Alle inzendingen over Gezonken

Als je eens wist Als je eens dacht Als je eens wilde De wilskracht mist Onwetendheid door macht De "wijzen" die jouw gedachten stilde De energie in mij gaat verloren In wanhoop vindt dat zijn kracht Mijn laatste hoop gezonken Enige redding is het gevoel te smoren Ookal wordt de pijn niet verzacht Bitterzoet is wat wordt gedronken…

Met een zachte plons was het gezonken. Daar lag het, onbereikbaar, onzichtbaar. De kikker hoorde haar verhaal aan. Hij kwaakte voortdurend instemmend een ouverture van liefde en verdriet. Hij wist van de prins geen kwaad.…

Religie is gevaarlijk Zegt Erik Muis Opmaat naar oorlog Naar moord en dood Hoe anders kijkt De onderkant aan Tegen het wonder Van het kruis Leg je oor te luisteren In het daklozen opvanghuis Hoe ver ze ook zijn gegaan Hoe diep ze ook zijn gezonken Hun liefde voor Christus is zonneklaar Hij is een van ons Een dakloze zoals…

ganzen die in gedachten zijn gezonken ontwaken door liefdevolle muziek dwangmatig gaan ze naar beneden lonken genietend van al het akoestiek in gladgestreken water dansen elfen op waterbloemen omgeven door een prachtig theater laten ze zich door een lichtbundel inzoomen de blauwe lucht laat zich door dit schouwspel omringen al genietend…

Hoe blijft de zomer blinken in haar ogen terwijl haar zacht gezonken geur al slaapt in 't gele glooien van een herfst verloren rimpels in de huid van hoge bomen. Ze is er niet. Ik zie haar wel. Ik luister diep en hoor ze praten. Zonder ogen. Zonder oren. Zij danst roerloos door mijn leven. In de stilte van de dagen.…

Straks wordt weer alles helder dan en weet ik dat ik heb gedronken; besef ik dat ik ben gezonken tot waar er niets van vrijheid blijft.…

Nu wil de eeuwige zwerver overvaren, Zijn rust bewaren midden in het meer, Welks oppervlak de schichtige winden vlieden, Waarop geen kelken drijven, uit welks diepten De muren rijzen, steil en afgesloten Zonder een poort; gezonken zijn de boten. -------------------------------------------------------- uit: Verzamelde gedichten, deel…

Een horizon is voor haar weg gezonken. Wij waren aan haar scherpe geest gewend. Het went maar niet daar afstand van te doen. Steeds verder weg, maar wel aaneengeklonken.…

Vooral op eenzame dagen en nachten weet ik me geen raad Ik zit maar te wachten tot de telefoon over gaat Toch weet ik dat je vandaag niet belt het voelt alsof ik afkick en van top tot teen smelt Ik mis je zo erg dat mijn hoofd ervan gaat bonken Ik wil het wel schreeuwen van de hoogste berg Maar dan voel ik me diep gezonken…

ze peddelt langs gezonken dromen over de golfjes van het meer en meer en meer mijn blik voorbij ze wuift naar me die waterzwaan met haar luie linkerpootje dat ligt te zonnen op haar rug links? heeft God zich dan bekeerd? verkeerd ach neen dag zwaan dag dwaze zwaangedachten dag god tot nog eens aan de zuiderzee…

woorden de aflandige wind opende een blanco a-vieren strand daarboven de zon vol ludieke ideeën in zomerstand ik lachte om de creativiteit van koud watervrees na deze eb ben ik gaan springvloeden met gouden grepen uit het goede wij stormden buien voorbij in een extreem calamiteiten tij plastic letters zijn verdronken en gezonken…

De zomeravond zingt zichzelf in slaap de demonen dansen als muggen boven het water waar ons spiegelbeeld gezonken is. In de zacht zuigende modder lig jij lig ik omarmd door de troostende ranken van een waterplant. Opnieuw gooi ik een steen - zag jij hoe sterk ik was? - minder verder zinkt hij doelloos naar de bodem.…

intens zwart was de nacht terwijl de maan achter de wolken riep ga niet ga niet op weg in je droom die verloren is sinds gisteren aan de horizon gezonken was in het zilt het bed was koud en de winter liet me weten dat vluchten geen zin meer had en zodra ik het verloor van de slaap kwam ik terecht op de gletsjer van vervlogen dromen en…

O het omslachtig wezen deze sleur, mijn ziel verzinkt in ongenezen verveling En dan in eens staat overeind de koestering, de vreugde: blij, treurig, om het even, dat ik dit mag beleven, dat ik dit rijk gebeur bespeur, dat deze ogen zo in de verte zien mogen, gezonken ik dit ogenblik weer in zweven opgeheven, als dit blad, dit verbleekte…

