Alle inzendingen over Witte magie

hoort ooit wat de nachtegaal fluit - Magie van het hart, echt, onverwoord Daarin leven wij en alleen zo leef ik voort.…

puur maagdelijk wit zover mijn ogen reiken schone illusie…

Een ster is zij temidden van de nacht voor niemand dan zichzelf en haar wild verlangen Vertrouw het toe aan de maan Verschijn wit aan wolken Fluisterend gemurmel van de sterren ongehoord Haar ademhaling licht en glijdend Ze droomt nog steeds iets te betekenen In het donker van de nacht…

Ik denk sneeuw Paddentrek, sneeuwdek IJzig gegeeuw Zomervertrek Heersend eigengerief Niemand is lief Geef mijn woord Gevoel gesmoord.…

Ik lig klaarwakker in een hagelwitte nacht, onherbergzaam als een wijde oceaan. Ik kijk naar buiten en de sneeuw valt zacht op de vaart die wordt beschenen door de maan. Ik denk aan de mensen die ik zelden kan behagen. En ook wel aan mijn moeder die in haar duizend vragen wil weten hoe het werkelijk met me gaat. Dat ik eigenlijk nooit antwoord…

als je kon was je weer een vlinder wit helemaal in 't wit je fladderde als je kon je dartelde boven lavendel blauw heel diep blauw als ik kon vond ik opnieuw de liefde uit licht ik omvormde licht tot goud ik sprokkelde schonk het je bladgoud voor de liefde nooit te oud…

De pastoriemuur is van een soort wit dat mild en zacht een brokje stilte pacht een wit dat met kamille langs een korenakker eenvoud deelt een wit dat als een haagwinde zich aan de zon blootgeeft hier kom ik graag de ingangspoort met ronde boog is altijd open er staat een uitgebloeide blauwe regen…

wit was de jurk wit de vlag wit was de woede wit het licht, wit de zon die het zicht ontnam wit de handen in de zakken wit de schilder wit ook het doek wachtend op pigmenten wit de mistflarden, wit het gezicht met haar verre blik wit ook, de geesten, het huilen van de storm die gebroken, zijns gelijke niet vond.…

De kantelpoort klikt hoorbaar dicht verbluffend licht valt op mijn gezicht ongelooflijk wat voor een oogverblindend wit is dit…

Maandag- ochtend fris vlier in bloei seringen in het witste wit fluitenkruid dove netel en jasmijn zo edel…

Zo klaar was lang niet meer het water van de gracht er dreef een zwaan zo wit als had zij het kasteel gepacht…

wit is de jurk in het stille ochtendlicht wit de wapperende vlag uit de kapot geschoten muur wit de woedende knokkels van de gebalde vuist wit de gevangen geesten in een web van rokerige mist wit is het gelaat dat in de ijle verte staart wit het roerloze doek dat leeg op beelden in pigmenten wacht wit is de razende storm die…

jou vergeten in witte bloemen vullen lege dromen de dag verloren in witte wolken van verdorven donkere nachten lachte jij blijf nog even wachten tot ik mij terugvind in jou in mij…

Ze hadden mooie slanke benen alle drie ze waren twintig de tafeltjes waren wit de stoeltjes ook ze blonken…

Van een zomerblauw zou ik je kunnen weet je van een rozenrood ik zou je van veel wit en geel en violet nog meer van aubergines van dat mooiogend blinkend van dat glanzend zwart ik zou je van veel groen en weet je ik zou je van dat dat felle lila lavendel op een border netjes in de rij en van sneeuwwitte anjers zie er is veel…

Witte donderdag de rhododendron bloeit wit bewolkte hemel…

Nachtelijke schaduw geeft stilte diepere voelbare emoties duurzamer in innerlijk dan het winterse witte van het vergeten daglicht alle zinnen die je proeft vormen een zelfgeschreven maanbrief een groot verlangen naar een droom.…

wit is de jurk in het stille ochtendlicht wit de wapperende vlag uit de kapot geschoten muur wit de woedende knokkels van vastgesnoerde vuisten wit zijn gevangen geesten in een web van rokerige mist wit is het gelaat dat in de ijle verte staart wit is het lege doek dat wacht op beelden en pigmenten wit de gierende storm…

het knetterde vonkte siste en sliste verschoot door spanning ontbloot er lichtte magie rond je donkere handen in dit samenspel van warme lijnen kruisten krachten waar jij met voeten aardde vergruisden machten de resterende energie van het oude jaar in de spektakel overgang door vuur knal en vlam wordt magie blank…

op de bühne nagels zwart wit gepingeld gewaad contrasterend in kleur armen die de hemel bewogen tot het openen van de zevende deur waar het glorieus ritme met halleluja extract al decennia lang stond te wachten omdat de religie er al snel was uitgetrapt toen magie groen vloeide het evolutionair elixer van de revival waarbij restanten…

in een datering die dichtbij de nog zo levendige waarheid van ogen en stem kwam uit de toenmalige archivering in een terugtredende tijd heeft de werkelijkheid de blauwdrukken van toen open en beleef baar gemaakt met magie en mystiek in essenties…

veel schelen we waren zo vertrouwd je hebt het snel weer afgebouwd doet je eigen zin ooit ging ik tot mijn grote fout daar tegen in jouw wil is wet je liet mij een gebed als enige herinnering nu wil je groter worden, nou, succes met alle witte boorden…

je magie in een glimp van bewegen hoor soms jouw steelse geluid weet je voor even aanwezig…

dichten kan ik niet verwoorden, dat kan ik licht toch is wat u ziet een door mij gemaakt gedicht toveren dat kan niemand verbazen misschien toch blijkt magie relevant als wij elkaar zien…

ik mag dan dicht bij de tijd komen en verdwijnen in zijn handen zonder magie de vertaling van deze woorden laat ik bij jou achter omdat de waarheid onbewoonbaar is en liefde zo transparant…

Ik kreeg opeens een shot adrenaline Die rush ging als vanzelf, puur intuïtie Een solo uit het niets - geen exercitie Pure magie, da capo tot al fine…

Het dorp waar de tijd geen tijd kent Een schat verborgen in de Egeïsche zee De smaak van souvlaki je verwent In deze azuurblauwe wereld zie ik een witte parel in de zee Mijn hart huilt als ik het eiland verlaat en neem de betovering in mijn herinnering mee……

je danste op een blauwe streep muziek je lichaam straalde bewoog in zachte melodie het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde de felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de korte ademstootjes parelden in opvliegende klanken ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel…

je danste op een blauwe streep muziek je lichaam straalde bewoog in zachte melodie het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de korte ademstootjes parelden in opvliegende klanken ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel tegen…

je danste op een blauwe streep muziek je lichaam straalde en bewoog in zachte melodie het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde de felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de snelle ademstootjes parelden in opvliegende klanken, ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel…