Alle inzendingen over stille hof

. - Zo ligt ze, een lichte vlakte, waar God boven welft zijn hemel klaar; En als ziels helder spiegelbeeld Wordt aardes hemel plots doorspeeld Van zonneschijn, de wolk bromt grof, Het water bobbelt door de hof, Maar 't grauwe zwerk zwenkt voor de wind Schoon traag, de donderbui verzwindt.…

Ook nu het avond wordt, Heer blijven we op U hopen, Het winterdaglicht kort, Hoe traag de dagen kropen. Het water is zo diep En donker, de lantaren Beschampt de oeroude baren, Waarin de wereld sliep. En als de smalle boot, Waarin ik word gedrongen, Van levens wal afstoot, Hoe hoog de golven sprongen, Van u komt heil en heul…

Als jij mijn gewonde hart laat bloeien vlinderlicht onder mijn huid ontluikt de nacht en avond naar morgen ruikt regendruppels met stralen stoeien dan blijf ik in dit hof van Eden stil genieten van een boeketje heden…

Gevangen in regels Geschreven door de rest Voeg ik me bij hen Maar In mijn hoofd breek ik de code En Ren ik mijn vrijheid tegemoet…

Is er wel iemand, die 't ooit kon beseffen wat gij, oud hof, mij nu zegt, mij nu doet? Zalige lieden, al te argloze mensen, weinig begeerdet gij, groot was uw hert! - Kon het maar helpen, met wenen en wensen, weer ate ik roggenbrood, naast u, aan 't berd! -------------------------------------------- uit: Rijmsnoer (1897)…

Buurman’s hoofd boven de heg danst tijdens lopen op en neer rijst op uit de heg en zakt weg stuitert frequent keer op keer voor m’n venster heen en weer Dat beeld beheerst m’n leven geobsedeerd wacht ik bekaf tot het weer…

Eerst is het dromen Daarna krijgt het vorm We leven liefde Genieten enorm Als de avond Glijdt in de nacht Is het tijd voor Mooie dromen Wij dromen de Nacht in daden Het einde voorbij Beide in een Heerlijke roes Als onz' liefde Het wíl en wácht Wordt tijd van gaan Tijd van kómen Eenheid nabij Op ruim 74 graden We leven…

Decennia lang al mijn verwondering, ik las het in jouw spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, gegrift in een lichtschijn van het schoonste vuur met de liefdesmantel gedeeld. Het sterven herkent zich in de kleine dood van afscheid, elk moment van minnekozen verlegt de schaduw…

Terwijl de massa, De meute die het Ritme van de Dag, van dit uur Dicteert, zichzelf Elke minuut van de Dag, vierentwintig- Zeven verliest in Instagram, whatsapp En andere digitale Flauwekul - want Je mocht eens missen Dat de virtuele kat Van je achterbuurman Gejongd heeft - Bekommert hij zich Om de naaste die Hij bij…

Aan mijn vrienden in de Open Hof Jezus kun je niet volgen Door stil te blijven staan Je geloof in Hem kun je niet Alleen met de mond belijden Mijn ijkpunt is Hij, Die ik vond in de huiskamer Van ontheemden en verdwaalden, Medemensen zonder huis, zonder dak, Zwervers in de volksmond genoemd - Hen mocht ik dienen, met koffie,…

Waarom is het Licht daar buiten Terwijl het binnen Zo somber is, Het donker rust Op de hoofden Van mensen hier, Buiten de deur Staat het stralend Licht te wachten, Het kleurt daar Alles licht en groen - Het weifelt nog Of het naar ons Toe zal komen…

Vol is mijn hof van vogeltjesgekweel En zoet geroep van duivenroekedoe. Een springfontein straalt óp met kleurgespeel. Vlij hier u neder, zalig dwalensmoe, Dat ik mijn tuin zijn bloemenpraal ontsteel En op uw hoofd mijn rozen reegnen doe.…

In wildernissen en plantsoenen Begint het lentelijk geluid Van nestelen, en de blazoenen Van alle bomen hangen uit. ’t Is groen met geluwe schakering In kruinen en vlak langs de grond. En in de tuin en langs de wering Pronkt perk en gras met bloemen bont. De mensen zijn weer jong geworden. Hun stap, gebaren en gelaat, Ook van de droeven…

vandaag stroomt het water van niets naar niets het slaapt in de schoot van zwaartekracht er flitst een zilverwinde als een hinde in het struikgewas 'het komt door de zon', fluistert het water zijdezacht ik wist dat de rivier praten kon, een koe in het gras een vogel in de lucht en hier een dikke vlieg het water herhaalt zijn loop vanuit…

Zwerver ben ik in Gods handen - Al heb ik geen huis, Geen woning of wat Daar op lijkt, Overal ter wereld Ben ik in Zijn handen En ben ik per slot van Rekening altijd thuis…

Bedankt dat we als Kinderen in Uw tuin Mochten spelen, Zoals onze kinderen In onze tuin mogen spelen, Voor altijd geborgen In alles dragende liefde…

