Alle inzendingen over aankomst OR Taag OR karvelen

bij aankomst lijken de kaarten al geschud niets zal aan toeval worden overgelaten of toch hoe groot het wonder is weet niemand alleen weet ik dat het zo heeft moeten zijn…

Zwervend op mijn karveel van nevelslierten meende ik jou te zien in de spiegel van mijn dromen op een verre weg langs het tijdloze water helder en diep In jouw verten vond ik verborgen parels de omhelzing van pure magie het dagen van tere extase de tover van het onbekende een pas ontloken bloem nooit eerder aanschouwd En ik was verbaasd…

Jij pakt je koffers Ik mijn egoïsme Vertrek en aankomst Begin en einde Nulpunt Celsius of Fahrenheit maakt niet uit Een tabula rasa is het…

Z'n rem deed het niet bij z'n aankomst. Subiet werden al z'n zes kinderen wezen.…

Ik voel mij van binnen bederven Nu weet ik waaraan ik zal sterven: Aan de oevers van de Taag. Aan de gele, afhellende oevers, Er is niets schoners en droevers, En 't bestaan verheven en traag.…

Of ben ik droef omdat ik traag ben, Nooit de wijde wereld inga, Alleen Lisboa van bij de Taag ken, En ook daar voor niemand besta, Liever doelloos in donkere stegen Van de armoedige Mouraria loop? Daar kom ik vele als mijzelve tegen Die leven zonder liefde, lust, hoop... --------------------------- Soleares III Saudades…

jij sleept me mee in al jouw triest naar de kade van weemoed waar het sterven steunt het o zo wankel gaan door en door getransponeerd naar mijn ziel die tussen de snaren hangt ik hoor je tonen drijven over de tranen van de Taag en tussen de voegen van Alfama waarin ik mijn eigen Fado huil…

Het hart, de kern van waarde Ogen als spiegels betreurd door de clown Het hoofd, hoogste e- tage Grimas in kleuren met lichtjes voorbij Haar lijf, op van ver- moeidheid Laat haar lachen, op- recht uitbundig, blij Haar ziel huilt, nachtvorst tranen Gesmolten in een vuur dat eeuwig brandt...!…

Toen kwam de kans: met een vermolmd karveel Maakte hij de reis die niemand vóór hem deed, Veroverde met honderd man Peroe. Vijftig was hij, ik dertig maar: wie weet Ontdek ik niet het zesde werelddeel, Al ben ik nu na een paar stappen moe? ---------------------------------------------------…

Alfama warrelt ons als een labyrint omlaag waar de stad langs de Taag stroomt de rivier staat stil op dit uur van de droevigen in de verte het geluid van de wegstervende fado hij, hij troont daar boven verbronst op het terras voor á Brasileira en laat zijn zangen bij voorkeur meestromen onder een deken van duisternis tot over…

je nagelde met slanke vingers langs mijn rug striemde rood ons namen in mijn vel ik las ze later terug toen hartstocht was beleefd en jij je eindelijk had uitgeleefd ik mocht het beest weer spelen en godvergeten lang met jouw de passie delen je tags staan in mijn huid hoe ik ook wend of keer kan en wil daar nooit meer onderuit…

graag had ik je hand nog geschud voor je vertrok en zoals gebruikelijk wanneer iemand op reis vertrekt je een behouden aankomst gewenst wel, je was reeds vertrokken maar ik ben gerust je kwam blijkbaar aan en niet terug…

Een huisjesslak te Zwiep die daar de duizend meter liep in dertien dagen en een kwart vertrok – zei men – met valse start dus met haar huisje op haar rug moest zij bij aankomst weer terug ……

tussen aankomst & vertrek daar ligt de tijd van reizen en als je dat maar heel lang doet zal je vanzelf vergrijzen... het is allemaal zo relatief 'de tijd van leven met je lief' 't is vluchtigheid bewijzen…

als een springvlo zap ik opgewonden langs digitale - poetisch sensuele woorden maar in de de opmaat naar 't orgasme verlang ik hevig naar wat eerder mij behoorde dus tag ik mij vol overgave - opnieuw in boekenwurm lees boeken die ik strelen kan -en zacht betasten liever een levende - ruikende - voelende boekenwurm dan 'n dooie cybervlo in…

Ze hing haar weemoed aan de wand zodat de gasten kunnen zien waar hij voor stond er staan alleen nog lege stoelen en guitarras zonder klank dwaalt zijn geest er bovendien zijn gezang is er verstomd hij nam de Fado met zich mee over de kolkende zee nog steeds stelt ze de vraag schreiend aan de Taag: waarom ging je toch alleen we zijn…

Voor altijd in mijn spambox het ongelezen bericht gegokt en toen verloren het net was net te dicht jij bepaalde je aankomst maar hebt mijn aandacht nooit gekregen ik bepaalde toen jouw toekomst zo ben je ongewenst gebleven…

Tussen aankomst en weggaan Ligt een wereldzee aan tijd, Waarover ik naar hartenlust Varen kan, of aan haar diepte Ten onder kan gaan - Alles kan ik doen om Dit leven inhoud te geven, Met uiteindelijk maar een doel: Mij voor te bereiden op mijn Toekomstige afwezigheid…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

De aankomst van de bisschop ging gepaard Met wild geraas, men kwam er protesteren, Want Friezen kan je niet zo snel bekeren, Dat wist de Sint, dat ligt niet in hun aard. “Voor heiligen,” zo sprak hij naar verluidt, “Is het al eeuwen lastig, Dokkum-uit.“…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

in mijn mondhoek een schaduwheelal daarachter een verborgen oercontinent, de blues van een land waar ik nog nooit ben geweest gezichten die bij stemmen horen en reizen bij een aankomst in gedachte een weg naar een dorp, de stad en haar lichtzee wentelwoorden; zonder dromen geen leven…

kleine plukjes gedachtegoed in blauw markant omgeven door veraf tussen aankomst en vertrek ergens, boven de zenith als een opwaartse horizon een sneeuwbleek strand door palmenschaduw bemind alles zonder woorden en geen mens te zien…

De gastheer die de dames en de heren bij aankomst voor moest stellen op het bal en dit met luide stem deed in de hal, moest ook een Poolse vrouw introduceren. Hij vond, toen hij d'r vreemde namen las, dat zij een onvoorstelbaar vrouwmens was.…

een uil rust op een knoestige tak zijn vleugels licht gespreid laag aan de hemel verlicht de maansikkel het donkere tafereel de wassende maan en de kale tak verhalen over het einde van de herfst de aankomst van de winterkoning is nabij…

Tussen zijn aankomst en zijn gaan ontkwam de tijd die nodig was geweest om te bestaan. Zoveel wist hij. Maar onder aan het strandhotel richtten zich de golven op en vielen neer. Soms trad in deze buldering ineens een stilte in. Het was alsof het eiland dan zichzelf vernam.…

Denkend aan Holland zie ik vanaf nu voortaan 40 stille zwarte wagens plechtig door het laagland gaan over wegen en rivieren in dat groene weidse land door een laan vol populieren mensen zwijgend langs de kant ieder in zichzelf verzonken met een scherf van het verdriet met de woede en de beelden uit dat onbekend gebied 40 stille zwarte…