Alle inzendingen over Spoelt

Gajes, onderkant van het gelijk Ondanks hun gezeik Rekent de kamer zich rijk Vijftig-plus wil best wel werken Ondanks politieke vlerken Die prediken voor eigen kerken Nederland, verloren land Binnenskamers verdedigt met hand en tand Doch de dijken breken, Regering wordt afgezeken De staat spoelt aan op het strand.…

vandaag maakt zee mijn ver verlangen geen speelse bron van vrolijkheid of vrijplaats voor een klaar bestaan eerder geeft zij de maat aan mijn gedachten decor van bakens in mijn hoofd op 't ritme van de eindeloze deining voor mij spoelt rustig ruisend water niet opgezweept door straffe wind over het strand de troost van eindige oneindigheid…

het donkert in handen die de wereld met vrede omvatten waar eens muren water een droge doortocht gaven spoelt de tijd met donderend geraas herinneringen naar realiteit weer leven zij met bekende gezichten als vreemden terwijl zij als kind samen speelden nu als vijand die elkaar het land betwisten dat hun vaders ooit deelden…

langs het grijs blauwe water van het uiterwaarden land spoelt de dag de hitte naar de overkant, de rand van de rivier gehuld in haar zilveren papier er zijn geen levenden en geen doden meer zij zijn voorbij de horizon op veermans boot gekeerd de kribben in de levensloop meanderen langszij het visserslatijn voorbij overdrijven in…

en dan spoelt het heden aan in het niets van de kust de sleur van getijden ochtendfiles en avondland tijd voor de vluchtzee tussen verleden en hoop was het nooit genoeg maar altijd te ver van huis zijn binnendromen gesloopt definitief uitgerangeerd in mijn eeuwig vergeten, verbleken, mijn randschijnsel dat niets achterlaat buiten…

Bliksems boven de stad ik wil naar huis, naar jou waait liefde door de bomen ze spoelt in de goot vliegt soms met ingehouden adem ergens naar binnen waar ze welkom is om klaar te staan in een droom sterker dan zorgen en ze bliksemt maakt mensen bang (soms wijs) ze beschermt mij brengt me thuis en raakt me aan…

Het percentage in de vroege morgen honderd het saust sinds ik de dag ervaar de regen gutst in goten kolkt naar omlaag spoelt de riolen schoon ik keer mij traag en leg mij op het andere oor hoor hoe een kans bestaat dat het weer droog wordt schat die op honderd als een zon die valt als ik een borrel neem ijskoud schat ik hem…

komt vrienden naar de Etstoel beleef er oude tijden draailier en vedel spelen men danst er op de brink drost en etten vellen vonnis het volk kijkt ademloos de dief wordt straks verhangen ginds op de Galgenberg de buurvrouw blijkt een heks na het wegen op de Waag loapieswater heelt een ieder Magnusbitter spoelt de keel…

Erosie Het regent woorden in een onbegrepen woud de modder spoelt weg. --- Vondelpark Verduisterde maan schijnt in het Kattenlaantje stil valt er een traan. --- 31 april De tuin schiet in bloei moederlente spreidt haar vleugels de sneeuwuil blijft thuis. --- Vogel Kwinkelerende haiku gebouwd uit woorden wiegend op de…

Terg niet langer mijn hoop zelfs de wind verdraagt mij niet de hemel staat in mijn ogen als een rimpelig oud geschrift hoe schromelijk gekleed mijn gedachten lijken meer feitelijk zuigt macht hard Maar er is de zee zonder conformisme maar schuimend zij spoelt zout op mijn huid in een land waar mijn thuis betwist blijft ben niet ik degene…

steeds opnieuw beleef ik de wereld raap mijn vruchten van de dorre grond, onderhandse afgeronde buigingen dan weer spoelt mijn waterweg langs gladde keien, uitgesleten groen en rond de stamvoet van mijn moederboom de stenen zijn geteld, hun aantal ketst op ruwe bodems oeverloos verlaat mijn weten en ik draag de vogels naar hun hogere…

Een dichter die schrijft op schuurpapier dicht daarmee voor het volgzame volk schrijnende wonden in woorden en steekt zijn zin als hij spreekt als een dodende dolk door het hart van de macht overdenk het doel van al het doen een stap op het strand spoelt altijd weg een stap op de maan zal eeuwen staan ondanks de macht…

wanneer de klok op jong nog staat vier mannen aan een tafel harten omgedraaid gunstig of ongunstig over de tafel rijpen verhalen over vrouwen, uiteraard daarover klinkende glazen dubbele stemmen dubbel nu de klok wat ouder slaat één man nipt zijn borrel lege stoelen vertellen harten nog en hij spoelt stemmen weg…

zijn ogen op de vloedlijn gericht, struint hij tussen wrakhout, wat schelpen en bruinig wier in een ver verleden verloor hij zijn hart aan de zee alleen zijn dromen, zijn dromen bleven hier in de kille plaggenhut van zijn onstuimig bestaan spoelt eb en vloed bij nacht en ontij komt hij weer tot leven en gromt: de zee geeft minder…

onder de zeespiegel liegen wij vol op door om te horen wat dit geruis met ons doet de driehoek is symboliek voor de top alles is bittergarnituur maar dan zoet de zee spoelt je oren schoon tot op bot geen merk in brand het gaat maar om toeval en lot waar is niemandsland is het te lang maak het kort wordt het te klein maak het groot was…

