Alle inzendingen over concessie OR somber OR lach

Toen speelde regen en sneeuw hun rol teveel om nog leuk te vinden, was er geen vrolijkheid, alsook geen lol, dus geef me zon, geef me warmte, ik lach!…

in een kunstcafe hoorde ik haar lach mij uitzwaaien ik kuste die lach onmiddelijk glimlachend en wel die lach, volgens mij sloeg het vanuit haarzelf nadat ik over de drempel was gestapt om in eeuwigheid te kunnen glimmen…

Juist die laatste lach tekent nog een lijn in sombere gedachten ik schrijf het daar waar het hoort op de kalender met een cirkel om de datum vlakbij morgen maar dichter bij eergisteren alleen jouw gezicht schrijft vandaag…

Oké, het is een sombere dag, die ik zomaar beleven mag, de regen, deert me niet, de wolken zijn prachtig, zie je dat niet? Niks geen sombere dag, doe zolang je kunt en LACH!…

Ik kan proberen te wijken of al doende trachten mijn zinken om te buigen naar niet-drijven, als concessie aan neerwaartse stroming, zodat ik zweef in hangwater, opwaarts verblijf in thermiek en langs warme celwanden zicht heb op buitengaatse zilverstranden en hafkusten.…

Mijn schaal van Richter heeft zijn best gedaan mij door elkaar geschud met herhaling gedreigd Voordat alles instort trek ik de conclusie: Tegenover elke negatieve gedachte moet minstens één positieve staan…

zei de man die nooit concessies doet, hij die bedenkt wat een concessie inhoudt wordt een twijfelaar nooit doen, vermijdt hij twijfel, zaait hij geen hoop en verwachting is één en één twee en niet anders is zwart zwart, is wit wit, stelt hij is kleurloos versus kleurtotaal zevenmijlslaarzen-stappend door een oerwoud aan gevoeligheden…

Ik lach, begroet de dag en tel mijn zegeningen……..…

Goudgeel, de zonnige lach Onder jouw vrolijke sproeten Goudgeel ritselt het zacht Onder mijn dansende voeten Goudgeel, hoopvolle toekomst Somberen was eens, ooit, toen Goudomrand schittert De warm herfstige dag Beklonken door het zonlicht In dit goudgele seizoen…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

Verdrietig is nietig is somber is zwart het rottend blad bevestigt dat vergankelijkheid verstilt de tijd klaagt de viool verdriet lijkt vandaag mijn parool…

Voel ik mij somber, treurig en alleen, het liefst drink ik dan zonder rantsoen, maar ‘k geef me niet over aan geween, ga mijn weemoed in een versje doen. ‘k Geef mijn somberheid een haven, is het volbracht, dan ben ik opgelucht, de treurigheid is weer begraven, en soms tevreden over mijn pennenvrucht.…

maandagochtend bij luwte van dit traag ontdooide lichaam ik kijk in mijn zeespiegel en zie een naderend eiland het tijdstip is onbeduidend want niets blijft bijvoeglijk voornaam de vroegte oogt nogal waterig aan het einde van de sneeuwrand met mijn hals over kop trekken tranen over beslagen glas blauwe maandagen, grauwer dan grijs…

Tranen druppelen op de bank Geen zorgen Je ziet ze niet Warm en nat rollen ze Over mijn wang Ik ben alleen Mijn hoekje van mij Zo alleen Alleen met duizend tranen Elke druppel Een zee van spijt Een zee van teleurstelling Een zee van angst Help me Help…

Mij stemt sterfelijkheid somber. Ik lig weer sterfelijk in mijn bad. Finkers ligt binnen handbereik. Ik begin een stukje te lezen. De zon gaat weer schijnen. Ik lach.…

De dagen zijn dan donker, alles is somber en grauw. Dan moet ik huilen, als ik denk aan de momenten Dat we tegen elkaar zeiden; "Ik hou van jou!"…

Geen rijkdom en geen roem zijn groter dan die lach, Dat lachje, dat als in herkenning, jouw oog ontmoeten mag.…

Mijn dochter is een meisje zo’n giebel meisje zo’n giebel giechel meisje zo’n giechel giebel geitje Laatst waren ze met zijn twee Dat giebelt dan nog extra, dat giechelt in ‘t kwadraat dat griebelt greit en griechelt maar wat raak Maar drie geitende grietjes bij elkaar dat giechelt in het oosten, dat giebelt overal en moeder weet bij…

Negatieve gevoelens beheersen mijn ziel Geen lach maar tranen Somber staar ik voor mij uit Alle hoop verloren Deze marteling kan niet eeuwig duren Geestelijk is de kaars gedooft Dagelijks verlangend naar het einde Rust is mijn enige hoop Vergeef me lieve dierbaren Heb gevochten, maar verloren…

Het Winterland leek schilderij zelfs het gras deed geen concessie brak frêle af van de impressie de sporen van het ijs in mij Het lentekind kwam aangefloten vrolijk smolt ze bij `t ontdooien m`n gelaat in zachte plooien tot mijn zaadje was ontsproten Sprietje groeide uit tot halm waar ik eind`lijk in kon klimmen om mijn kleur te laten…

Bij leven was je een lichtminnend persoon en dan ga je ter aarde op zo'n sombere dag. Daar op dat drassige veld voelde ik gewoon dat jij dat grappig vond en hoorde je lach.…

Bij leven was je een lichtminnend persoon en dan ga je ter aarde op zo'n sombere dag. Daar op dat drassige veld voelde ik gewoon dat jij dat grappig vond en hoorde je lach.…

Kun jij een lach verpakken en sturen met de post dan is dat somber pruilen weer even opgelost…

De eenzaamheid staat in zijn ogen te lezen als hij ziet dat ik hem betrap, sluit hij zijn ogen. Ik sluit niet die van mij, zet me naast hem en zeg: vindt je het erg als ik je gezelschap kom houden? Alleen is maar alleen. Zijn gezicht licht op, alsof ineens de zon doorbreekt een klein lachje rimpelt zich om zijn mond. Zijn…

Ik denk aan Amerika, de droom van het leven dat je toelacht zo uitbundig zingt de vrouw het uit op het bord van Café de Lach Eronder groeit wat mos dat het leven neemt zoals het is tussen de dakpannen op de stoep Het moet wel erg gestormd hebben vannacht maar iedereen zat binnen en was de wereld vergeten die niet zo veilig is als…

Kennis wordt begrensd door een afgrond, pas dus op – of je valt erin.…

Nog zie ik voor me, hoe je veranderde die dag, je mooie ogen keken somber, een traan verving je lach. Langzaam stortte je in, hulpeloos stond ik erbij, ik wilde je zo graag helpen, maar je wilde niks van mij. Ik kreeg er de schuld van, dat zij was doodgegaan, nog steeds zie ik die leegte, in jouw mooie ogen staan...…

De bruggen overbruggen diepe sombere waters Geen lach weerspiegelt. Hoe schoon en mooi het klonk en was Het verbond is verbroken. De stad breekt zichzelf af Ze geeft niet meer Ze gaf…

Van somberheid en zonneschijn... Morgen komt er weer zo'n dag weer met een traan en een lach. Gaan ze de nieuwe dag tegemoet... Het gaat in het leven zoals het wezen moet.…