Alle inzendingen over in mijn boezem

De Nederlandse vrouw is ondermaats: de Britse boezem heeft, zonder versagen, massaal ’t continentale plat verslagen. Wij blijven hangen op de derde plaats. En zelfs aan zoiets heeft de euro schuld omdat een pond toch gauw wat extra vult! ____________________________________ Britse vrouwen hebben de grootste borsten van Europa.…

Wel rein is de zwane, doch reiner is zij Des nachts in mijne armen gezonken; Ik ligge zo moedig, zo vast en zo blij Des nachts aan haar boezem geklonken. Als dwalende sterren zijn de ogen van haar, Als sprankels der zonne mijne ogen; Haar boezem gelijkt aan de rollende baar, Mijn borst is als 't onweer bewogen.…

door overvloeiende gevoelens, zo willoos bereden, wordt van mij het bovenmenselijke gevraagd immers het stoppen van innerlijke weerbarstigheden is vaak ook nog dubbel gelaagd al heeft men weet van een doofpot, verstandelijk opgebouwd ooit worden de sluizen overmatig belaagd en wat dreigt wordt ontegenzeglijk uit mijn overtollige boezem…

Mag ik je even aanraken in erotisch landschap waar liefde haar zomer heeft mijn gevoel naar heimwee zoekt een roeiboot hebben we gehuurd met losse centen om de rivier af te dwalen en op zoek te gaan naar fruit omdat de nacht haar eigen bloemen heeft en haar boezem en meloenen ik mag je even maar je komt niet naderbij van aanraken…

Tegen haar boezem slaap je in. En het is of de landen leger worden, geen deur knarst, geen hond blaft, de wagens zijn gelost, de vrachten geborgen, alles vergeten wat we vonden aan haar borst. Alleen de geur van melk is blijven hangen.…

De zoetgekruide wijn, hij laat in de beker bittere droesem, en telkens laat die herinnering meer bitterheid in mijn boezem.…

De morgenstond stond koud en blond Bij mij op het venster te kloppen Bomen en vogels besproken haar naam Als hielp ze beholpen de rozen uit knoppen De wind preste haar boezem ineen op het glas Nieuw besef kwam als zuurstof mijn lijf in gegleden Dat onder de dekens, gekruld als een vrucht Naar het diepere land van de droom was gevlucht…

God van leven en van dood Schenk verâming aan mijn boezem! Als een afgestormde bloesem Leg ik voor de orkanen bloot. God! geef vrede aan mijn gemoed! Sta ik aan de grens van het leven, Doe mij het getuigenis geven: ‘Amen, God! Uw doen is goed!’ God!…

Nooit heb ik je lippen gekust Zo eindeloos lang was mijn zwerven, nooit heb ik je lippen gekust, nooit aan je boezem gerust. Nooit heb je alles gezegd, zo eindeloos lang was mijn zwerven, nooit heb ik je alles gezegd, noch mijn hand op je lokken gelegd.…

De nacht zuurstofloos in ijle lucht het bloed stroomt kil door aderen haar boezem verwarmde de koers blauw bloed door de kamer. Het is kil versteend luister ik andermaal haar zwanenzang als refrein in gedachte neuriën we samen bij sluiten van het gordijn.…

Ik minde u zo teder, ik minde u Zo teder met heel mijn ziel, Wanneer door deze armen omwingerd Uw hoofd mij ten boezem viel... Ik aêmde op uw lippen mijn leven, Ik smolt in een kus aan uw mond; Ik smachtte om een hemel te geven... Ai, ’k gaf maar mijzelve in die stond!…

ligt het verborgen in handen dan of boezems blijft het iets schimmigs kan je het lezen als het al te schrijven is op je things to do? valt je blik erop tussen snel gekrabbelde boodschappen-lijstjes? is het meetbaar dan de som van alles misschien niet te beschrijven? wat is dat: geluk?…

de scherven bloeien mijn zinnen laat ik met het water stoeien dat ik op de trappen heb gemorst dan wandel ik op blote voeten op de stenen boorden langs de dijken van de polder langs de rand van de grijze zee de blauwe lucht de groene weegbree waar de zomer zucht want daar zoek ik naar de branding die jouw boezem…

vandaag pers ik me in een korset met niet eerder gedichte veters het teveel aan kubieke centimeters trek ik blozend strak met binnenpret mijn boezem probeert te ontsnappen als ik naar adem snakkend buk maar kan niet ontkomen aan de druk van de reeds vastgesnoerde lappen toch ontstaan er enkele scheuren doordat mijn goed geconserveerde lijf…

