Alle inzendingen over zee OR baar

steunen is hun klaagzang Zij mag niet hellen - zacht en recht schuift zij door de smalle gang Veilig huis voorzichtig uitgedragen Van ver klinkt krassen van een kraai Achter het raam in spiegelluchten - waar zij zwaaiend hoort te staan - ziet de vader nu zijn zonen zuchten Ooit gebaard, gezoogd door haar, hoeden zij hun moeders baar…

jij die nog zo kort maar bent weet jij van leven weet het van jou? jij kwam een lange weg won een hele wedloop onbewust jij weet net als ik alles draait om dit moment van één naar twee jij en ik wij voelen ook zonder levenslint dat een band ons samenbindt jij en ik hier door een poort in barensnood hartje…

Het doet zo'n pijn, telkens als ik op het punt sta, me bevecht om een nieuw gedicht te baren. Uiteindelijk na het geschrevene, kom ik tot bedaren: ik weet, er is nu een nieuw bewustzijn via mijn etherisch lichaam op aarde gekomen. Ik weet: dit is het werk waarvan ik wist te zullen vervullen tot het einde van mijn dromen.…

Dit velijn is het zijn het blakende blank braakt de leegte je kan er alleen nog een streep onder trekken maar je wist niet dat alles eronder verdrinkt omdat je de einder van de zee getrokken hebt wat rest is een paar rondjes schetsen ten teken dat wij bar eiland zijn en de overzet achteraf…

Mijn winterjas hangt in de kast ik draag weer bonte kleuren vogels sluiten kwetterend een pact om met hun zang mij op te beuren wind en wolkjes spelen saam de bomen baren bloesems zee blaast briesje aan waar schelpje me komt groeten…

Ben je vluchteling of ben je gelukzoeker dat is de vraag Hamlet dacht aan zelfmoord alleen daarom was het 'to be or not to be' als je aan mij vraagt of ik gelukzoeker ben dan zeg ik ja als je aan mij vraagt of ik wil zijn of niet zijn zeg ik wil er zijn 'er' is een plaats die tegen de dood is grammatica van het…

Dood bij de zee; een zee vol gevaren. Mijn regenboog eindigt hier. Op zoek naar het levende wier van de woelige baren neemt een fles mijn s.o.s.-oproep met zich mee. Dood bij de zee; een zee vol gevaren. Een liefdesgeschiedenis eindigt hier.…

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

We geuren zee en kloppend bloed streelt baren open tot de morgen ze voldaan weer sluit.…

We gaan toch straks naar Zandvoort, aan de zee? Het is bár duur, neem brood en koffie mee Al wordt milieuvervuiling om te snijden De race mag scheurend Hollands duin kastijden We danken dit aan ‘t vorstelijk gelobby Voor die onwijs goed foute rechtse hobby…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

ik voel het zachte van stilgevallen blaren waar onder een tapijt van vergankelijke kleuren het rusten is begonnen en mijn ziel zich al stervende bereidt op een mogelijk baren tussen het grijs van boven en de melange van benee voel ik me even zo heel opgenomen in een immense zee alsof ik mezelf met al het zijnde deel…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

Moeder sprak met de rivier en wees ook de golven een weg naar de zee. Ze was ons zo nabij als het water dat haar nazong en door haar handen ook de vissen in een school dwong. Nu ze weg is lijkt zelfs het schuim niet meer te spelevaren, dragen bomen herfst, en vluchten vogels van de baren.…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

Schijn me binnenste buiten vloei druppelsgewijs terug naar de zee verdwijn in de golf wees wassend gelaat mijn gedachten zijn vrij strooi ze af en terug getooid met schelpen het geluid van de baren brengt ze fluisterend dichter bij © Rudi J.P. Lejaeghere Opgedragen aan Iris Van de Casteele Juni 2008…

In mijn vak of sombere kunst Beöefend in de stille nacht Als slechts de maan woedt En de minnaars neerliggen Met al hun pijnen in hun armen, Dan zwoeg ik bij het zingend licht Niet om te streven of voor brood Of voor de steun en hang naar de Bekoring van ivoren podia Maar voor ’t gewone loon Van hun geheimste hart. Niet voor de trotse man…

ooit liep een kunstenaar bij Bergen’s hoogtij gewoon de zee in met 33 centiliter leidingwater in een limonadeflesje keerde zich naar strand en duin in golvend schuim ontdopte en ontdeed het oranje glazen omhulsel van ha-twee-oh vulsel het transparante vocht verdween in de woelige baren gelekt tot de laatste druppel de journalist…

geen ruisende baren, geen ontploffend strand reclame zegt... weg met die grauwsluier precies wat ik wil... weg ermee... weg... weg... weg... weg.... IK WIL STILTE IN MIJN HOOFD....!…

de zee zwelt met haar baren mee en spoelt uit forten van brak zand een stukje van een kindertand of zij bijt aan 'Huisje Weltevree'. de zee speelt voor zichzelve slee en sliert verwaterd uit op 't strand waar zij gekriebeld door de brand al gierend vlucht. hoezee! hoezee!…

enkele meters van de kant aan de rand van zand en water drijft een schaduw over zee de geesten van het hoge woord ze blijven golven in mijn hoofd met spottende baren ik wil ze niet horen of zien die gezichten van water zout lost immers de kou niet op die zich nestelt rond mijn hart mijn gevecht tegen de onzee strandt in enkele tranende…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

Wat voor baren, Is openbaren ? Is het voldragen, Kunnen we dan wagen, Het open te baren. Zonder mij er in te mengen Het is meer onder de aandacht brengen.…

Een duik in de golven in 't zout van de zee nemen mijn sores en van alles nu mee Zwemmen naar de einder geen begin en geen eind Terug naar de kust kom ik gerust overeind De zon gaat nu onder aan 't eind van de zee Schittert haar stralen mee in de zee 't woelige water van 't deinen nooit moe intrigeert mij oneindig word van…

het volle daglicht tekent vlinders in rotsen wanneer je het baren wiegt gereed om te gaan hou van me tot waar de zee ons breekt of geef me korrels als eilanden tussen bruidsbloemen en avondmaal raak me even aan tot de maan ons in de wind zal scheiden schrei geen rozen of stranden vol wolken in een laatste, witte stilte…

terugkijken schoudert mijn zeer in het herbeleven van de scheuten die me baarden, was de tijd maar nooit gekomen en mijn vrucht afgedreven met het getij van een zware zee dezelfde zee drijft nog wild op de baren van mijn bestaan, eens was ik Neptunus die in droom mezelf verslond waar woord en daad het zilte nat bestreden met de zoetigheden…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Twee wespen uit 't Groningse Haren die wilden eens samen gaan paren maar wie steekt nu wie da's wat ik niet zie en wie van de twee zal straks baren ?…