralend licht
Van de nieuwe morgen
En hef ik mijn handen
Naar Uw aangezicht
En vraag U om mij te dragen
In de genade van Uw licht…
Ze is niet te begrijpen
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 50 Uit de heldere rivier van mijn onschuld; van aangezicht tot aangezicht.…
het eerste gezicht
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 51 onoplettend in mijn ogenblik zat
je daar in een schaarsverlichte hoek
zo onbesproken en woordgesloten
als het nog ongeopende boek
met de dunheid van een spiegel zag
ik ons aangezicht in het speelse glas
onwetend van de loop der nabijheid
die voort zou gaan zoals het was…
De spiegel
hartenkreet
3.0 met 20 stemmen 1.745 Wanneer ik in de spiegel kijk,
Dan staar ik in een aangezicht
Dat mij nog nauwelijks herkent:
Een maanlandschap
Met kraters en ravijnen
Die ik nooit eerder had gezien.
Nee, dit is geen gezicht
En hier moet dringend wat gebeuren:
Dus ga Ik nog vandaag
Een nieuwe spiegel kopen.…
Tempus fugit
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 404 Ik ben de verdwaalde reiziger
op mijn aangezicht.…
Geworpenheid
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 87 Er niet om gevraagd
En toch onverwacht
Gekregen, mijn plek
Hier op deze aarde,
Geworpen op het
Aangezicht van
Deze wereld die
Buiten mij om
Geschapen is
De crux van
Het menselijk leven
Is hoe om te gaan
Met deze geworpenheid
Om er toch iets
Zinvols, iets goeds
Van te maken,
Een bijdrage te
Leveren aan de
Menselijke…
Janus had twee aangezichten
poëzie
3.0 met 19 stemmen 4.724 Janus, - niet "neef", maar de god, - had twee aangezichten
Er is altoos baas bóven baas, en thans vindt ge van die nachtlichten,
Om beurten zien ze U aan met de kijkers van hond,
En gluren ze naar U, of een kat voor U stond;
En dàn weer is het, of een uil met zijn blikken U verslond.…
In de winter
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 410 achter
mijn aangezicht
huilt het leven
machteloos
zo lijkt
en tijdloos van aard
om verlies
met pijn te verweven
heeft het gevoel
verdriet gebaard
de avond heeft zich
van de lente vervreemd
is in koude ondergedompeld
rest nog de troost
die aan het verlangen
blijkt uitgeleend…
Ezelpoot
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 123 te trekken staat hij aan zijn vijfde ezelpoot
penibel pleister op een warme wonde
in Zijn aangezicht…
Ballerino
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 236 Begreep wellicht
de vraag van hem,
de wanhoop
in zijn aangezicht.
Moeder laat mij,
mij toch zijn;
doorzie mijn pijn
erken mij,
laat mij vrij.…
Ontboezeming
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 55 Ze zijn listig
soms lastig
maar vooral lustig
voor haarzelf
haar liefdespartner
haar aangezicht tot anderen
om te laten zien
om van te dromen
om niet aan te ontkomen
“for she, he and me too”
maar ook haar kind te voeden
hem of haar te laten bevroeden
haar uiterlijk ’baarmoederschap’…
Verloren weelde
netgedicht
2.0 met 11 stemmen 1.353 enkel de zoute zeewind
proeft nog van de lagen
ooit nog witte verfdagen
en maakt haar onbemind
hij slaat haar nog af en toe
de blinden in het aangezicht
ze huivert dan de vensters open
tot alles in haar voegen kraakt
anders is er niets
dat haar nog raakt
haar jaren zijn al lang verlopen…
Midwintergeest
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 178 De prikkel in mijn
zenuwbaan geknepen,
doorlaat de winterkou
en nevel gauw gevroren,
als woorden in mijn hoofd
Vernieuwing zichtbaar
aangebracht
Een engel doorstroomt
mijn nageslacht
en in verwaterd
aangezicht, bespiegel ik
bekoring
uit: "Het lied van de wachters van Moeder Aarde", 2008…
Godenzo’n
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 518 Als een jonge wind
die zijn weg verslindt
verdreef hij het wolkendek
prikte de verwarring lek
en onthulde het strakblauwe lint
Zo vol binnenvallend licht
dat thans zijn wonderen verricht
zich adagio laat verspreiden
om vele levens te verblijden
in het hemels aangezicht…
Agnostisch
netgedicht
