Alle inzendingen over glas in lood

Nee, wij bouwen liever op de stoeprand, voyeurs van goed en kwaad, en mijden het geel met paarse licht van glas in lood en een kwaad geweten. Het goede is een dame die zingt, haar mond schrijft o, haar buik beschermt.…

Niets vermag de indruk te beschrijven van ‘t grote, hemelse rozet - dit orgelpunt in glas-in-lood: visioen van toen, dat uitzicht geeft op later, voleinding van wat ooit begon de thuiskomst van een lange reis - niets meer vragen, enkel weten slechts één en alles zijn.…

Schrijf mij een boek vol jeugdige herinneringen de rode step vooraan noem geen namen of plaatsen ik zal ze niet herkennen leg linoleum vast in mooie marmerwoorden rieten tegels in huiskamergesprekken de suitedeuren glas-in-lood geef pagina’s de ruimte voor af te zetten voeten in putdeksel slalom laat knerpend grind, de sloppen…

In glas en lood tovert zij het zonlicht om in warme kleuren die verkwikken, maar houdt een raadselachtige parel in een aura van schemers en grijze tinten. In het hotel ernaast klinkt klassieke muziek je tegemoet, juichend en onstuimig als de wind die wervelende schetsen maakt in het maïsveld.…

In vreugde en smart in nood en klagen Zal 't Godvruchtig volk naar de Here vragen Plotseling overstelpt door de wereld met vragen Jezus Christus en zijn bruid Zijn heimelijke vijanden blijven zagen Over het Coronavirus in onze dagen Vallen aan op hun buit Een brandende pijl door glas en lood Gevecht van leven en dood In Zijn Huis daar voelt…

binnen zijn in m’n oud geboortehuis ik voelde vreugdevolle pijn het was niet meer m’n thuis we speelden hier hadden plezier met fiets en step en zand en schep ’t was geen bedrog het was er nog het houten hek, granieten vloer het donker paarse pannendak de bolle buitenlamp met snoer ‘k herkende ’t met ’t gemak de erker met het glas…

De Heilige Geest valt door het glas-in-lood. Ik hoor zacht het orgel juichen: een requiem, ode aan de Dood.…

Bovenin de kamers, die ruitjes altijd weer in glas in lood, waar het zonlicht doorheen speelde in geel, groen, blauw en rood. Die bloeiende hibiscus struiken, de vlinderbloemen in het perk en tegenover ons aan het pleintje stond dan die kleine witte kerk.…

Een antwoord heel pover ze staarde naar het glas in lood in de tussendeuren blauw, groen en geel in vlakjes, weinig kleuren met grote vlakken van ondoorzichtig bubbelglas, spartaans beetje op zijn Mondriaans op tafel stond een glaasje ranja met een bitterkoekje opa noemde het altijd een macaronikoekje dat was de zondagse traktatie opa zat in…

van binnenuit nog hangend aan het leven te merken dat ik ouder word het zwaarder wordt ondanks in vele kleuren steeds de zon…

riet begroeide oevers de vijver waar we schaatsten gat in het hoofd ons geschonden aangezicht de planten die ik water gaf zijn verdorst mijn verleden achter glas…

Ik keek door het keukenraam en ik zag het glas-in-lood-ding hangen met een schip erop, daaronder de tekst 'Oost West, Thuis Best'. Ik herkende het vanuit mijn jeugd. Ik zag even heel scherp mijn vader terug. Ik weet dat hij apetrots op mijn moeder is. En hoe hij nabij blijft.…

hoe maak ik van loden letters lichte klanken hoe weef ik lood en licht kleurig samen tot een klankenspel omkleed ik ze met tere dromen moet ik muren slechten of wacht ik hun geboorte af licht en lood laat ik rijpen in de boomgaard van doorzichtig glas tot ik kan vergaren wat voor het oprapen lag…

De hemel is met muizenhuid bespannen en insecten zitten met lood gevuld op straat als het geluid van brekend glas verbaast. Men ziet een hand die fles na fles de hand is van een prototypische bedelares! Ze ademt in en uit en dan vallen er woorden (het, is, roestig) naast de glasbak uit haar mond. Muizenhuid.…

mijn kathedraal bepaalt nog niet het weidse vergezicht heb nog geen heiligen op voetstuk bij het altaar neergezet wel heb ik delen van mijn leven gebrandschilderd in glas kleine ramen laten zien hoe mijn jeugd in vroeger dagen was pas later kwamen rust en statigheid in wierook en volwassen zijn maar het liefst werk ik in de…

heb het glas gebrand in alle kleuren van de regenboog gesneden en op lood gezet het scheppingsluik in sponningen gebed bekijk mijn arbeid van zes dagen want op de zevende mag ik als god een dagje slapen…

