Alle inzendingen over dorp OR winter OR samenleving

winter heeft vleugels gekregen sneeuw jacht driftend langs herens wegen tekent bomen en struiken met eenzijdig wit spookachtig zonder gezicht nog stuiven duinen naar onbegaanbaar raken dorpen geïsoleerd snel zal de mens de sneeuw weer gaan ruimen in overleving zijn kleinheid geleerd…

Als tijd altijd was Bleef ik eindeloos liggen In pas gemaaid gras…

Op elkaar gericht Gezin gesticht Hoeksteen van de Samenleving Onheilsbericht Betonrot belicht Puinhoop van de Samenleving Gezin gesticht Gezin ontwricht Slopend gedicht...…

In de nacht als engelen dansen gouden draden breekbaar klinkt ergens een trompet en zacht een saxofoon de klarinet de xylofoon met zijn allen dringen zij zich door de ijle winterse lucht over slapende dorpen over sluimerende steden In de nacht als engelen dansen gouden draden breekbaar gaat een tinkelende lach voorzichtig langs de maan…

De winter blijft uit, zoals voorzegd de vogels hebben schijnbaar zonder enige zin - instinctief doch verstandeloos gedreven - in de zwakke zuiderzon hun tooi te warmen gelegd Dit seizoen mag die naam niet dragen geen vlokken, ook geen krakend water dikke jassen met onnodig hoge kragen groene wakken met oeverloos gesnater Ons dorp droomt…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Zo gaarne, moeder, wou ik zoveel weten wat in de hemel en de grond gebeurde wat in het gras geboren werd en geurde en onbedachtzaam overdag vergeten. Ik wou de achterkant zien van de wolken de wind in zijn begin, horen vertellen hoe lelies overwinteren en libellen. Sinds mocht ik veel vernemen nopens volken verovering verval, maar weinig over…

Ja, ook de straten zijn veranderd met nieuwe huizen die er zijn gebouwd nee, het dorp is mijn dorp niet meer alleen het kerkhof voelde nog vertrouwd. Ik heb er niks meer te zoeken maar heb er zoveel verloren het dorp is van andere mensen nu de plek waar ik eens ben geboren.…

En van het duin gezien, het zonnige-hoge, Ligt het klein dorp zo zonnekleurig dat Ik met één blik van liefde het omvat.…

mijn mooi Drentsch dorp karakteristiek op ansichtkaarten met rieten daken, glorieuze eiken lommerrijk decor bestendige beloften als wasgoed aan de lijn beschermd gezicht, sindskort domein van "nieuwe rijken" voor de niet zo welgestelde verbeeldt dit plaatje een vervlogen tijd van voeten om de haard bij moeke die de appels van de pluk…

waar is het dan, dat dorp met pleintje, omzoomd door bomen waaronder bankjes staan niet bezet door mensen waar de zon door bladeren schijnt lucht trilt van warmte luiken van omliggende huizen dicht zijn gekko's gevels bestormen krekels vleugels langs elkaar strijken daar zou ik willen wonen alleen, met boeken soms, heel soms met mensen…

Voor een puntdicht ben je te groots, te vol van levenslust in stoeten en breughelfeesten, te uitgestrekt in weidse akkerlanden, teveel pointes voor één gedachte. Misschien pas je wel beter in een sonnet: ik knoop je wijken in kwatrijnen open, zet je kerken en kastelen in rijmen vast, hinkel in terzinen op je beiaardmuziek. Maar je wil vrij…

Onze zielen scheerden langs elkaar ranzig en rafelig als oude sole mio dekens. Je moeder zwoegend als een aftands schillenpaard was aan haar fornuis gestorven. We zagen de duiven van je vader roekeloos koerend nu de kat van het gif at, hun vaalblauwe kielen, hun korstige schedels en het ampele leven rond de constateur. Toen we kusten achter…

de nacht glijdt langzaam langs de regenpijp omlaag over straat tot waar het water lonkt en soms ook plonst vanwege een overmoedige wandelaar al lang niet meer zo stabiel dus als tweeduizend jaar geleden en midden in het dorp staat alleen nog een dode brievenbus…