4.0 met 18 stemmen 529 Geen vesting
kan ons beschermen
tegen het verdriet dat we voelen
in het aangezicht van tijd…
Wachtstand
netgedicht
4.0 met 17 stemmen 386 voor streeploos glazen ruit
verstilt de blik naar buiten
nergens stuit het lege licht
dat schel de kamer vult
onaangedaan
schijnen oude ogen
zodra een weerklank binnendringt
raakt het koude aangezicht
peilloos
diep bewogen…
Hero
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 211 Het boegbeeld van fatsoen en burgerplicht
Toont ons hier zijn ware aangezicht.…
De wijzer stopt
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 285 Ragfijn
Rank en sober
Kruipen mijn gedachten
naar een dwalend aangezicht
wat ooit had geklopt
is roemloos gezwicht
Verzachtend
glijdt haar glimlach weg
alsof ze zegt
"doe maar, doof het avondlicht"
de wijzer stopt…
In alle vroegte
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 163 In alle vroegte doen je dromen
je ontwaken door met goud
te strooien over het uitzicht
vogels vliegen al kraaiend over
want de stad is nog in slaap
zacht kust de zon het aangezicht
stilletjes golft het vochtige gras
aangeraakt door de ochtendwind
gaan sprankelende parels op
in het grotere geheel…
zwart gat
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 91 deze kamer bevat het ongeboren licht
niemand verhaalt van moederschoot
van een tijd nog zonder aangezicht
onwetend dat dit aan duister ontsproot
een geheugen graaft om niet te vergeten
leven zindert als een streling over de huid
o liefde, zal ooit nog iemand van mij weten
als een kluis van steen en mos mij omsluit…
TERMINALE KLEUREN
netgedicht
3.0 met 14 stemmen 650 nog blijft de wind
aan
takken sleuren
verbergt de aarde
haar aangezicht onder
't vallend blad
zieltogend
hangen bloemen
op
half twaalf...
en ik
onrustig in mijn stoel
als aan het sterfbed
van een dierbare
zoekend
naar telkens weer
verkeerde woorden
de vergankelijkheid
opgediend
compleet met garnituur…
Knoestige kop
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 89 Het leven is
Door je heen
Getrokken, je
Aangezicht verweerd -
Doorleefde ogen
Staren in een
Verte die misschien
Nooit komen zal
Handen kromme knuisten
Die de tijd proberen
Vast te houden
Knoestige kop
Die Van Gogh
Ten diepste zou
Hebben beroerd -
Mijn vader ben je,
Blijf je tot ik
Niet meer leven zal…
Zoals je gekomen bent
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 97 Ogen die niets
Meer zeggen
Gummi-achtig gezicht
Gekomen met de tijd -
Groeven van
Pijn en verdriet
Die zo lang je
Aangezicht tekenden
Hebben je verlaten
Je naakte zelf
Dat zich heeft
Opgerold het enige
Dat overblijft,
Vijfentachtig jarige
Foetus die ernaar
Verlangt te mogen
Gaan zoals je
Gekomen bent…
Als een donderwolk
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 148 Het kind weigert
Volwassen te worden
In het aangezicht
Van zo veel zinloos
Geweld, verwoesting
Die zich elke nieuwe
Dag in en om de mens
Voelen laat -
De schuldvraag hangt
Als een donderwolk
Boven de personages
In dit schouwtoneel
Die na het krijgsgeweld
Nog maar twee taken hebben:
Overleven, en het scheppen
Van kunst waarin…
Blikken die klikken
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 102 Bij blozen wil binnen naar buiten;
wanneer ongemak het
oppervlak van
aangezicht kleurt,
en roze roder wordt,
naar nog roder,
roodst,
Verraadt dat iets van binnen
gloeit, dat iets broeit
en groeit,
dat met het verschieten
van kleur, bekent
te willen ontluiken,
dan bij een gesloten mond
poogt door porieën
weg te sluipen.…
Hemellicht
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 160 Hemel ontbloot
zich even
-schuchter-
voor ons aangezicht.…
terminale kleuren
netgedicht
4.0 met 22 stemmen 162 nog blijft de wind
aan takken sleuren
verbergt de aarde
haar aangezicht
onder 't vallend blad
zieltogend hangen
bladeren op half elf
en ik onrustig in mijn stoel
als aan het sterfbed
van een dierbare
zoekend naar tekens weer
verkeerde woorden
de vergankelijkheid opgediend
compleet met garnituur…