Alle inzendingen over bedompte straten

Als de geur zich een weg heeft gebaand naar mijn gevoelig, verwend reukorgaan is de kinder- en schooltijd weer terug bedompte geur van een klaslokaal waar een stinkerd ook nog windjes liet Diezelfde geur hangt om een oude vrouw troebele ogen kijken onschuldig om zich heen staan in de rij voor de kassa in de supermarkt omstanders deinzen…

Ik ga achter de straat staan. Achter de straat heeft ook een naam. Het is een andere straat, waar mijn eigen straat voor staat. Centrum stad is maar heel betrekkelijk. Het ligt er maar aan bij welke straat je betrokken bent. Mijn straat, zijn straat, haar straat ...…

Dwalen door de straten in de avond zonder doel zonder taak dwalen door de straten in de avond. Horen schreeuwen in de straten in de avond zonder doel zonder zin? Dwalen door de straten in de avond.…

de man in de straat over de steen in die straat ongepoetste schoenen de man die gaat in zo maar een straat ik zie alleen zijn schoenen…

of drie jaar bij nonnen in zwarte jurken in een akelig grauw gebouw zaten we angstig bijeen gepropt in mijn blauwe korte broekje waar ik in piste op dat stoeltje waar het vanaf liep op de splinterige waaiboomhouten vieze vloer het licht kwam getemperd binnen door het fijnmazig dikke rooster de mistroostige sfeer een bedompte…

aangeslagen gitaar zwellen aan, een slow blues wordt ingezet ingehouden tikken vanaf een drumstel, bastonen vallen in, zachte dreunen in je borst plotseling de smartelijke kreten van de zanger een leedschreeuw om hulp, begeleid door de jankende uithalen van een bluesharp… “Why did you leave me, oh tell me why” De vraag blijft hangen in de bedompte…

Het hoofd weer koel, de handen niet meer klam Ons land had toch zo hard die feestroes nodig Na Pim en Theo en (heel Herman Brodig) De schreeuwer die gegaan was naar de Dam De beesies werden gruwelijk gewraakt Op 't feesie waar ze voor waren gemaakt…

stappen in de straat verlaat op weg naar het geluk een woord maakt alles stuk stappen in de straat op tijd op weg naar het afscheid stappen in de straat gelukkig niet te laat....…

waar vroeger het klimaat zich rustig liet beschrijven in proces en statistiek lijkt de strijd op straat te worden beslecht vooral als bomen al in vroege herfst hun bladeren laten vallen beuken winden meteen in agressieve buien op de kale stammen breken jonge loten af laten de vroegste knoppen zonder enig mededogen verdrogen…

het poreuze gaat gekleed over straat iemand zingt een klaaglied de ander vangt met rouwen aan iemand wordt bedolven een ander wordt belaagd iemand lijdt aan een afgestompt hart het poreuze gaat gekleed over straat…

Zittend, drinkend onder de arcade zie je twintig schilderijen van de straat. Groengeloken ramen. Maar je aandacht gaat naar het meisje met de chocolade- taart. Ze lepelt thee. Je wangen nemen schaamteloos de kleur aan van haar trui. Bonbons, bloemenwinkelgeur en marmeren frontons: alles is geluk. Je zoekt problemen.…

Waarom zeggen mensen vaak niet de dingen waar het echt over gaat waarom steeds dat gekonkel en geklets achter je rug op straat. Kijk eens hoe goed ze eruit ziet best wel dik en oh zo rond zou ze echt ziek zijn denk je ? volgens mij is ze gewoon gezond.…

Mensenstemmen in de straat, een auto, lachen, wat gepraat, een heel gewone wintervond, maar wie is onderweg naar wie? Zoveel dat ik nu nog niet zie, maar dat gaat groeien en gaat leven; is ergens nog de droom gebleven van nieuwe hemel, nieuwe tijd, van nieuwe kansen, echt bevrijd de velen die naar vrede vragen...…

door stille straten dool ik rond jagend achter een blind verlangen op zoek naar wat ik nimmer vond in mijn prille kindergezangen: dansen naar morgen lachen naar vogels slechts hemelse zorgen ik hoefde alleen maar mooie dromen te vangen deuren ga ik voorbij tel ze allen één voor één daarachter zie ik gezichten rondom een tafel gezeten…

op een zomerse avond ben ik aan de drentel in de lome warmte bungelt er een visje zo maar aan een hengel midden op de straat ik denk ik word gek de wereld vergaat beide naar ik hoor verluiden bij de huidige stand van zaken vrij hard te maken maar nee hoor een echtpaar uit equador zit hoog op het balkon in de ondergaande zon geeft…