Je lonkt naar de schicht in het glas Verloren in de gloed die er groeit Ik hoor je spinsels In het ijle gefluisterd Dat je zonder voorbeeld In het lood van de avond (Al een beetje vergeeld) Tot een amorfe schim verduistert…

ze zegt niets meer weet het altijd beter laat me me staan als bier of port en dat ik net zoals zij uit heel veel vloeistof besta doet er niet toe zij blaast Venetiaans glas ik ben alleen maar een kleur lood in kristalglas, dat barst…

Als u het jaar met bubbels af gaat ronden En heft daarbij een glas van Albert Heijn Besef dan dat dit nepkristal kan zijn Geen lood: gewogen en te licht bevonden Zo wegen - aan het einde van het jaar - De laatste loodjes ook voor Appie zwaar…

Wie sprak daar van een mooie dood de laatste fazant ving veelkleurig in volle borst het laatste lood…

Toen de angst Het toch gewonnen Had van wat Ooit mijn leven Was, eenzaamheid Die mij het gevoel Gaf alleen op De wereld te zijn, En zelfs de tranen Die ik schreide Niet meer wilden Leven, werd ik In het lood gezet Door het glas Dat ik beschilderde Met Moeder en Zoon Dat mij troost gaf En mij weer in Het reine bracht…

Lood In mijn hoofd En In mijn hart Het slijt niet De tranen Van het gemis Stromen Elke dag Weer een stukje Verder weg Van jou Ongewild Ik wil niet dat je Vervaagt Jouw geur, Jouw stem Wil ik niet kwijt Ik koester Ze slechts In herinneringen Ik laat je niet los, Nu nog niet...…

de scheve deuren zijn uit hun lood geslagen ontzet verslagen…

Ze deed het Tot ze een ons woog Het zoog haar leeg Het balanceren Het doorslaan van Haar schalen soms Twijfelen, weifelen Muggen, olifanten Zout, zoet, liefde Haat, leven, dood Ja, nee, vasthouden Loslaten, angst, moed Aanvaarden, versmaden Waarheid, leugen Lichaam, geest, engel Beest, hemel, aarde Oorlog, vrede, ziekte Gezondheid…

in zwart en wit gespleten met goed of kwaad gemeten architect van glazen toren wil nuances niet meer horen lood verdringt steeds meer glas doorzichtigheid verhardt tot grimas de bouwmeester volhardt het tot keihard ivoor zijn eigen noodlot in zwart of wit gemeten tot goed en kwaad gespleten…

Spelend met het doorschijnend licht levend glas, warmtegevende kleuren gegeven een zekervoelend aangezicht in een zwemende illusie van rozengeuren Ingeklemd tussen lichtgrijze lijnen van lood het teken van oneindige liefde voor jou gesmolten, gesneden in karmozijn en rood een voor eeuwig gezette belofte van trouw…

wij leggen aan, trekken landinwaarts laten herinneringen voor anker gaan die horen bij een periode, bij een plaats vandaag is zo'n opgediende dag waarop je anders dan anders eens echt ouder wordt geen drama, ten hoogste de gewoonte dat vroeger stil verder van je vaart wat was heeft zich genesteld genoeglijk met iets van weemoed wellicht…

Men onderzocht zijn lichaam na zijn dood en ja, verdomd hoor, dat zat vol met lood.…

ik ben op drift los geslagen van de ankers in vrijheid maar ontwricht heb de schepen achter mij zien branden tot verleden en de dood voel me speelbal van de golven verdwaasd en uit het lood zoek naar bakens die mij gidsen vaar op lichten met een strakke koers naar havens waar ik aan zal meren een nieuwe ligplaats uitproberen…

Dieuwertje! heugt je nog de avond voor Paas? Eer ik je vragen ging, stapte ik in mijn plaats, Mijn woning, mijn schuren, mijn stal nog eens om, Vast peinzend: tot alles is zij wellekom. Wit van de hagel, maar warm trots de kou, Haalde ik de klink op: jij zat bij de schouw; Ik lichtte mijn mantel; jij wierp op het vier Een mutserd, en 'k dacht…