Alle inzendingen over bittere tranen

Zachte zoute tranen stromen op mijn wang. Ik voel mij eenzaam en alleen. Het maakt mij soms zo bang. Tranen blijven stromen op mijn wangen nat een zuur. De zon is weg, het leven guur. Het verlies is bitter, maar niets aan te doen. Zijn beslissing! Hij ging weg zonder zoen.…

Ziet gij niet, hetgeen mij boeit mijn verdriet en mijn bitterheid dat wat mij doet wenen of wat mij blij maakt. Waarom zijt gij zo blind voor wie ik ben. Voel mijn tranen. Voel mijn geluk. vertrouw in mij, opdat ik in u kan vertrouwen…

Een vliegtuig kerft een snee in de bast van de lucht de hemel opent zich druppels vallen als tranen van bittere pijn de wonde bloedt door Zo sterft het gewelf Langzaam maar zeer zeker uit Ongeneeslijk ziek…

Papier zit in de weg van woorden die niet komen, waar tranen door de binnenkanten van wangen stromen en bitter vallen op mijn tong bevriezen op lippen dichtklappen van deuren het scheuren van mijn hart en nooit andersom.…

mag ik van een traan verlangen dat zij waarheid huilt haar vloeiend verdriet geen bitterheid wordt kan ik schoonheid vragen dat zij innerlijk blijft geen uiterlijk vertoon die kwijnen wil zal ik toekomst beleven in liefde doordrenkt oprecht in haar dromen geschonken door jou dan huil ik tranen in schoonheid doorweven omhels die waarheid…

tranen nooit getoond nooit gehuild nooit laten merken zeker niet aan jou altijd sterk altijd onbereikbaar te diep te bitter geen controle niet gekwetst niet weer denkend aan wat wij ooit... wij samen voor altijd gemist één kans, nu voorbij elke dag voor jou onzichtbare tranen…

Alweer een nacht zijn wij samen alleen Mijn hart met rouwrand brandt binnen zijn kader Klopt wel door en soms bloedend vervolgt het mijn weg van soms hopeloos Ons verdriet samen…

Soms, zitten mijn tranen zo hoog, soms hoger dan de regenboog, slik en slik ik weer doe ik telkens weer. Soms zitten mijn tranen zo diep zo diep dat niemand ze ziet dan slik ik, en slik opnieuw vanwege de pijn in m'n ziel.…

Een simpel gesprekje, een simpel onderwerp het brengt de traan in mijn stem een gewoon gesprekje is de opening voor de traan in mijn ooghoek. Ik wil niet huilen, nu even niet mijn tranen zakken naar mijn buik, daar: waar eventjes niemand ze hoort en ziet.…

Verdriet is niet alleen toebedeeld aan ons mens- wezens, neen: 'k zag 'n engel echt maar EEN, ze oogde bedroefd, 't was zo triest, dat toen ze me alleen achterliet het regende dat 't goot. Zo komt 't dat verdriet vergoten door onze engelen regelrecht uit de hemel komt.…

Toch blijven tranen stromen als de bron het hart gekwetst bloedend is opgedroogd De ruimte van hoop die er eens was gevuld door duisternis poel van verdriet Want bitter is de eenzaamheid De liefde die er was zal nooit meer zijn Ik raap de scherven geluk dat eens was kapotgemaakt…

Toch blijven tranen stromen Als de bron Het hart gekwetst bloedend Is opgedroogd de ruimte van hoop die er eens was gevuld door duisternis poel van verdriet want bitter is de eenzaamheid de liefde die er was zal nooit meer zijn ik raap de scherven geluk dat eens was kapotgemaakt…

waar in gesloten handen het gelaat zich verbergt hoort men de stilte van het eenzaam zijn tranen de dagen haar bitterheid weg spreekt het verdriet fluisterend zacht raakt de toekomst haar verleden aan dezelfde dromen die steeds vergaan…

met elke traan?…

Het einde van mijn wereld hoe graag ik blijven wilde en nu verdwijn in het onbekende Het vervagen van onze wereld wegzwevend uit jouw armen terwijl de smaak van tranen bitter is.…

in haar hand hield zij geborgen een nieuwgelaten traan intens verdriet lag diep verscholen niemand die het zag geen mens wou het horen door vertwijfeling gebroken in de stilte geraakt haar lach ooit verloren hoe bitter is de vraag waar de droom is gebleven haar wens nog te leven in elke traan gelaten schuilde stille hoop…

