Alle inzendingen over het venster uit

de slagen van zijn hart pulseerden als een pizza na circa tien minuten in een voorverwarmde oven niet zonder wanten aan te pakken daar wist hij alles van tot de stoppen doorsloegen en hij door een onbeslagen venster in volslagen duisternis staarde…

vitrage bolt door open venster mollig danst ze met de wind in een fluisterende raamscène zachte lijnen als een balletpak sierlijk wervelt haar doorzichtige rok om haar heupen in een sierlijke boog…

zij leeft in een donkere wereld als de zon opstaat schuift zij de gordijnen naar het midden van het venster haar ogen verdragen geen ochtendstond haar ogen verdrogen bij zoveel verdriet het licht ze ziet het liever niet…

Gefilterd licht zachte rust als een moeder in een leunstoel voor het venster ouder wordend.…

Tussen 't naakte, rood geraamte Van een wilde wijngaardrank, Hing 'n scheefgezakte venster In de gevel, blauwig blank. Op de grauw-arduinen rijchel, Hier en daar vergroend van mos, Lagen enk'le wingerdblâren, Dronken van d'oktoberblos.…

Kristalhelder ademt de nacht haar laatste uren beslaat de adem het venster naar ontwakend licht dauwdruppels schrijven vochtig een naam in het groene gras lachen zacht naar verleden sporen…

Het was alsof het me omhulde de blauwe voile van een maan die ik niet eerder zag ik reikte maar de wind blies ijskristallen uit mijn ogen in het zicht en jij jij staarde winterrozen op het venster van bevroren licht…

zoals zij ongerept haar eigen schoonheid schept waarom mijn ogen aan haar vlokken kleven en ik wat langer door het venster staar de roerloze wereld nog even onbetreden laat nog ongeschonden stil verzonken…

Ze grijpt naar mijn venster wil meer dan alleen de ochtend strelen wil doorleven in een laatste maand van missen niet slechts spelen met het gevoel maar met de morgenvogels verschil maken een fluistering van aandacht een muze van verlangen een schildering zijn.…

voor het venster staat een cactusplant met doorns heel hard en scherp zij staken door mijn vel heel diep naar binnen ik riep nog haal die plant daar bij dat raam vandaan wachtend tot sint juttemis…

de nacht is zwart de dageraad breekt aan zodra de rode zon is opgegaan schijnt door het venster ik warm mij aan het licht breek de toekomst open in een lente gedicht om te geven te ontvangen te leven…

Almaar meer denken aan winters van vroeger: blanke sneeuw, kanjers van pegels, ijsbloemen op het venster, nu het midden januari is, springt lente te voorschijn in de vogels in de bloemen in de struiken. Verwarring is troef. Ook in mij.…

Bill Gates verruimt zijn venster op het leven: In Mozambique helpt hij de kinderen, Om de tragiek daar te verminderen, Die door de mug gemeen wordt doorgegeven. Geef mij ook geld Bill, wees een gentleman, Als ik weer eens schijtziek van Windows ben.…

je knipt je nagels in de zon als ik onopvallend door het venster naar je kijk in het vliegtuig leek je mij zo klein kwam het door die fokker of die wolken zo immens maar je zit daar en je knipt je nagels zo bevallig dat ik heel begerig in je nekvel bijt…

Vanuit het venster niets dan Gouden Regen Dertig jaar oud en daardoor wijdvertakt Een gulden hemeldak vol trossen elfentranen dat in speelse bries en zonlicht zijn naam in gouden letters spelt…

Dat moet toch wel een klap in het gezicht zijn De canon wordt op scholen niet verplicht De vensters zijn te dwingend, te gericht En moeten eerder gelden als een richtlijn Uiteindelijk blijkt dit langverbeid gebaar De som van vele stemmen door elkaar…

moeder kind ken het einde als begin van wachten op een nieuwe noemer kijk het afgesloten venster door en uit de kamers zonder licht vertaal hun diepte als het zicht van mijn bestaan en reik mijzelf een open kader aan…

werp het voedsel uit het venster en eet van de zon spoel de wijn door de gootsteen en drink van de regen zie op naar de maan en slaap het geluk voel honger noch dorst en weet weer hoe alles begon…

in winters kledij Misschien...blij als 'n kind dat zich verkneukelt achter 't glas van 'n venster dat uitkijkt... op geschonken buitenspeelgoed dat er toe doet.…

Herijkt wordt hij, de canon der historie Zijn vensters blinken van mooipraterij Maar schaduwkanten horen ook erbij Dus heeft hij straks veel minder Hollands glorie Bij Gasbel moet dan staan: de ‘haute volée’ Hielp Groningen deels naar de ratsmodee…

hij telt treden van de trap tegels van de stoep hoort de hoeren klagen hij telt zijn geld en kleedt ze uit in vensters die om aandacht vragen hij geeft zich bloot haar naaktheid stijft zijn wisselgeld wordt keihard uitgeteld…

De pet hoog op de bezwete kop passeer ik het venster zie ik in de spiegel van het glas mijn vader. Labeur op de Hodonkse Akkeren in de vallei van de Werbeekse Nete zeventig jaar geleden.…

Zacht oranje sterft de dag glanzend in je haren glinsteren de eerste sterren als reflectie in je troebel geworden ogen vensters van je liefde. Voor mij weet ik teder en bedenk dat ik niet anders wil dan oranjerood ondergaan in je armen.…

eer de nacht zich omdraait naar dromen van gisteren schrijf dan vederlicht lachende lijntjes in zacht dons dat late uren mist blaas ontwakend sterrenlicht langs het venster van nu en hang dan eindelijk dat rolgordijn eens op…

Zacht tikken op het raam halen gedachten even van hun plaats zwevend verplaatsen zij zich richting venster waar regen het ritme begeleidt het is een nacht als toen ze staat langzaam op en kijkt in de spiegel hij licht zwart…

het venster staat open de deur op een kier ik wil niet hopen maar wacht wel hier kwijn niet weg in lang verleden dromen de dag zal komen dan vind je mij thuis kom binnen en rust mijn hart is je huis…

Als iemand Rutte Tweedranken verkoopt Of Sandy, de tornado voor in huis Dan is het winkelaanbod weinig pluis En heeft de winkelier je beurs gestroopt Wees waaks, al sleept de ergernis je mee Een steen door ’t venster is geen goed idee…

niemand ziet wat zich voltrekt in het vroege ochtendlicht een witte vogel schrijft in vertraagde cirkeltaal dat ik met jou waden kan door sterrentuinen en dat onze ogen vensters zijn van licht dat jij me raakt tot in het hart hier in het vroege ochtendlicht…

Eerst als de mist komt, soms, gaan wij ons sluiten in ons paleis terug, maar bij de vensters staan, en blijven kijken, kijken nog, naar buiten. De schaduw zakt, gaat de balkons nu raken... Wij schuiven ’t venster op: een zucht brengt aan 't getjirp van héle kleine vogels op de daken.…

Als de donkere nacht het duister uittrekt valt lucht in het dons lichtjes naast hem achter dikke gordijnen schuilt een nieuwe morgen waar vensters haast gedwongen de ijzige winter begraven hij zwijgt…