Alle inzendingen over hor en dol

(senryu) moedig sneeuwklokje lacht machtige winter uit met koket rokje…

Neil, de man in plastic, is geniaal Hoorns van blik konden hem niet bekoren Met zijn vuvuzela ging hij scoren Hij verdiende zo reeds een kapitaal Vele fans zijn echter totaal niet blij Hij doet er nu dus ook oordopjes bij Bron: Uitvinder vuvuzela loopt nu binnen met oordopjes door Bas Benneker op 925.nl…

ik hoor niet meer die krolse jammerklachten zomer is het nu…

AANWEZIG Je bent aanwezig en hoeft niet meer te komen, je bent er gewoon. Als engel, duivel, als mens, als god almachtig, als mijn geliefde. Al weet je het niet, ik wens jou alle geluk hier nu en hier na. Volkomen liefde voor jou en alle leven zelfs voor de doden. Aanwezig bij mij ben jij het zoete geluk van altijd samen.…

als ik zingen mag roept mijn bestaan van leven die uiting spreekt aan…

Iets horen van lang geleden, alsof voor alles geldt dat het altijd nog kan komen. Wat begint met een langzame golf, een deur die opengaat, wil iemand naar binnen? Wat ik mij herinner is wat mij verteld is, langzaam overeind komen en golven komen door de schemering, van wat?…

Het ligt in de planten de kasten de manden met was de keukenladen de krantenbak en het krabt zich de hele tijd en je luistert want je wilt weten hoe groot het is maar het verplaatst zich voortdurend zodat van hier tot daar telkens iets anders wil zeggen. En als je schreeuw je niet maar nog steeds weet je niet hoe groot het is. En je bent zelf…

de knetter stoned lekker door in mixes en basic het moet nog gekker waar is mijn acid niks moet en alles dag nacht, goedemorgen dag en dauw regen plens wie heeft ze nodig; zorgen wat niet beklijft is rijk aan de herinnering aan de levende lijft dit is de laatste verering daar om een vierde strofe ik haat dat woord maar je moet…

Ik hoor je niet maar 'k zie je schaduw omzichtig tot mij komen mijn rug naar de zon je zou me willen strelen maar 'k schrijf je neer je handen voel ik niet noot-donker zijn je ogen…

Nu snap ik wat ze bij die bond bedoelen: Dat wie niet horen kan, die zal het voelen.…

als ik alles om me heen hier wis zoals dat kan met zo'n foto app tegenwoordig zie ik mij zitten heel hoog in de lucht hoger dan des vogelen vlucht een aangeklede animalie afstekend tegen het sprankelend zwart van de statige sterrenhemel met m'n bril ik hoor hier niet is het enige wat ik kan denken, ik vlieg niet op eigen kracht…

onhoorbaar schreeuw ik het de wereld in nadat het nieuws tot mij kwam een groot acteur is niet meer daar depressie hem de das om deed een onzichtbaar lijden zo ver weg en toch zo dichtbij dat diepe gevoel van ongelukkig zijn waart namelijk ook in mij…

Hoop zo, dat ik doorkom wat waren er veel mensen wat werd er mooi gesproken de muziek was helemaal mijn keus terugkomen, dat zou ik wensen mijn vrienden en kinderen te horen wat een rijk bezit iedereen te zien wat een liefde heb ik meegekregen ook mijn vrouw heeft niet gezwegen mijn hemelvaart was stil en mooi zonder lijden ben ik heengegaan…

Zullen wij het nog horen en het verstaan? Of laten wij het voor eeuwig... Verloren gaan.…

in de vroege ochtend hoor ik een vogel zingen ze vermaant haar vermetele kleintjes geen tijd nu om een boompje op te zetten met de zwijgende buur haar waarschuwing is scherp bij naderend overvliegend gevaar ze vraagt de oortjes van van het koppie van haar uithuizige man ze sust en troost ze zet de bloemetjes buiten…

de dovenetel luistert niet de ogentroost biedt geen soelaas voor mijn verdriet het ochtendgloren wou mij ook al niet aanhoren zelfs het viooltje streek niet over haar hart en liet mij achter – totaal verward vanochtend liet de ochtenddauw mij ook al alleen staan in de kou en toen ik de vroegste vogel mijn probleem had voorgelegd…

je stem, al hoor ik die niet praat door jouw ogen het is ook die unieke lach of de blik van mededogen, het is daarom dat ik je mag ik hou van ieder die mijn ziel in een hart wil bewaren het is duidelijk dat ik 't pure niet enkel schrijvend kan verklaren het is gewoon zo dat ik je mag…

