Alle inzendingen over T'Hooft

Galathea: Neen mijn lief, wil nog wat marren, 't Zijn de starren, Neen mijn lief, wil nog wat marren, 't is de maan. minnaar: Galathea, 't is geen maneschijn. Galathea: Hoe, 't is nog geen één geslagen, Wat zou 't dagen? Hoe? 't Is nog geen één, 't en kan de dag niet zijn. minnaar: Galathea, aanschouw de hemel wel.…

Amaril, had ik haar uit uw tuitje, ‘k Wed, ik vleugelde het goodje, het guitje, Dat met zijn brand, met zijn boog, met zijn flitsen, Land tegen land overeinde kan hitsen En beroofde de listige stoker Van zijn trots, zijn geschut en zijn koker. Of en had ik maar een van die vonken Die daar laatst in uw kijkertjes blonken, ‘k Plantte ze boven…

Lieve Leonoor, gij moordt, 't Harte dat u toebehoort, Met die lieve lonken, Zo mij niet een troostig woord Komt in 't hart geklonken. Woordjes kunt gij duizend smeên, Die daar geestig, aardig, heen- Vliên als minnegoodjes. Maar tot troost en komt er geen Uit de ivoren slootjes*. Houd uw eigen slaaf te râ*.…

Uw wilde wil die nooit en proefde ’t kwijnen* En willig wee*, dat innerlijke snijdt; Noch hoe dat die bekommeringen bijnen* Die knagen aan afwezens* taaie tijd; Noch ’t vinnig vuur der liefelijke lonken Die kroppen ’t hart met overvloed van vonken. Wanneer zal u eens lieve lust bevangen En geven aan die zinnen strak een bocht*?…

Als de Zonnegod slaat met zijn gulden teugels Komt zijn hand, schitterend omhoog uit de zee Zijn uitgespreide haardos van levend goud, waarmee Hij nare angst, en slaap, en onware dromen Van mensen hun lichaam wegstrijkt, en berg, en bos, en bomen En steden vol mensen, en velden met het vee In duisternis verdwaald, op hun plaats terug…

En doe je niet branden, en blaken, en braên Al waar 't u op lust een lonkje te slaan? Anders en speelt het windetje niet, Op elzentakken, en leuterig riet, Als: lustigjes, lustigjes. Lustigjes gaat Het watertje waar 't tegen 't walletje slaat. Ziet d'openhartige bloemetjes staan, Die u tot alle blijgeestigheid raên.…

Zijn tonge zweeg, 't gemoed dat riep om duizend tongen!…

overleden de 15 jan. 1605 Groot van geest en klein van leden, Groen van jaren, grijs van zeden, Lieflijk zonder lafferij, Goelijk zonder hovaardij, Rein van hart inzonderheid Was zij, die hieronder leit.…

Wat geef ik om mijn rozen, Of 't maaksel van mijn krans - Ik zal gaan maken paarlen, Van ongemene glans. Ik zal gaan maken paarlen, Maken paarlen. De tranen werden paarlen, Zo ras haar ‘t woord ontging Die zij met goud doorboorde, En aan haar oren hing. Die zij met goud doorboorde, Goud doorboorde.…

Het was in straten dat de gezant van de paus de passanten neerstak heen en weer liep tussen schijn en wezen de geur van verschroeide windbloemen openbrak. maar het gebed was begonnen het wil wel eens verlichting geven als de dood voorspelt en zich sleept door de straten willen doden leven en tussen bevroren vingers en beton kijkt de gezant…

Het teder zwakke gras, En 't vrolijke gewas Gedijt bij dauw en regen, Die 't dorstig aardrijk voedt; Maar wat dat mij ontmoet, 't is nimmermeer te degen.…

Vonken folie aan die git, Gitten met uw gouden pit, Bliksemt niet zo fellijk Dat het hart, dat u aanbidt, T' ene maal verwellek. Lieve Leonoor, gij moordt 't Harte dat u toebehoort Met uw lieve lonken, Zo mij niet een troostig woord Komt in 't oor geklonken.…

Uw blinkend aangezicht sticht mij geen brand in 't hart. Van 't schittren uwes oogs en word ik niet verblind. Noch stem, noch kunstig spel mijn zacht gemoed verwint.…

