Alle inzendingen over plotse dood

Gedragen dagen van velours religare relegere Oh Plotinus, ik mis het alomvattend plot De eenheid van getijden, de stroom van woorden, de losheid van betoog I should be going Out west…

Langzaam groeit in mij de ander die in niets op mij lijkt en toch alles in zich heeft van mij die hem baren moet dan rijst het doek dat me scheidt van mijn tijd die nu gekomen is de zaal opent zich veelvuldig gespiegeld vlees en bloed even is het alles stilte wachtend op het eerste woord dat het schouwtoneel de wereld tot leven…

En plots bloeit de brem Elk jaar als nooit tevoren Knalgeel het talud…

Het doolhof van haar laatste leven Zij geraakte er niet meer uit Wij geraakten er niet meer in Wij hielden zielsveel van haar Dat is wat ons nog bindt Over haar plotse sprong heen…

Het kwam veel te vroeg kwam zo onverwacht zonder het te merken zomaar, midden in de nacht Zo plots is het einde er komt geen nieuw begin het leven bevat veel en ook de dood is helaas all-in als je van te voren weet wat de toekomst je brengen zal dan komt de dood niet aan als een enorme knal maar alles weten maakt niet gelukkig veel…

Nu onze prins-gemaal plots niet meer leeft Haast ieder zich om hem te prijzen Als vader, diplomaat, als wijze Die posthuum zoveel inspiratie geeft Zit het dan toch in onze aard misschien Om pas een dode echt als mens te zien?…

er was dat moment onverwacht dat de niet begrepen vragen die een leven lang in haar gedachten cirkelden plots zonder meer op hun plaats vielen en alle verwarring werd orde alle vragen antwoorden klaarheid nu vanzelfsprekend in dat ene lucide ogenblik ontijdig van haar dood…

Iets wat meestal lacht Die plots zo heel erg triestig wordt. Zwart, ja zo zie ik mijn leven Een traan, ja ik ben niet gelukkig De dood... Ja, dood, ik wil je maatje zijn.... Ik... Ik verlang naar je... Maar jij... Jij, wil me nog niet. Anders was ik al lang bij je. Hemel! Waar denk ik weer aan! Zwart, een traan en dood?…

Waarom kon Stephen Hawking het niet laten en zadelt hij zelfs na zijn dood mij op met eindigheden uit zijn knappe kop. Ik peins me suf maar zie slechts zwarte gaten. Van buiten mijn heelal klinkt plots een gil, ik ben van slag...en twee minuten stil.…

je lacht zonder woord en geluid de mimiek van je gezicht beeldt het allemaal uit waar je handen zinnen maken in de hoofdstukken van je armen boekt je gelaat een illuster plot snel lezende ogen vangen bot synchroniciteit is niet te integreren als chaos voertaal blijft pas als de delen zich puzzelend naar het eind…

Mijn dode moeder opgebaard Mijn ogen flitsen lijk een camera Dat beeld moet in mijn geheugen Klik, in plaats daarvan Plots, een beeld van vroeger Herinneringen haperen in baren Als brakke tranen spontaan. Snik Slik, vrees om wat komen gaat Angst voor wat nabestaat Hoe het ons zal vergaan.…

zachtjes strijkt een vroege vlinder zich tonend neer kleuren sprankelen een doodse steen tot goud verdrijven het koud warm fluisteren lippen dankwoorden naar omhoog een hand van liefde vangt de druppel die plots vloeit uit het oog * Pasen *…

alleen dat je er heen gaat, na de dood zo opeens en onverwacht zo plots, in de diepte van de nacht heb je, je vleugels uitgeslagen om je ziel te laten dragen door de hemel, door de sterren en de maan maar niemand weet het zeker...…

(verslaving & dood) jouw verlaten zand woestijn is decorum voor valse goden in een zee van witte doden waar hun resten zouten zijn waar de duinen lijnen in de hete luchten nog trillend zuchten en plots verdwijnen waar het water de wond verdriet en het bloed kruimelt of niet bestond waar jouw droge schreeuw slechts de nagalm vond…

te Bensheim dacht een flinke rat ik neem een kijkje in de stad hij was op dat moment vergeten dat hij zich pas had vol gevreten plots zat hij shocking klem, och gut in één der gaten van een put hij krijste, moeder ik ga dood toen de rioolpers plaatjes schoot…

Die, plots gevorkt, tot in de strot giftig gal ontlaadt het zerpe vuur baant zich een weg door maag en darm. De bittere dood... De weke buik beroerd door speelse vlindervingers, liefkozend strelend. Tot plots nagelvlijmen de tere huid doorgraaien, het dunne vlies der ingewanden scheurend. De scherpe dood...…