Je was een bloemblad zo bros, daarop waren je tranen opgedroogd waarom liet je het leven los, niet in oordeel te worden gedoogd, je verdween in de boezem van een eeuwige bruid, de bloem van jouw gedicht, de bron van kiembaar zaad, te vroeg geoogste vrucht, ik haat wat ieder daarover zegt, verlaten door een gekozen vlucht.…

tijd als ballast wordt ervaren, het sterft voorbij de reizen die ik nog had willen verzamelen ergens spint de hemel nog wat garen sproeit de kater zijn water als kaneel over het verdorde gras, schuift de zwerver aan bij het ontbijt de zee blijft het gras maar maaien en kolft haar borst als nooit tevoor, het is het leed van haar gespleten boezem…

in die dagen snakten wij naar elkaar. ik sloeg je boezems over. we stroomden elkaar tegen, waren lek, verstijfd en hard. vandaag stuwt weer ons bloed in eenrichtingsverkeer. wij huizen met tussenschot en uitlaatklep. moeiteloos liggen wij.…

Maar uit het graf van een bloeiende vrouw, Rijzen drie rozen in bloedige rouw, Rijzen drie rozen als bloed zo rood: Twee uit haar boezem en éen uit haar schoot.…

Gij zijt als het water: 't Werd uit de boezem Des hemels gebaard; 't Stijgt naar de hemel, Het stort weer ter aard, Eeuwig verwisslend In rustloze vaart.…

Maar, indien gij wilt beminnen, schone strookster van mijn zinnen, hoor, wat kusjes ik verlang, als ik aan uw boezem hang!…

Voordat ik ondersneeuw in fantasie, En verwikkeld raak in het spel, Voordat ik verzink in de chemie, En ik jouw zoentjes tel, Voordat ik verslaafd raak aan je stem, En zwijmel zoals het hoort, Voordat mijn hoofd rust op je boezem, En ik bij je lig... ongestoord, Voordat ik je streel, En intens geniet, Voordat ik alles met je deel, En…

Te keer gaat nu jouw boezem, je moet er snel vandoor! Het donker omsluit mijn lichaam, een vreemde sterrennacht... Wie loopt hier nu zo eenzaam? Je weet naar wat ik smacht! Een tinteling bruist in mijn lijf en wordt een wervelstorm... Je weet je met jezelf geen blijf, mijn lust wordt nu enorm!…

lucht wacht op het donker om haar te bedekken verhullen Een late merel maakt het hof aan verre vreemden die te antwoorden lijken voorbij de laatste bomen van mijn zicht is dit het moment waarop de aarde heel even in een moment van aarzeling draalt te draaien stopt of snikt slechts en alweer een dag ten einde raad zich aan de boezem…

Zoals de wind koralen weeft door de gewelven van de nacht Blauwbloesems zacht sluimeren in de boezem van het woud Zoals het leven weer ontwaakt in de zomer van de wereld De gloed van schoonheid straalt in de spiegel van heldere ogen Zo verlangt mijn zijn naar jou als naar een glimlach broos en teder een warme zonnestraal boven een…

ik mag de koe wel die het gras bewoonbaar maakt traag en telkens weer opnieuw het geritsel op de grond wanneer dauw slingert langs roze randen breed het kiezen, het keren van de dag en wanneer de wind naar avond waait, de boezems plukt uit malse twijgen wacht zij geduldig op de maan zonder vragen naar het verleden ze keert naar…

ik versta de gulle lach van haar uitgestrektheid dat zonder hiaten de boezem vormt van het grille besef dat al wat is bezijden de waarheid niets meer is dan een angel zonder gif de kwelder haakt haar knopen in een ritme dat ze weerlegt in de nagels waarmee de dijk geklonken is aan het meervoudig land waarvan wij denken dat het ons toebehoort…

de hand in eigen boezem mijn waterbeemd aan brede stranden gelegd naar het vasteland gedraaid westenwind met tussenpozen, zeearmen mijn duinen met boombestand groene bossen bijnamen, vloed, waterkant noordkust, afkalvend heden bruine kiekendief oostplaat, nest van gebeden pleisterplaats voor helden tussen eb en eiland ligt uitgestrekt…

De vrouw achter de tapkast was niet groot maar vreselijk van boezem: een matrone die lette op haar geld en zeven zonen en scherp en zeker zijn zou tot haar dood. Ik mat haar met een schildersblik: in 't licht dat scheemrig overbleef uit de gordijnen heerste bij duisternis en flikkerschijnen nadrukkelijk en kwabbig haar gezicht.…

Vindt de rust de boezem weder begint de lente dan zo teder. Ziet haar in de blauwe ogen streelt haar zijde zachte wind. Spint de borst, de liefde in haar web geweven Ontspringt de roos, die ik van haar heb gekregen. Ruik zeer breed verspreidt het bos, de zee, het strand, ik houd haar hand.…

ik weet niet of de zomer me verblijdt met een warmte die nooit wordt vergeten met nachten wanneer jouw boezem de ochtend sneller brengt dan ik zou denken een beetje Beethoven, een vleugje Bach of gewoon een frivool orkestje met een bombardon waarvan de slagen galopperen over het pleintje alwaar ik woon als ik mocht hopen wenste…