De liefde is de grootste straf Die God ons heeft gegeven Maar die niet weet wat liefde is Heeft nooit iets aan zijn leven De liefde maakt ons allen dol We vechten om elkander En als we moe van `t vechten zijn Dan nemen we een ander De liefde geeft ons moed en kracht En lust in onze ogen Juist als we vol vertrouwen zijn Dan worden we bedrogen…

Dolend volgt de mens nederig de eenvoudigere weg, die verborgen ligt, als een lange puzzel in het groen om de betekenis van nederigheid te kennen zelf wil hij de ogen sluiten, en kijkt weg..een nieuwe animatie enkel het gevoel volgend en zonder veel na te denken zoekt hij zwijgend te ontsnappen. hoe van de ingang zonder hulp naar…

Dolend, maakt het hof- Stad in ruste, niets is waar. Temidden TL.…

De zoele verstrooide zucht strijkt 's ochtends over de wei doet grashalmen zijn adem zuigen broederlijk naar elkaar knikken tussen hen verborgen wezens ontwaken blaast bestendige dwaallust door schemerig maar bewust riet brengt op het glanzende meer dunne schaduwen van huiverende twijfel verzinkt boven de rivier onder…

Doller dan ooit is 't losgebroken En mensen worden wilde beesten; Hels viert het kwaad zijn gloriefeesten – Tot de overmacht heeft rechtgesproken, Of nieuwe vecht-stof uitgezaaid: Vergif in de' oogst dien 't erfkroost maait. Aan 't schaakbord peinzen de ingewijden; En elke zet, na bede om Zegen, Stormt zwaar 't onmondig mensdom tegen…

Zij dolen langs doelloze wegen komen allerlei hindernissen tegen hongerig, afgemat en uitgeput voor de oorlogsgruwel gevlucht zij komen aan in een onbekend land iedereen kijkt hen argwanend aan kinderen op de arm en aan de hand zien zij deuren voor hen dichtslaan de winter komt met ijskoude nachten ze schuilen dicht in een tent bij…

Er was eens een leraar uit Meeren Die was dol op filosoferen  Hij sprak in zijn les Over Socrates Want van die Griek kon je heel veel leren…

ze is twee, bijna drie voor haar geen pretlichtjes dansend op een vensterbank geen troetelbeer die mijmerend naast haar schommelt geen vlokjes tellen in de lucht de sneeuw die kraakt wat heeft ze daar nu aan ze is het kwetsbare kind op de dool in een land van horen zeggen haar blik is ijzig koud angst cirkelt knarsetandend om haar heen…

Treintjes rijden af en aan door de kamer heen en weer moeder wordt er soms dol van maar vader heeft plezier…

Nee, we zijn dol op fietsen Het land verkennen door 't ommeland dolen De zomen met z'n struiken van bomen, stam en kruinen De ruige rand met kruiden, merendeel die rieken of fris ruiken en in verten 't silhouet van 'n torenspits de wieken van 'n molen Geen woord over: het nietsen.... languit in het struweel.…

een hanige hoen uit zaltbommel werd gaar van zijn kukelgerommel ze zei ik als kip ben dol op een wip dus kap even met dat geschommel…

Ik ben een snelsonnet Ik word bedreigd En in mijn nek gehijgd Dat is geen pret Potverdriedubbeltjes ’t Is toch te dol Snel me vermommen als ollekebol…

leegte uitgeput ik word gedwongen duisternis te delven * achter tralies van overmacht hoor ik het orakel spreken "ken je zelve" och, kon ik maar ademen onder een loodzware deken *…