Als ik wegloop om mijn tranen loop ik weg met mijn tranen persoonlijk vocht door eigen verdriet Dus tranen van en voor mij en niet van en voor anderen Ze zouden niet weten, waar ze aan toe zijn als ze ook nog zouden dienen voor jullie En troosten dempt vooral de put die veel dieper reikt dan dieper Dus laat je eigen tranen komen snik…

Vlak naast elkander liggen ze vreugde- naast verdriet de traan die biggelt verraadt het antwoord niet. Of je verdriet, verlost door een traan te laten vloeien of een lachbui die hetzelfde kost vlak naast elkander 't Is de emotie die 't 'm doet.…

Passie en liefde Bitterheid en tranen Milde geuren achter de wind Zonneschijn versus regen Een bewogen hemeldek Gevormd door wolkenpartijen Gelijkend op een olievlek Een warm gevoel Ontwaakt in mij In de schaduw van de nacht Wachtend op een ander getij.…

als ik je tranen kus in een vroege morgen wanneer huilen nog onzichtbaar is proef ik je gevoel de bittere smaak die leven geeft als het naar morgen gaat om de draad weer op te vatten uit de chaos van de kluwen maar ik ben bij je kus de rafels van de nacht waarin je alles gaf…

Geen traan meer want zij werd door de nacht veilig opgeborgen. Geen zilte spoor op het aangezicht, enkel de stilte en het fletse licht van de door weemoed omfloerste morgen. Geen traan meer te ontwaren, geen zichtbaar bewijs van verdriet. Alzo houdt de stille morgen de bitterheid verborgen van zieletranen die niemand ziet.…

Woorden liggen op de loer. Mijn tong heb ik al ingeslikt. Maar ze weten van mijn ogen daar schreeuwen ze het uit. Ze wringen uit mijn handen. Ze krampen naar mijn buik. Daar meng ik ze met gal. Woorden schrijnen overal.…

te goeder trouw te sterk geloofd te veel vertrouwd op wat beloofd te groot verdriet te zeer bedrogen te vaak belogen ik noem het niet hoed je voor dromen volg niemands vlag tracht te ontkomen aan het gelag bouw dammen van steen rondom je dagen het leven alleen is lichter te dragen…

Soms gebeurt het, soms worden woorden, als men ze niet verwacht, vallen ze moeiteloos uit de palm van de nacht, ze komen als de maan gunstig staat, als ik drink, adem, proef in wat ik dacht te schrijven, zonder bitterheid, in de nasmaak van de taal, om me in te warmen, een grootse taal die alle talen in zich heeft, niet vervreemd…

Het woord, dat mij met kracht omgordde, En vrede en vreugd gaf, Is alsem voor mijn mond geworden, En voor mijn ziel een straf. De naam, die al mijn onrust stilde... Het fluisterzachte woord, Waarop ik eenmaal pleiten wilde, Staande aan 's Hemels poort - Die Grote Naam, zal ik niet noemen, Die grendels open schoof…

het bloed bereikt op de duur de kust en kleurt het avondwarme zand onschuld verscheept van schoonheid naar verschrikking levenloos aangespoeld op het land hoe bitter is de smaak van geroofde puurheid op deze machteloze verloren zomerdag…

gedans in mijn dromen hoopvol is de nacht stilte gaat verloren is het einde zacht bitter zijn mijn tranen ondraaglijk de pijn zal een engel waken waar licht verdwijnt en het land van duister mijn dromendans heel zachtjes leidt door stilte heen…

het bittere zout geproefd, langs gebarsten lippen brandend en bedroefd emotie laten gaan geen traan verlaat mijn schrijn zonder eerst gevoeld te zijn daar klopt een hart in liefde voor wie dan ook, in het kwadraat ik laat mijn handen open langs de haat op hun gelaat…

Hier groeien slechts distels en kreupele dieren want een bittere wind en kleurige golven verstikken het land. Het Mariabeeld in La Linea de la Concepcíon huilt zwarte tranen.…

Ik had een lief - bij mijn vertrek Zag ik veel tranen in haar ogen; Die wangen, bitter nat geschreid, Hoe spoedig kunnen zij weer drogen!…