Alle inzendingen over decor

heb de rode loper gelegd jij danste spontaan de wolken in je haar tot flarden uiteen de zon greep haar kansen meteen om het decor te verlichten ons gevoel weer te witten in het zwart van bestaan ja zonder regels zijn wij gegaan in het besef dat onze liefde altijd voor alles zal gaan…

Het decor van ons theater. Zwarte brandmerken kwamen, schilferend vernis en was van kaarsen. Je kijkt naar dezelfde donkere hemel. En sterren. Ik zit aan dezelfde tafel, eet mijn bord. Wrijf mijn palmen over haar nerven. Het voelt aan als vertrouwd. Als iets dat er nog is.…

steeds wisselt het decor van alle aardse dromen…

zag je naderen op marmerwit een rode roos in het decor van blauwe lucht magie met lentelicht zonnig straalden donkere ogen het slanke halsje iets gebogen neusje in de wind je verschijnen was het dansen van een kind het is jouw lach die mij betoverd heeft mijn mysterie zo lang ik leef…

twaalfde maand maand van winter weghollend licht Hoop, dat mijn gedicht u allen bijlicht in deze donkere dagen Geniet van de balletten die tegen het vallen van avond tegen het decor van hemel zich afspelen met in de hoofdrol: zonlicht en wolken.…

een kelk vol brekend licht het glas brak rode scherven de wijn verviel zijn goede jaar in plassen roze op het marmer gerinkel van kristallen noten dat traag zijn melodie verloor decor bloost diep beschuldiging de schitter dooft al tot herinnering…

ik dans geen poëzie de choreografie is mij iets te subtiel tutu in slanke passen de echte hoge hakken staan me niet wel spijkerbroek en gympen soms vreemde woorden om mijn schrijfsels op te pimpen maar in decors leef ik me uit beluister deze herfst mijn vogel voordat het winterse voor even alles sluit…

een kelk vol brekend licht het glas brak rode scherven de wijn verviel zijn goede jaar in plassen roze op het marmer gerinkel van kristallen klanken dat traag zijn melodie verloor decor bloost diep beschuldiging schitter dooft al tot herinnering…

Decor van eenzaamheid dit landschap waar leven sterft in de strijd waar groen het bloed verhult de maan de nacht de zon het licht dat dooft een warme stem zingt van het lijden van de dagen zonder brood van betere tijden soort van vrede geen andere zekerheid dan slechts de dood…

het decor waarin wij spelen is van glas transparant als kristal maar ook het ondoorzichtige mat in lichteffecten breken we met tradities nemen eruditie op de hak natuurlijk moet het volkstheater zijn vol spiegelend sentiment met als finale een tikkeltje agressie van een keiharde hand zodat alles in de glasbak belandt…

in verbazen voel ik de wereld vertragen tot een zielloos decor waar geluid overheerst passeert doodse stilte is de tijd stop gezet tot in detail uitgelicht zie ik vragen waarvan de antwoorden niet dagen is dat het ultieme moment waarop je in bewondering een moment uit de schepping herkent…

ik kijk door mijn raam dubbelglas in een vierhoek daarachter een kwart van steen en buren met een eigen boek de rest is grijs als de winter met kale takken als decor mijn blik is flinterdun vernauwd een vangnet waar ik me niet aan stoor met een haast afgebakend gevoel dat traagheid boekt en het heden vertrouwt…

Aan zoom en rand schil van landen tref je vaak ....een lieflijk strand Het zijn palmen die er het decor van een aards paradijsje van willen maken Ik trof er jou -jaren terug- je veegde net je haar uit je gezicht Door dit gebaar aangetrokken schreef ik juist voor jou dit kleinood van 'n gedicht.…

zie de spiegel groeien waar golfjes net nog water bloeiden verstillen zij tot ijs ingelijst door wit bevroren riet met als decor de dicht berijpte bomen koning winter is gekomen nog liggen meer en vaarten open maar de nachtvorst streelt ze dicht rimpelloos met vriezend licht…

Een in de woestijnnacht reizende karavaan, met sterren als decor. Een toon gezet vormt zacht je oor. Blijf, ik fluister blijf, met tonen zet ik je ranke lijf.…

schminkresten schuren als een schaafwonde over haar doorweekte mouw aan een schoenzool plakt confetti seconden vast het mombakkes ligt gedeukt in de goot guirlandes schommelen in de rozenstruik er staat een paard in de gang ze schopt tegen het zoveelste blik dat verloren in een voortuin ligt bespottelijker kan alaaf niet klinken in dit achteraf decor…

de gonzende golven duinbloemen die fluisterzingen zo muzikaal dat trio met het suizelen van de wind de branding speelt dirigent tegen het rusteloos decor van eindeloos applaudisserend water kan het Händels inspiratie zijn geweest..?…

