Alle inzendingen over mooi omrand

Alles wat ik zeg is met een kader omrand maakt dat van alles zichtbaar is in het verkeerde verband Niet dat het liegt en niet dat het niets zegt het is alleen zo dat het voor oren de waarheid verlegt Van binnen speelt het harder dan waar ook verbreekt alles wat ik zeg dat wat buiten kaders echt niet mag speelt het breekt het bekt het…

een plant in mooi blauwe kleuren met bloesems die hangen en strelen verspreiden s' nachts zoet fluwelen geuren ideaal om dit met je geliefde te delen... schilderachtig mooi is nu mijn oude huis s' avonds in het licht van de maan en vooral met die blauwe regen zo struis mag van mij... de gehele wereld vergaan!…

Een kilte, een leemte omrand soms Door champagne en veel bier. Drank vloeit rijkelijk tussen zinnen Die ongezegd zijn gebleven en een Hunkering, een diep verlangen blijft In het leven.…

De maan spuwde wit een gat in zachtgrijs, omrand met een rode wolkenkrans. Van zijn lichaam had hij zich ontdaan als van een koud en levenloos ding. In dat licht was het niet nodig naar hem te reiken, hij kwam uit zichzelf. Hoezeer het doorgebroken oude licht mijn hart omsloot en warmde.…

daar is het licht dat steen voor steen de straat beklimt water beschijnt en druppel na druppel verdwijnt het zicht op de put elk hoofd weerspiegelt als een gerimpelde Narcissus voordat zij steels verdrinken in zichzelf en sleets gezichten omranden daar verliezen wapperende bladeren hun kleuren in handen die het venster bestieren…

eeuwwisseling in een leunstoel de hangmat bewust in de mist in het winterlicht het laatste groen klatergoud een glazen wereld een bloem in depot voortuin van avondnevel van tan twang eng een fleurig plantje bij de verlaten villa bloeit niet ongezien in rode luchten zal het dagen in haar ogen bloemen goud omrand…

naar je kijk stellen je ogen vragen je lippen bewegen op geluiden in een onbekende taal ik weet niet of zij op mijn antwoord duiden leven jij en ik op ongelijke dagen met ieder een eigen verhaal * je koude ijle vingers grijpen mijn hand wil je me voelen of zoek jij nog naar jezelf in de broze wereld door je geest omrand…

als de wereld tot haar oorsprong waait haar zomen rond wolken, de avond achter rood omrandde schemer zal ik vogels vragen terug te kijken naar haar jonggeboren tijd te zingen tot ze kwijt geraakt zwijgen omdat water ramen kneedt in vijvers vol winter sneeuw betaalt wat twijgen hun flinterdunne tol…

jij zag hoe mijn jurk versmalde samen met het uitzicht van een zwart omrande boord ik keek naar rood gekraste ogen kleedde me met schaduwen en verborg zo mijn magere lijf bloemen waren er in overvloed die dag dat ik mijn mond bedekte met een marmeren rozenblad jij hebt me begraven gezien toen alles zwijgend werd en ik het liefhebben…

hoewel zij naar een verre stad vertrok lijkt ze thuis aanweziger dan ooit ligt haar beduimelde knuffel nog altijd op ‘t kussen staan Jip en Janneke haast stukgelezen in de kast waar ik die verhalen elke avond tot leven liet komen, zie ik haar nog met slaap omrande ogen muisstil naar dromenland gaan…

milde herfstzon schijnt alom warmt mijn kale kruin in goud omrande dagen laat de bladeren trager naar de aarde keren, langer aan mijn takken kleven vogels vliegen rond mijn stam al zwierend in verzonken avondlicht waar 't land stilaan vervaagt in paars gesluierde nevels…

Zilver omrande wolken drijven schaapsgewijs voorbij. “Ik zie de Goede Herder” fluistert ze naar mij. “Zou oma het al weten? Dan is ze bijna vrij”. Veelbelovend zwijgen we, voelen Hem onnoemelijk dichtbij.…

er is geen roedel meer wel zijn er vele volgers maar niet meer van de lieve heer het is de hype met goud omrand magie en macht in digitale hand onzichtbaar in haar gulzigheid vreet zij de dromen op hangt eigenwaarde in de strop het is de massa in heethoofdigheid die nu met lege handen staat waarvan het uitschot grauwend terug slaat…

Soms moet je loslaten Loslaten van je verleden. Loslaten van je gewoonte. Loslaten van je fouten. Loslaten van je gebeden. Starten helemaal overnieuw. Een hagel witte pagina. Startend met het heden. Starten met een nieuw leven. Loslaten is zo verkeerd nog niet. Leef vandaag en droom van morgen. Het leven zit vol schatten maar…

