Alle inzendingen over dreunt

Niets klinkt en oogt vanzelfsprekend het blad valt en leven dreunt dit moment is niet meer en niet minder dat wat je verstilde weemoed noemt. Zoveel woorden en amper nog plaats het regent weer in je ogen © 16-11-2000…

een flard gesprek uit een open raam verwaait de jazz een trompet geeft weemoed aan de bas dreunt huizen verder weg en uitgelopen teer verhindert het verkeer te razen de lucht is zwaar van zomer en geel stof de bomen stuiven luizen lekken vocht dat plakt op autoruiten ik voel de hitte zinderen er spelen nu geen kinderen…

Haar binnenste dreunt onder haar eigen warmte en loopt er van over. Eindeloos tot haar laatste zucht. De potente calorieën schallen de trompetten en zij zendt haar zonen uit in stalen rossen. In colonnes van twee en drie marcheren zij haar venen af. Zij van de tweelingstad roemen haar aderen om hun zachte ruisen. Het fluisterasfalt.…

Raaskallend, Spatten Tierend De woorden uit elkaar Aaneengesloten letters vormen een lange mechanische toon Het dreunt Het bonkt Herhaald hetzelfde vanaf het begin tot het eind Tekstballonnen dwarrelen rond zonder enig inhoud Lettergrepen vullen de lucht, tonen van klank Schreeuwend knallen de woorden op elkaar stuk Handen in het…

een flard gesprek en uit een open raam verwaait de jazz een trompet geeft nog wat weemoed aan de bas dreunt huizen verder weg en uitgelopen teer verhindert het verkeer zijn snelheid uit te razen de lucht is zwaar van zomer en geel stof de bomen stuiven luizen lekken vocht dat plakt op autoruiten voel de hitte zinderen er spelen…

Er zijn momenten dat het lijkt of hij me provoceert, net als ik in een droom beland ben dreunt zijn bronzen donderslag. Ook als ik zomaar iets vertraag slaat hij me met een stalen tucht bestraffend om de oren word ik opnieuw zijn slaaf.…

muziek in pijn weerklinken rijt de wond uiteen die mij verscheurt geef mijn hart de klanken van de weemoed zodat mijn oude ziel zich dieper kleurt de trage tred van slepende akkoorden vol van ingehouden passie en vuur houdt mijn weemoedig hart gevangen kluistert mijn geest in dit verdrietig uur en in de zilte storm van mijn verlangen dreunt…

Het raam beeft en dreunt: telkens weer knalt de hemel, blinken bliksems op. Snel wast de rivier. Men is angstig. Woonschuiten liggen steeds vredig.…

laarzen aan, een jas en ga de deur uit Op weg naar Lotte Alleen zijn met mezelf Zolang ik onderweg ben zal ze blijven leven zal ze niet doodgaan Ze gaat niet dood, het mag niet Ze gaat niet dood, ze gaat niet dood Nee, nee, nu nog niet Het is nog niet de tijd Ze mag niet, ze zal niet Mijn stappen stampen De aarde beeft Waar ik ga, dreunt…

met dromen ik tel de korrels hoor de golven komen ze schitteren de zon in kleur, de zilte geur waarvan ik nu, voor altijd afscheid zal gaan nemen ik zie je lach, het liefste dat de wereld bracht ik voel je handen strelen vingers die me nooit vervelen die altijd praten met mijn huid, passie ver vooruit in koestering de branding dreunt…

Uit de Haagse Ivoren toren Wordt steeds weer een nieuw plan geboren Al die ministers met keiharde koppen Helpen sociaal ons land naar de knoppen Hoe dapper kletsen VVD,D66 en CDA Met luider stem het dreunt zelfs na Maar wij, wij laten ons niet knechten Wij sociale Nederlanders blijven vechten Zij zetten heel het stelsel op zijn kop dat…

Hij woont op mijn dak ik dak uit alle voegen met man en macht dreunt hij diep door diep door de eenenveertig probleemwijken.…

het laken is strak noch glad wel wit, smetteloos wit ik dek jouw laatste dag toe en denk aan gekleurde slopen ja slopen, het schrijnt als in mijn hoofd dreunt slopen, slopen, slopen slopen met een vrolijk randje een bloemetje of wat streepjes met een rommelig nog warm verfrommeld kusjeskuiltje het laken is strak noch glad wel…

Daarboven in de lucht maken wolken een lange vlucht Gedreven door de wind of door een herderskind Vormen zich tot schapen, olifant of apen Laat je fantasie maar gaan Kijk daar komt een weerwolf aan De schapenwolken breken open Kwijl komt uit de bek van de weerwolf lopen De lucht wordt plots gitzwart maar door bliksem soms verlicht De donder dreunt…

het is voorbij, voorbij, voorbij de Russen stonden op een rij om een voor een te scoren niemand wilt het nu nog horen de dreun dreunt vol ongeloof na we liggen eruit, eruit, eruit zoals Johan Cruijf altijd zegt scheids heeft gelijk, hij fluit het is voorbij, voorbij, voorbij we hebben gewoon wat minder gespeeld de wedstrijd op zich was…