Draait de zon alleen om jou Zoals het lijkt is er storm op komst Als je naar me kijkt zie ik de druppels vallen Niet meer tegen te houden De afstand wordt almaar groter Behalve dan die van mijn liefde tot aan jou Als het niet meer te omschrijven valt Zo hard 't regent op ons huis Dat je er over wil lezen in de krant Maar er niemand is…

Omarm me lief En hou je adem in Ik zit op een wolk En 't wolkenpak Is zo dicht nog niet Omarm me lief maar niet zo hard Ben nog wat week En in de zee verdrink ik Sneller dan je denkt Omarm me lief Ik verzet me niet En hou je vast Het is slechts de ijle lucht Die mij benauwt…

Waterval klatert als zon op de bladeren. Gladgroen glinstert goud. Gegroepeerde vreugd bestelt bier op het terras, drinkt tentamens weg. Schouders gebogen, schaduw onder zijn ogen. Alleen de bieb in. Blond haar golft in staart. Gekorte rok, benen bruin: Rasparadepaard Klein bloemetje paars alleen in wapperend gras. Haar draagt…

Hoewel er prachtige panden staan, wordt niet door stijl de sfeer bepaald, maar Hazes die zich steeds herhaalt. Men spreekt van Nijmeegse Jordaan. Rolstoelman met radio aan. Terrassen waar men druk verhaalt, bier op rekening wordt betaald. Tattoo op Harley neemt ruim baan. Vanaf de eerste kijk ik toe: geranium achter het raam tot de laatste…

Een heleboel niets, zo lijkt het, doch het geluid van de golven verraadt een veelheid iets. De branding licht op door maanlicht verlicht en verdwijnt weer in het donker. In deze stroming ontdek ik een eenzaam scheepje dat schreeuwend in de leegte dobbert om hulp.…

Kaal beton ketst letters terug tot woorden in mijn oor. Verf verhult het bouwbehang in fleurig frisse kleur. Groentesoep geurt door het huis en vult de holle lucht. Koffie smaakt met krentenbol op kratje op zijn kant. Langzaamaan begint het al een beetje thuis te zijn.…

In een zee van bloemen lag het oog van God als een rode wijnvlek op een wit tapijt. Bloed en tranen vergoot zij vergeefs op zoek naar veiligheid. Geen man, vriendin of verwant verschafte haar een haven, geen bakens vond zij op haar pad. Doelloos, dobberend dolen, kapitein op een stuurloos fregat. Tot zij op een dag in het water keek en zichzelf…

Kleine vogels, groene bomen Deze wereld, het is om over te dromen Lente, alles groeit weer Het is zo mooi, het vraagt om meer Een klein stroompje door het woud Het is er lang, heel erg oud Krakende takken, oude bladeren De manier waarop we het benaderen Het groene gras, de ruige zee We gaan er steeds weer in mee Golven maken je weer kalm…

Hij taalde niet naar talen, maar zijn moeder wist hij meer dan eens te noemen. Veel kan hij niet benoemen, maar bij tijd en wijle kent hij wat verhalen. Zijn praatstoel is gebarsten, maar rond het middernacht'lijk uur schieten zijn ogen vol vuur. Dan hakkelt hij honderduit tegen ongenode gasten, waaraan hij zijn grieven uit. Zo deelt…

Ledigheid snijdt groeven in zijn droef gelaat. Zijn huid - door lijden omgeploegd tot leer - maskeert de golven van vertier die zijn benevelde geest overspoelen. Hij houdt zich schuil in de kelders van onverklaarbaar bewoonde lucht- kastelen. Druppel voor druppel kruipt zijn bloed waar het niet gaan kan, vindt hij dromen met de bekoring…

zoals je ze kneedt als een bakker zijn beelden van brood waartussen de wekker afloopt en een paar schoenen staan te wachten op een warme jas in de winter en blote voeten in de zomer waartussen je thee zet bij de koffie en toekijkt hoe de klok de uren fixeert met de seconden- lijm van je herinnering waarna het kastje verliefd…

Naakt onder de mantel van jouw liefde wil ik wel sterven. Maar laat me liever leven - laat mij smelten als een deken van sneeuw over de warmte van je buik. Zoeter dan honing zul je smaken, wanneer ik je zachtjes open met mijn lippen. Wees gerust: we zijn verstrengelde lianen, stemmige snaren voor een duet van tranen in de wind.…

Op een stille plek in het bos zie ik de dag langzaam ontluiken als een waaier tussen de struiken en de herfst schudt zijn veren los. Ik probeer de vogels te verstaan, maar ranke verzen houden mij aan. In het bebladerd hemelgewelf zie ik gelaatstrekken van mezelf.…

Daar zit ze dan Links Hobbelt al jaren mee Terwijl ik ga Liefde, Warmte, Geborgenheid Nooit zal ik haar vergeten Daar zit ie dan Rechts Heeft zijn plekje daar Laatst ingenomen Trots, Creativiteit, Ondeugendheid Nooit zal ik hem vergeten Het goud Op mijn schouders Geeft mij de kracht Om door te gaan…