Je sloot ze voor heel even bij het openen bleek de dag voorbij Kijk me aan m’n ogen ben jij dat wel die vreemde twee je lijkt zo anders Ach spaar mij toch dat faalgevoel van wel willen maar niet kunnen Draai je om naar hier in nu gisteren is dood morgen ongeboren Accepteer het als decor: onzekerheid hoort bij leven…

hij was geen clown want in zijn woorden klonk het leven als muziek met bloem en bolhoed het gezicht overbelicht zong hij zijn lied de wereld donker in décor de zaal met sterren in de ogen er bloeiden sprookjes uit de handen van de man die heden uit verleden nam zijn mimiek is generatieloos de woorden internationaal mijn troubadour…

Stilletjes neemt het publiek haar plaats in onder begeleiding van zachte muziek toneelknechten rollen het decor naar `t midden geruisloos opent het gordijn de tragiek het gaat niet zoals bij Heintje Davids déze hoofdrolspeler verlaat heel uniek het toneel om nooit meer te spelen, dient een recensie nimmer meer van repliek…

je stem speelde toneel het geluid kleurde decors in adem donkerde schaduw handen regisseerden het licht terwijl je ogen als spotlights op mensen waren gericht jij bracht vervoering passie tranen en pijn door zo intiem met ons samen te zijn in de melodie van het leven enkel door zelf alles te geven met stilte als hemels refrein…

ambitie kent de trap omhoog weg uit de slangenkuil van maten naaierij en pennenstrijd jaloezie en penisnijd zelfs in de kleine scènes rammelt het decor door ziekelijke twisten wat goed en beter is wordt steevast gefileerd later weggegooid als rotte vis het leven speelt toneel in de schouwburg van bestaan nog altijd zijn er toeschouwers…

er is iets dat ons kleiner maakt tot een knus en bijna kneuterig formaat geen kale ruimte om in te verdwijnen wel licht in elkaars ogen laten schijnen een warm contact van raken het intieme fluisteren van samen praten wij moeten ons steeds groot en staande houden maar zonder die decors hunkeren wij naar zielsvertrouwen…

mijn bloemen bloeien stenen harten gebeeldhouwd uit de kale rots ze zijn decor voor al mijn smarten de mannen die ik heb gescoord hun beelden staan wat afgelegen de hoofden fier ze tonen trots hun ogen hebben nog dat koude die mannen hebben mij bekoord scherpe randen probeer ik te polijsten hun wreedheid vijl ik bij ruwheid…

soms speelt de tijd met stemming en licht verandert het zicht op pleinen en straten die andere kleuren op deuren en ramen dragen haast heeft in traagheid nog geen plaats gekregen het groen rust zonder wind ergens lacht een kind stukjes decor uit het toneel van mijn jeugd die steeds vaker mijn gedachten bewonen in…

je acteert volleerd op het podium van leven waar schijnwerperlicht jouw gezicht laat stralen speelt in een zelfgekozen decor van spiegels die kaatsen om je volledig zichtbaar te maken maar na het doek is er geen demasqué alleen wie aandacht heeft leeft in jouw idee het donker neemt je naamloos mee er is geen spiegel die nog groet…

vandaag maakt zee mijn ver verlangen geen speelse bron van vrolijkheid of vrijplaats voor een klaar bestaan eerder geeft zij de maat aan mijn gedachten decor van bakens in mijn hoofd op 't ritme van de eindeloze deining voor mij spoelt rustig ruisend water niet opgezweept door straffe wind over het strand de troost van eindige oneindigheid…

het hoge water in haar nachtelijke geurgewaden kleurde de rivier zilverflonkeringen in de ochtendmond meeuwen werden dromend tot haar luchtsieraden tot zij de spiegel gedragen letternamen zond eenmaal stond het beeld op de kade waar het nu stromend standvastig waadde zij sneed de wade vergeefs in het ivoren decor tot haar eigen diamant…

Echte gedichten zijn soms zo - erg Veel beelden zo beeldend Kreten zo krachtig Rijmen zo rijk Decors zo prachtig Een trekker tuft voorbij Een fietser groet Hoi Goedemorgen De aprilzon Het platte weiland De A2 ruist mee als zee De grutto valt stil Baambrugge houdt zich van den domme…

ik schepte zand maar het bleef niet kleven in mijn hand wilde details uit het leven vorm geven zij rulden weg op het strand heb met de zee gesproken zij heeft haar water vergoten rijk aan herinnering in een vloeiend decor onder zon en wind kreeg mijn visioen zijn gestalte tot het tij keerde de golven zich weerden de creaties wisten…