Geluiden zijn er, maar niet echt storend, echter, vlok na vlok dreunt neer en overstemd mijn gesnik … Waarom.. waarom ben je niet hier…. Tranenvries op mijn wang… knispert Ik blijf hier zitten tot je langzaam ontstaat, ontstaat uit de vlokken die vallen en nu nog mijn weemoed versterken.…

moeders nijd ter wereld brengen en overangst in wiegen ligt dan krijgen kinderen dunne soldatennamen Als broeders vuisten kruisen en de wind hun taal verwaait zij zich uitdrukken in fluitsignalen dan wordt de aarde doorgraven met haar eigen doden Als zusters hun gezichten kluisteren in de onzichtbaarheid van geweven koepels dan dreunt…

De pijn dreunt als een droef refrijn. Waarom heb ik steeds vergeten te zeggen dat ik van haar hield? 't Is nu te laat; de kist gesloten. Wat heeft mij jarenlang bezield? De kist zakt langzaam in de aarde en op 't zwartgerande lint lees ik wat ik had moeten zeggen: "tot ziens mama, je dierbaar kind".…

Niet elke dag Heer ben ik schipper naast U de psalm van zondag dreunt nog na haast U om mij te helpen ja haast U een zware vracht kunnen wij wel aan maar niet de last van dit onzekere bestaan geef ons de moed te zingen ook tegen de stroom in van zegeningen één voor één U mag de vlag zijn die onze lading dekt ja U alleen de…

De gele lichtjes flikkren, Het orgel dreunt en schalt; De wierookwalmen stijgen, En de avondschemering valt. De wierookwalmen stijgen, De kerkzang sleept haar mee, En wiegt haar zacht in dromen Van rust en hemelvreê. En wiegt haar zacht in dromen, Allengskens, onbewust; - Gezang en orgel zwijgen, En de kerke ligt in rust.…

De hoefslag dreunt in mijn oor. De hoefslag herinnert mij Aan al wat ik was en verloor. Nu welhaast onhoorbaar vergaat In de stervende dag het geluid. Wat is van mijn vroegere staat Mijn eigen, mij blijvende buit? Bestaat er alleen voor de geest Een samenhang? Of is dit schijn?…

De zesde trein dreunt binnen de kap. Als lacht zijn stem. Als dwarrelt reeds die stap Onduidelijk, door die geluidenstroom. de stoom springt boven de afgrondsnachten stoom. Neen, voorgevoel. Opnieuw vergeefs gewacht. Vergeefs. De zesde die hem nog niet bracht. Voor 't laatst, voor 't laatst. Zelfs dit ging dus voorbij.…

Sirene Onheilsbode Eenzaam en hoog Afscheid Van de fiets op het grindpad Zijn hand Zwaaiend naar mij Stilte Adem stokt Hoofden buigen Vrezen voor de klap Een eenzame, stoere lach Licht verslaat geluid Dof dreunt de donder Explosie van stof en gruis Uiteenspattend Opwaarts kolkend De grauwe hemel in Even blijft hij hangen…

Of door 't rijden, waar de straat van dreunt, In de muren, door het dak gesteund, Spleet en barsten niet zijn toegenomen? Maar wat kan u barst en spleet thans schelen, Groene pan of verveloos kozijn? In de linde hoort ge uw vooglen kwelen, Op de bladeren speelt de zonneschijn; Kinderstemmen komen 't oor u strelen Welkom!…

Ter zelfmoord trok ik naar de spoordijk op, kroonde mijn hoofd met rails, deed bielsen aan: de aarde dreunt, de helling een vulkaan; wat nu volgt, dacht ik, schrijf ik niet meer op. Vlak voor mij trokken de rails weg, luchtop de hemel in waarin ze niet bestaan; de wind ging onderdrukt gemurmel aan dat ik verstond. Ik kwam omhoog. Rob!…

Vizioen, hoe handen woelen in de wrong Van vuurrood haar, en, twee hong'rige honden, Zoeken op vrouwelichaam, waar ze vonden Het heerlijkst vlees - hier - daar - met gulz'ge sprong, En door de hersens 't bloed dreunt als een gong, En tanden, wreed, het druipend tandvlees wonden, En de uren smelt tot dropp'lende sekonden Half bewust'loze…

Het donker kreunt, het zonlicht dreunt, een roodgekoonde horizon rolt aan over de heuvels. Fatima likt tergend traag de druppels van haar vingers, de nacht was wild, de ochtend naakt met dauwbedekte bloemen. De karavaan vertrekt vandaag naar het verre Marrakesh, maar Fatima legt zich te rusten op een kussen vol met goud.…

Gesterkt door het genadeloos getrommel, het gebeuk van tegenwind; overleven, overleven dreunt het als maar keer, op keer, op keer. Nietig kijk je dan omhoog oneindig is de ruimte dan luwt de wind je vaart rechtdoor de haven is in zicht zucht, een veilige beschutting.…

Sonoor als een midwinterhoorn dreunt over oale grond een trein Een kerstlicht onderweg naar vroeger, 'k word oud bij zoiets onverwachts, de eenvoud mijner jeugd ontgroeid...…

De Oekraïense aarde vol gezegende groeikracht dreunt onder zwaar geschut voetstappen van felle krijgers en bange vluchtelingen de bodem verlangt als altijd voedzame gewassen te mogen baren maar voelt klamme angst bij het krijgsgebulder oostenwinden uit de bergen van de woeste Kaukasus blazen bemoedigend over de vlakke akkers brengen…