Sonnet Vonkende God, of geest van Godes naaste neven Die hart aan hart met vuur gezuiverd innelijft, Waarin uw gouden grift gloeiende wetten schrijft, Daar niemands wil af schrikt, of tegens denkt te streven; Onttern mijn borst en bid de voedster van mijn leven, Die met een zoete wind mijn teedre zinnen drijft, Zo lang tot op mijn hart haar…

Zijn tonge zweeg, 't gemoed dat riep om duizend tongen.…

‘Wel’, zei zij, ‘dat’s goed bescheid, ’t huw’lijk is op ’t allerheinste, Jan, ik wil ’t met u bestaan. Reine Liefd’ kan niet vergaan!’ Vijftig builen in twee slagen smeet hem laatst de boze feeks met een wakk’re sleutelreeks. Als hij toen begon te klagen, zei ze: ‘Jan, wat gaat u aan? Reine Liefd’ kan niet vergaan!’…

Hemelse goôn, hoe komt de schijn zo na aan 't wezen, Het leven droom, en droom het leven zo gelijk?…

‘t Welig vee op zijn grazige zoden, O mijn min, ons te bruilofte noden. Al haar gezicht, haar gebaar en haar spreken, Lopen in ‘t end van de minnelijke treken. Op, op, op, eer de zon in de dauw schijn’. Laat ons alle gedierte te gauw zijn.…

ik blaas de kaars uit weg alle schijn van de dag even rust de nacht is mij lief de aarde draait wel door om licht en donker de mens ook om zichzelf ik blaas de kaars uit even weg van alle schijn…

ik ben jouw rots in de branding zeg jij zo vaak maar bij wie kan ik schuilen bij wie kan ik huilen als een kind dat het volwassen zijn soms zo moeilijk vindt en toch ik ben jouw rots in de branding je fluistert en je droogt mijn tranen…

't Is kil in mij warmte verdwenen Ik ril en zoek wat zal ik vinden ? 't Is koud in mij woorden zijn weg Een angst sluipt naderbij wat zoek ik? 't Is warm in mij de kilte verdwenen Woorden komen terug heb ik het gevonden?…

Droom voorbij jij vervaagt tot een schim in de verte Langzaam ontwakend een glimlach in m'n hart 'n herinnering Geleefd en gevoeld in woord en gebaar Gezien en geroken jouw huid jouw haar Jouw liefde bracht geluk verdriet en pijn 't Afscheid heftig intens maar volmaakt Jij, alleen jij bent degene die ook m'…

't Kind onwetend zuiver spontaan 't Meisje hopen en geloven nog onbevangen De vrouw bereid tot geven en ontvangen 't Leven eenmaal gegeven geen weg terug ...…

vertonen tonen Geslaakte kreten stilte verstomd 't einde ... zuchtend verzuchten…

't Spel wat óver is, is voorbij, je kunt 't ook óverspel noemen. 't Spel gespeeld door jou en hem, verdriet over liefde, die niet mag. 'k Had zo graag, 'k zou zo graag, ach, 't mag gewoon niet! 'k Zeg je maar één ding, je moet het met rúst laten. Een héél gezin gaat naar de knoppen, omdat jij en hij verliefd zijn!…

Ik verveel me, kijk naar buiten, wat een regen...naar een rondje om kan ik fluiten. Wat zou ik graag zonnen, op het platte dak van de buren, helaas kan ik slechts naar buiten gluren. Maar morgen weer een dag... in de hoop dat ik dan naar buiten mag!…

het licht beroert en hoe onvolgroeid was ik het dromende kind er werd gespeeld, gekneed, gevormd onder de schaduw van witte onderkleren het schreeuwt het beeld in mij verdwenen toen ik wilde huilen om de pijn die ongetwijfeld komen zou er was niets meer dan lichaam en een volle, vuurvluchtende maan…

Wanneer gespleten tongen woorden slaan en lippen blauw zelfs kou kunnen laten bevriezen zullen veren gedoopt in huid op huid het dons altijd kunnen verbloemen al blijft de gift git het blanke vel leest naamloos…

krijg het beeld niet uit mijn geest helder alsof het gisteren is gebeurd bij elke herinnering brandt ‘t dieper in de tragedie werd deel van mijzelf voedt eeuwig kwellende weemoed de tijdachtige afstand tussen ons groeit het graf erodeert, bloemen verdwenen ouderen sterven en jongeren vergeten graf lijdt onder de tijd die ons scheidt…

Ach, men klaagt hier beneden immers altijd: Met het weer, is 't niks gedaan!…