Aan het eind van de straat staat een oude man al klaar…

Op straat, op een transformatorhuisje: ik zoek zieke, dode vogels, dank u wel ik woon in de Knollendamstraat. In de krant: als een zebra gaat liggen sterft hij In bed, ik zie weer mijn grootvader vlak voor hij sterft. Het was in het voorjaar, de paarden gingen van stal en hij leunde tegen het hek.…

de strjitten binne leech yn e stêd fan besjutting de dei wurch yn ûneinich begjin de maatslach ûnwis raffele,skuort gefoelfol yn griishollig ferline oersetting/vertaling de straten zijn leeg in de stad van zinnen de dag moe in oneindig beginnen de maatslag onzeker gerafeld,gescheurd fijnbesnaard in grijshoofdig verleden…

Toen ik vanmorgen opgewekt mijn huis verliet, vond ik de straat niet meer. Nochtans was ik er zeker van: de dag voordien lag zij er nog. Wat doe je dan? Je draait je om en wilt het schokkend nieuws vertellen aan de uwen. Helaas, het huis, je thuis, was ook verzwonden.…

In de oude straat, waar vreemd de voetstap klinkt, En welig gras, voortwoekrend, ongestoord, In groene lijst de grauwe keien vat, Staat, droef vervallen, 't lang verlaten huis.…

De straten in Nederland geuren naar bloemen.…

“Ik zeg wel, als dit nog even zo doorgaat Kun je echt zeggen: “Ik sta als blauw op straat” …Minister ter Horst wordt chagrijnig nu de politietop waarschuwt dat er door haar bezuinigingsplannen 4000 banen op de tocht staan. “baarlijke nonsens” zegt zij……

Ik liep in een straat die doodliep, op het spoor van iemand die hier gelopen had maar die nu dood was.…

zacht fluisteren huizen de woorden van hun bewoners opgeslagen achter raam en deur mêleren zij hun eigen geur ontsnappen in vlagen die door wind van straat naar plein worden gedragen waar werk en verkeer de echte stemmen zingen in het koor van de grote stad…

Alweer gewonnen en voorlopig door Oranjevolgers worden overmoedig Ze roemen Onze Jongens overvloedig En het getoeter pijnigt mijn gehoor Al zal nog het gezond verstand teloorgaan Voor mij mag deze waanzin weken doorgaan…

ik wist ongeveer jouw nummer waar je woonde en het raam waar je uitkeek op de stad verlaten straat op weg, jong nog met vraagtekens misschien wel onbegrepen inmiddels zie je niet meer dat joch op de fiets in jouw straat je bent gegroeid, vergeten waar het om gaat, om niets, een kind belt aan schuif de gordijnen opzij kijk naar de overkant…

papier dat zoenend over straat gaat zweven, al betekend het volledig niets, omvangrijk verborgen.. en aan de overkant van de straat de blind gesloten rugzak, en dat mij niemand kent.…

Lopend door de straten van mijn jeugd zoek ik naar de bekende plekjes, die in mijn herinnering nog bestaan. Eens was ik hier met alles zo nauw verbonden, straten de kerk het plein het park, waar ik voor het eerst werd gekust.…

het is ongehoord buurman heeft zijn vrouw dodelijk vermoord zijn hond sloeg aan ik weet niet hoe het werd gedaan misschien wel met een degenhouw ik hoorde nog woef, woef, woef daarna heel scherp pief, paf, poef hond en buurman dood, echt heel droef…

niemand die met dit weer zijn hond nog uit laat met bakken komt het neer geen hond die er nog uit gaat…