Vakantie aan zee Vergeten zeewater spoelt zandkastelen weg de zon geurt naar jou. Tijd is haast Tijd is als haastig water dat zich een weg baant tussen wel en wee. Nattigheid Na tranen kwam regen wanhopige schaduwen zoeken naar de zon. Schuim Hoofd boven water zeepsop tot aan de lippen de afwasbak glimt.…

er komt nog de grote dictator, Heer Wiegel de piegel met z’n grote eigenwijze giegel, en die spoelt weer alles, alles wat is bereikt, zó door zijn asociale plee. *Dromen zijn bedrog en dat zal altijd wel zo blijven.…

Daar in de verte nog wat schemerend stil gevormd door water en wind spoelt de zee haar uitzicht schoon..…

bloemen, geuren, kleuren after likeuren trillende, rillende wemelslag elfen vlieger in de vleugelslag van ringende ringen nachten van wachten scheervlucht in gekraakt sonar zoekspel van onaantastbaar jagen naar een nieuwe horizon zoemende zoenende bij, zo na-bij zonder midzomernachtzoen waarbij getold en gerold de dood al-tijd-aan-spoelt…

de zee spoelt de oudste dromen door het onderwaterwoud zwart groeit door het grijze heen ongepolijste sporen van erosie en verval hoe zacht deze hemel van schelpenkleuren het licht beeft van verlangen in de blauwe koelte bloemen vogels en vroege dromen een milde voorjaarsregen vult de verweerde letters van jouw naam verre tonen…

de zee droomt het landschap het neerleggen op mij de rust, het keren de kleine verzen dwalen mag ik licht boven licht op blote voeten het zachte praten op en neer van volmaakte ogen het zuiden, jouw ziel teder het voelen de warme buik van duinen en gras de zon spoelt aan in' t stijgende water zo onvertaalbaar heb ik je lief…

Tijd trekt draden door mijn gezicht De douche spoelt met het water mijn dromen door het afvoerputje tekenend voor mijn bestaan, voorbije gedachten voorbij de dromen alleen maar de nacht koude nacht, steenkoude botten, water in mijn ogen glijden over mijn wangen heen, later, alsmaar later, is het al later of is het al tijd?…

Haar ogen zee die in zijn ogen strandt, haar lippen wijn die om zijn lippen spoelt, haar oren krullen krullend in zijn hand, heur haren goud waarin het zonlicht joelt en al dat stralen was voor het bedoeld. Zij was een maan, het liet haar schijnend staan tot al het licht van haar was heengegaan.…

Kleine belletjes van lucht Vragen eigenwijs om aandacht En dan spoelt de zee Met één groot gebaar Alles glad Vele natte voeten in het zand Terwijl hij, zonder een stap te zetten Blijft komen en gaan En blijft geven…

In de stilte na stormen Fluistert wind je naam Spoelt regen weg mijn zorgen Vond ik reden van bestaan ontwakende zon jij lacht in de morgen laat mijn wereld stralen elke nieuwe dag jij werd licht in mijn donkerste dagen schonk rust in mijn onrust bracht storm tot bedaren verjaag de wolken die mij omknellen doorbreek de twijfels…

uitgeraasde golven baren nog nauwelijks keien uit het zand het witte schuim dat kraagt al jaren de bleke schelpen op het strand toch proeft zij keer op keer zijn diepe sporen van weleer aan de zoute waterkant zijn uitgeraasde stormen waren teveel voor een rechterhand zijn witte haren dragen jaren van noest werken op haar land wel spoelt…

zo zonder schaamte lig je daar lonkend met je ravenzwarte haar, dat pronkend over het kussen spoelt daartussen je gezicht met ogen fonkelend vol heimelijk vuur ongerepte bruid ik tover raadsels op je blanke huid en luid kreunend strekt je lichaam zich wellustig kronkelend onder mijn lichaam uit de ultieme zonde voor de val sluit…

Voor Annemiek Het kan alle kanten heen: soms spoelt het aan op de kust, neemt schelpen en wieren mee, soms lacht het gelukzalig de hemel stuk. Hoe ondubbelzinnig het vertier van meeuwen. Ben jij dat die eigenzinnig je initialen in het natte zand krast? Spat jij spontaan de spetters in het rond?…

nog sprankelt licht over zee een rimpeling danst met nevel de wind al koel omhelst het water een trage golf spoelt over strand waar een eenzame voetstap verloren gaat meeuwen schreeuwen hartverscheurend, klapwieken breed over het water, waar de glinstering verstilt een laatste zonnestraal wordt schaduw de maan trekt een baan…

het vooruitzicht gaat beginnen de dag spoelt vanzelf weg doet meeuwen verstillen.…