Nader je niet in afstand omdat je bij me bent hier achter die spiegelwand van de horizon waar we meanderen in straatrivieren omdat we aardappelen lenen van een dronken boer neem ook geen genoegen met jouw toenadering nu je achter me staat voor het verlaten land waar we creëren op het gezonken plein omdat we boeren laten voor beschonken…

unieke jaren zijn voorbij stil vervaagd uit mijn bestaan gezonken in het wassend tij yuppenschool in deftig zuid mijn plaats onder de zon nog heug ik mij het belgeluid als 't eerste uur begon stemmen die ik nog kan horen in vage dromen van weleer uit tijden die mij sterk bekoren maar antwoord geven zij niet meer…

Zij trapwentelt me een woord pa-pa-pa-pa Steeds maar hoger van onder naar boven Ik schiet vol bezinksel van veel te lang naamloos zijn Ik kom naar beneden van mijn zelfschakelende rugtrap maar ik kom steeds hoger in het knikken van lucht daar achter boven onder mijn hoofd mijn keelgat kleppert open met een kinderlijk kreetje Gezonken…

verscholen vlam gevat kaarsvet druipt dansend vanuit een eenzame nis diep in de muur houvast lief vergezicht ieder uur verlaten ligt de straat in tranen nacht huilt inscripties in houten tafel labyrint beschermt ons raadsel laarzen vies in dit atelier niet voor maar na het gevecht touche woord voor woord verslonden goden en zonden gezonken…

Ons bootje was haast gezonken door de woeste stormen De zee was heftig, de golven hoog en krachtig, akelige vormen. Mijn ziek brein maakte hem tot mijn grootste vijand De grijze, vervormde nevels trokken op en ik werd iemand.…

Zoekend naar vergiffenis In pijn verdronken Gewond door het verleden De toekomst staat stil Zich een weg banend door het heden Struikelend over onwil Te gekwetst om te vergeven Te verdrietig om te vergeten Oases van een eerder leven Al die tijd verborgen gezeten Tussen ster en duisternis Zoekend naar vergiffenis Te diep gezonken…

Het einde is binnen handbereik gezonken. Het begin loopt voor op de feiten en onze hemeltergende laatste dag is al wat rest.…

Of het een stil schip was, diep gezonken, Welks topzeilen in het maanlicht blonken, Schoven zijn besneeuwde toppen zacht Langs de verre wouden van de nacht, Door de manekring en sterrenzwermen Meegetroond, ontvreemd van kust en bergen, Even streng gescheiden en ontheven Als mijn grondloos dromen van mijn leven.…

' je had een mening en die zou je uiten fonteinen houden éénmaal op met spuiten de happening verdorde tot cliché en één voor één vertrokken jouw kornuiten jij bleef als voer voor psychotherapeuten de krijger is gezonken tot risee die liefst vandaag z’n ogen nog zou sluiten…

Ook de ark bleek gezonken. 24 januari 2002 ZONNELEEN De episoden van Amos 55 www.abelstaring.tk…

vleugels als door de late middag traag de rode zon zakt in rokerige woonkamers waar het binnenste hart van de oude vrijersstad naar echte vrijheid zoekt veel verder dan toen en dichterbij dan later misschien hier in intimiteit bij een dichter in de woonkamer trompettert hij blauwe vleugels terwijl de zon traag verder zakt in vroeg gezonken…

Zou hier als de schemer is gezonken al kwakend "slaap zacht" hebben geklonken. Of wellicht het lied van de eenden bij het riet, met in hun klank het gloren in het verschiet. Zelfs in het meer zuidelijke hoeksche land ook bloemen meedeinen in de akkerrand. Of liepen geliefden langs deze paden die in de avondlucht deze grond betraden.…

Dode meisjes, drijvend op het verlaten bergmeer alle tederheid gezonken in bodemslijk verklonken, doodse stilte die neigt naar mistig hartzeer. Wat mis ik de zachte streling van de jeugd, onbezonnen schoonheid ver weg van iedere droefheid, lichte dagen en nachten in volle vreugd.…

om over gelovigen maar te zwijgen die slaan het leven gewoon over voor een eeuwig leven na hun dood mijn persoonlijke unieke innige ik zegt wat een flauwe kul er is niets wellicht kan je iets of wat of dat van je verborgen verleden lichten in een bed- bed-over-groot-moeder/vader die veel genetische overeenkomsten deelt maar mijn eigen gezonken…

Als het kerstavond is dan zullen we de kaarsen ontsteken, gedenken het lichtende teken, de glans van hemelgloed tot in verre streken Bethlehem waar Gods Woord heeft geklonken voor een duistere wereld in zonde gezonken de Koning van ‘t heelal geboren in een kribbe in een schamele stal de hemel openging en herders kwamen toegesneld…

Jij zit daar binnen en komt niet meer buiten bent met het huis gezonken tot het verval de deur naar onderhoud blijf je maar sluiten. Straks is er niemand meer die je vinden zal heeft jouw natuur je verhindert om je te uiten getuigen slecht de planten van jouw sterfgeval.…