Plots klinkt daar dat schoon geluid Mijn arm reikt uit, mijn hand ontvouwt Mijn lichaam spant, mijn aders koud Jij kijkt hoe ik mijn ogen sluit Een laatste keer nog jouw gezicht Dan zijn ze dicht, de jouwe rood Jij kijkt hoe ik daar rustig lig Goddank, ik ben het eerste dood…

Een late fietser vertraagt dichterbij zijn snelheid, ziet een dode kat, kop half in het water, voorafgegaan door baasjes stemgeluid. Een open deur, kat glipt naar buiten, doet een plas, rent na het krabben de oprit uit, pardoes de snelweg over. Plots gevangen in koplampenlicht, gevolgd door doffe bons.…

En zinloos met gebroken snaren Hangen daar nog de gitaren Waarom heeft hij niet gesproken Zie zijn ogen dicht geloken Wat heeft hem zo gestoken Dat hij zijn leven heeft gebroken Zullen wij ooit weten wat hem heeft bezeten Hoe kon hij de dood toch meten Met het leven en vergeten zinloos hangen daar gitaren met hun plots gebroken snaren…

Stil schuift de schemer over de akker scheert de dag zich van het veld, valt toch nog plots het duister schraagt de einder het donker end. Lijkt de natuur zo doods, zonder luister, glimpt het sneeuwdek nog enig licht die volkomen rust is echter schijn want in de aarde wacht het zaad op de nieuwe dageraad....…

Geen woorden voor verraad, voor plots heengaan,voor dood, enkel maar een voelen dat je wereld instort. Geen woorden voor troost, voor nabijheid, voor steun, enkel maar een trachten de ander te zien, doorheen tranen.…

Een storm van gevoelens en schreeuwende gedachtes maar enkel de klanken van de doodse stilte die volgt Zwijgzaam stopt de zon plots met schijnen en vinden eenzame tranen hun weg naar de kille grond Beetgenomen door het donker verstrikt geraakt in mijzelf en de hoop verloren met de tijd Omarm ik mijn verlossende einde…

met kou, en de bruine hoed met de hand bedekt het is iets waar ik normaal niet rond deze tijd aan denken zou ik leef nog in de ziel van de dood maar word wakker geschud, dit moment duidt mij plots op morgen; op verwachting die schuilt in de moederschoot…

niet goed hebt meegekregen en er plots een mooie aap uit de mouw wordt geschud dan bekijk je het spel met heel andere ogen blijkt het slot die dissonant een opstap naar een nieuw prachtig onverwacht leven vol mededogen dat misschien leidt tot een fabuleus verassend ingenieus plot…

Het lijkt wel alsof het Pasen wordt: overal bloemen op de graven; nog haastig even langs gaan bij de doden, bij de levenden die niet meer hier zijn. Is de dood plots weer toegelaten; verdringen kunnen we hem immers niet.…

nu en het verleden met de tijd voor boeg (Vrijwel) alle gevallen van de dood zijn niet voorspeld plots gebeurd.…

Ons verstand lijkt plots zo klein, Jouw dood is wat wij niet begrijpen. Je had nog jaren kunnen leven, Nog zoveel vreugde kunnen beleven Je leefde zo intens en zo bezield, Jij, die zo van je zoontje hield. Het echt bevatten kunnen we niet, Komt vast door het verdriet. Jouw manier van afscheid nemen. Zullen wij niet snel vergeten.…

het buffet gedekt plots een keffend keeshondje valt in de vijver in grote chaos schilder je een gouden streep met duizend kleuren een gloeiende huid vloeiend uit honderd kwasten op armlengte - de baby's zingen met macht over leven en dood tegen gefilmd licht een kromme spijker en de eeuwig wrede vrede van vlindervleugels…

Vandaag voelde ik iets sterven Iets dierbaars in mij ging dood Wat mijn hart lang koesterde Ging plots bederven Een plekje dat ik liefhad Een deurtje dat zich sloot Op het einde Weer een scheurtje In mijn glaasje Weer een barstje In mijn hartje Stil verdriet Weer wat vragen Weer wat tranen Weer wat pijn Dat niemand ziet…

De rusteloosheid is te voelen trillend en dolend op straat verslagenheid komt kroelen depressies staan plots paraat Niets houdt de angst tegen de dood spookt door je kop je hart wil het overwegen maar je verstand zegt stop Je staat er helemaal alleen voor maar niemand hoort je klagen en ondertussen ga je door met je eigen schaduw te…