Alle inzendingen over Verloren Muze

Met een schone lei zonder turbulentie reist mijn geest onbevangen in vrijheid zij blijft mijn muze die mij muzikaal begeleidt. De heldere klanken raken wonder deeltjes om zo in harmonie te leven zonder limieten haar noten laat mijn hart in ritme genieten.…

the lady in blue beschreeuwt , al beeldend, haar schoonheid die zich tevens doch onvermijdelijk mengt met sterfelijkheid dat is wat ik voel, het wonderbaarlijke doet ook lijden, wordt met melancholie aangelengd het is niet enkel de schepping van een vreugd vertaald in een sensuele zucht het heeft ook de dood in zich, verlies…

Je bent meestal zo erg aanwezig in mijn verbeelding van de avond laat wanneer ik de muizen hoor trippelen op de trap op weg naar de oude zolder dan blader ik in ons fotoboek hoe we samen liefde waren terwijl de muizen zich tegoed doen aan de kaas die er ligt zonder val ik ben nu sterk aan het vermageren om in ons samenzijn te blijven…

Die vrolijk speelt met haar gouden haren Haar gezicht onschuldig als van een kind Haar taille slank als berkenbomen Haar handen blank en glad als elpenbeen Ogen om steeds van te dromen Om haar bekoring kan niemand heen Geen mens zal haar ooit kunnen behouden Al is ze ook niemand ontrouw Er waren zoveel die op haar steun bouwden Maar een muze…

uur der dag Gesteund door allereerste prille vogelzang Verwekte bij ’t vroeg ontwaken een blijde lach Die blijft de hele dag tot aan zonsondergang Wees jij daarna bij nacht mijn heldere maneschijn Die sterren strooit langs het duister firmament En wil de hele verdere nacht ook bij mij zijn Omdat er geen ander is die mij zo goed kent O muze…

Je gaat verloren, zonder glorie. Verdronken... In alcohol...…

weet je mijn muze liefde overbrugt alle afstand in een zucht en liefhebbende ogen waarvan het licht alle zicht op geluk laat zien als de spanning groter wordt luiken ze even zilte tranen om daarna weer te glimmen in een nieuw beginnen geschoond door plotselinge vloed als enige remedie tegen te warm geworden bloed want afstand…

de muze is meedogenloos wil het bij de ene dichter niet lukken dan flirt ze met de ander…

Hier woonde ik, uur gewaar noch dag, verloren in diep droomprieel – tot ik veel vreemde steden zag, en nam van ‘t grote leed mijn deel. Ik weifel bij de tuinbank die ‘t geheim van diepe stonden weet… Was dit wellicht mijn laatste lied van eigen lief en eigen leed?……

Gelijk Gij niet gezegd hebt, toen Ge zocht mijn ziel, verloren schaap, in bitter lijden - een lijden met U groeiend door de tijden, en dat zich, slinger-rank van doornen, vlocht rondom uw huivre leden, tot het mocht als dolken-kroon u door de slapen snijden: ‘genoeg! ik deed genoeg u te bevrijden!’…

Een muze fysiek te willen veroveren is natuurlijk waanzin, daar leent een muze zich niet voor, ook al wil je niets liever dan dat, wees wel, daarna zou ze verbleken als muze, zou ze van sappige inspiratie overgaan naar frustrerende writersblock, dus, dombo, hoeren zijn zo slecht nog niet.…

Je bent mijn zonnestraal In deze natte zomer Het lichtpuntje In deze donkere tijd De muze van deze oude dromer Het besef van mijn verloren jaren Die ik met jou had moeten delen Ze zijn vervlogen, kwijt Jij bent de ster Waarnaar ik stond te zoeken Jaar na jaar Bij iedere heldere nacht Het cadeau Dat ik bij toeval heb gekregen En dat ik…

als jouw schoonheid mag zijn Dat het de straling heeft van jouw gezicht Gekleed in gewaad van doorzichtig satijn Pas dan, mijn muze, is het een waar gedicht Kom dan zitten aan mijn zij en leidt mijn hand Mijn muze, aan jouw zijn heb ik mijn brein verpand.…