Tussen de akkers een laag ommuurd grasveldje – met boerengraven.…

meer ik wil er dus 38 en 75 en het IQ doet er niet toe gewoon een (h)echte afspiegeling van de samenleving wedden dat dat wat uitmaakt, punt uit, glashelder!!…

De sneeuw valt zacht, op heg en struik, de takken als met witte bloesem overdekkend. Met glinsteringen in het witte winterlicht. Geluidloos dekt de sneeuw de aarde dicht. Elk geluid klinkt nu gedempt. Het ligt daar stil en koud te zijn. Als met een zachte deken toegedekt, in zoete rust, nog ongerept en rein. Een poes waagt zich naar buiten…

De schillenboer gaat door het dorp en haalt de groenteresten op. Het is zomer en zijn kar rijdt afvalgeurig rond. Ik ben geen stronkje en geen schil, mag naast hem zitten op de bok. Het duurt uren, dagen, maanden, straks is de herfst alweer voorbij, de winter komt en ook het groen.…

Beschutting is goed, ik weet het, ik moet opstaan – en een boom planten.…

Het was een boerendorp Toen ik hier kwam wonen Klompen en overalls en wangen met rode konen De melkboer en de slager kwamen nog aan de deur En ook de warme bakker Met zijn opgewekt humeur Op straat werd gegroet Want je kende iedereen Dat oude dorp had iets Daar kon je niet omheen Nu zoveel jaren later Is het een flinke stad En moet…

een dorp is een cirkel met de hand rond een kerk getrokken; een duif is een zeer eenvoudige luchtledige lijn op een dak; een voorjaar maakt natte vlekken op het papier van de lucht; en kijk, dit is pas werkelijkheid: straks laat ik het regenen op mijn gedicht zodat het uitvloeit tot een akwarel van doordrenkte, onleesbare woorden…

Kasseien blinken het dorp hangt in de regen de klokken luiden er staan steigers rond de kerk een tijd van restaureren…

een dorp is pas een dorp als in de dorpstraat een oude man loopt met pet, wandelstok en kromme benen (en het is helemaal goed als ie groet)…

Een vleermuis aan de nacht hangt niet uw adem aan een vreemde adem zo gij dit beseft het dorp en de mensen nacht'lik huis aan huis één licht - wellicht bij de pastoor - en langs uw weg een late koe In de wig van weg en stroom is van de leegte zo het dorp alsof 't een boot was die maar voor korte tijd op anker ligt Om het staketsel kletst…

Over de smalle weg van de herinnering omzoomd door de mij vertrouwde iepen, waar nog zo veel oude bekenden liepen was ‘t dat ik vannacht mijn dorp in ging. Door de bomenkrans zag ik de schittering van zonnestralen, door bladeren gedempt, die op enkele plekken echter ongeremd oude muren bekleedden met schildering.…

Denk ik aan mijn stee, hoor ik "de hoge bomen" en krijg kippenvel…

Het dorp is niet meer als voorheen. 't Is verlaten,'t is er stil. Tussen spoor en snelweg ingeklemd. En wordt voorbij gegaan door iedereen. De huizen staan er leeg, scheef gezakt, verweerd, aangevreten door de tijd. De ratten hebben er hun koninkrijk.…

ik keerde terug naar het dorp om leven te blazen in het verleden het dorp en ik we vlogen als vogels tegen elkaar op aan weerszijden van de glaswand we spraken elkaars taal niet een omhaal van woorden was niet nodig de ontmoeting viel vanzelf stil ik verdween uit het dorp waar ik de hemel niet kon zien…

De ochtend valt in droomschaduw hij betreedt regels der heimwee een tante die de was doet in de rivier de oude vader die sigaren rookt krachtige wortels zwijgen in lage mist wanneer landelijke tongen verdwalen geen leugen haalt de horizonnen een harde zon prikt door de nevel kraaien vliegen boven het groene weiland terwijl jij droomt in…