om mijn oeuvre uit te bouwen Of heimwee naar het verloren kind Ik vecht als hij, met hetzelfde wapen Hij lijdt als ik, aan dezelfde kwaal Wij die onszelf bijeen moeten rapen Als trieste flarden van een slecht verhaal Wij samen uit het niets geboren Het onvermogen bracht ons tot stand Wij raakten in onszelf verloren En kwamen beiden tot…

ik zocht mijn muze op toen op mijn lievelingspad een eekhoorntje uitgelaten met zijn staart mij groette bij 't scharrelen zonder toom onder een beukenboom ik kon mijn ogen niet geloven toen ik het wonder zag hoe mijn muze omgetoverd voor mij aan 't scharrelen was op zoek naar inspiratie puur van betovering kreeg ik het lumineus idee…

Toen samen met jou. Rode lippen, gras zo groen. Zorgeloos die tijd.…

Blaadjes die vallen. Bomen worden kaal. Straten worden donker. Laatste granen gaan door het gemaal. Het gras wordt bruin en rot. Donkere dagen komen eraan. Traditie getrouw doet een ouder echtpaar de lichtjes aan. Samen voor nog heel even... lichtjes hebben helaas ook niet het eeuwige leven....…

Nu al dragen de muzen een nieuw lied met hen mee. Nu al verwelkomen zij mij uit een toekomst, en lijken mij te melden op zekere tijd reizen wij met jou mee. Heden ga ik op weg en in mijn hoofd klinken de stemmen van de muzen.…

vandaag worden de ramen van mijn verzen gedaan zouden mijn woorden mij nu beter verstaan ---------------------------------- Mammoeth mijn muze (1968)…

achter de muze waar je van houdt…

Ach muze, als u eens wist hoe het zat: zonder uw derrière voel ik mij verloren, ja, ik wil uw kontje op mijn levenspad!…

van tijd na elke komma proef ik heimwee naar het verwelken van bloemen terwijl mijn libido voortschrijdt maar tenslotte besef ik dat het niet te vermijden is opnieuw zal ik voelen hoe mijn eenzaam zijn moet herleven in het vergeten land van mijn verloren dromen.…

Hij bleef altijd de gekte dicht nabij, omdat hij Clairette had verloren, terwijl hij zo dichtbij haar was geweest en zij hem meer dan een paradijselijk voorportaal had kunnen geven.…

losgetrokken uit het NU ga je voorbij aan wat is en beseft zonder muze is er leegte het voelt als groot gemis....!…

soms droomt hij in een slaap die hem niet toebehoort hij doet alsof en voelt zich zonderling bekoord ----------------------------- Mammoeth mijn muze (1968)…

die jonge vrouw rekt haar fuik zeggen de netten sluik ------------------------ uit: Mammoeth Mijn Muze gedichten van een leraar (1968)…

het licht hebben gedragen verbaast door de maakbaarheid van de muze,wat rest zijn alleen maar vragen.…

Inspiratie, voorheen de gefleste geest Verstrikt en volkomen lamgeslagen Writersblock waarvoor de dichter vreest Muze van duizend-en-één-nacht en dagen Bezorgt illusies van alle dagen feest Blijft één nacht om inspiratie aan te jagen Inspiratie, thans de geschreven gedachten Vrij en volkomen vrij van vragen Muze van duizend-en-één-dag…

dat je nooit denkt: dit is het verlossende woord de vullende regel de verhoopte redding maar trop is te veel en mooi is nooit minder en daar op rij drie de hoog begeerde blond geleerde schikgodin, dwepend met al mijn muzen (zeg me niets meer van de muzen, ze sluiten mijn ramen en mijn deuren) ik ben meer van de toevalligheid…

Thorbecke streelt adelheid waar ik niet mag een blouse kijkt naar haar die mij niet zag ---------------- uit: Mammoeth mijn muze (gedichten van een leraar) (1968)…