Zo kan het zomaar gebeuren, da'k mezelf verwen niet met dure geuren, maar met een " kinder- bakje" fruit. Zo gezond Wanneer ik 's avonds een bakje neem, cellofaan verwijder, wat vocht lek, mijn vingers aflik, denk ik: wat gek! Heb een vieze smaak aan mijn lippen! Plastic verdwijnt in de verzamelbak en ik eet op mijn gemak, het bakje leeg…

als ik mijn gedachten verlaat de weg naar jou verlies verslikt mijn schorre keel zich aan gedroogde woorden gespijkerd aan een mateloze haat jij kijkt voorbij mijn liefde omrand door verlichte zomen ziet slechts het altaar van jouw zinnen gepaard aan vreemde stromen en ontkent het roepen van mijn vleugels die de tederheid willen beminnen…

Je bent dus teruggegaan daar voelde jij je thuis al waren er verzwarende omstandigheden, maar je was er aan gewend het alleen zijn met die ander zo mag jij alleen jezelf daar ben je mee bekend…

Trompetjes staand op steeltjes, een ongeorganiseerd geheel. Ogen zeggen oren feestgetoeter zichtbaar aan, vanuit een fel geel. Groen ruikt het herboren gras, uitnodigend fluisteren sprieten: ga maar zitten, of liggen wellicht. Voor lopen is er tijd voldoende. Het park omarmt twee mensen, zo onontwarbaar als zij schijnen. Fluweelzacht klinken…

ze waren aanwezig, meer in aantal dan het gezwam van onderling bakkeleien wie nu de mooiste kleuren droeg of het groenste blad ja, de viooltjes spraken vannacht de huiskamer vol met eennachts spreuken en onderlinge verwensingen anderzijds werden ze aan schouder gedragen en van snaar tot snaar ontheven van een spectaculair melodieus ontheven…

Het woord elfstedentocht was het hele jaar 2019 niet eens uitgesproken Ja..., zwemmend Ik zit met mijn rug gekeerd Zie in mijn spiegel de zee ..heb hem even niet nodig.. Ik wandel de wind in Zo verlaat ik mijn jaloezie Maar ook een hoop van anderen Groeten naar de hond die ik passeerde is iets wat ik niet kon en kan Hij is van aard zichzelf…

je smeedde snel de setting van jouw diamant kende kleur van de facetten een ring vast aan je hand ze flonkerde in goud omrand lichtte in tevreden zijn maar kunst is een moment een andere lichtval geeft soms vreemden pijn je slijpt nog de oneffenheden polijst naar ieders smaak en bent misschien vergeten dat wat jij draagt alleen…

Vereeuwigd achter glas staan moeder en vader plechtstatig tentoongesteld omrand door glanzend kader Met haar mooiste kleding zit zij met doffe oogopslag het hoofd passief geheven en met gedwongen lach In zijn trots versleten staat hij vlak naast haar zijn arm om haar leuning plechtig van gebaar Oud en moe als zij waren en met doorleefd…

Een zwangere zee van stilte baart rijk omrande luchten. Wij bewegen licht geroerd. Mijn hand zoekt rust op je warme dij, jij tast naar mijn droom. Aarden in het hemelse geeft ons vurige gloed. Wij zijn in de volheid van de maan. De zon heeft nu geen schijn van kans.…

slingeren verse wolken hoog aan de blauwe lucht spelen zwaluwen krijgertje in groten getale valt de grijs omrande envelop geruisloos op de mat waarvan alleen de naam van blijft hangen roepen zwaluwen mij aan en vraag me af of Rob net zo zal balanceren op het wiegen van de wind *~ Lady Love ~* ~ Rust zacht Lieve Rob 1929…

Dan rest geen bekend panorama geen omrande ogen, wellicht maartse buien maar geen sneeuw wel een gedicht misschien iets over vlindertuinen en het was toen een bijzondere dag die dag in ons hoofd denkend aan ja jou die bloesem. Tot zien rust zacht mooi mens.…

We eten allen van de bloem der aarde, een bloem, die ik erg kostbaar noem.…

ik volg zijn doen en laten vanuit mijn keukenraam de tuin lijkt op een vogelhuis met de vele kastjes en fonteintjes een klein bruin vogeltje op de grond lijkt ietwat sterk verward het huppelt onrustig tussen struiken en is ook schichtig voor de kat het scharrelt als een dolle kip met zijn kleine sterke pootjes de slappe grond gaat wat…

omrande ogen...rode neuzen handen stijf van kou. 't is winter... klokken luiden zwaar galmen over bevroren grond 't is winter... gordijntjes bewegen even moeder wordt voorbij gereden 't is winter... achter haar de hele schaar droef en moederloos. en 't wintert.…

De met kaalheid omrande snavels houden binnen een onzichtbare cirkel afstand tot elkaar. Onhoorbaar bevolen vliegen ze op en tegen de lucht tekenen de gevingerde vleugels. De zwerm zwenkt af en keert en komt nog eenmaal per toeval over de plek van de bewonderende blik.…

toen de zon de wolken droeg en goud omrandde blonk geluk steeds dichterbij het klonk al in de zuiverheid van wat een wonder wensen kan: de eerste adem van een kind mijn hart vindt blauw in oude ogen opgetild door wat zijn moeder gaf de staf waar ik op leun vernieuwt zich, boven elke pas die zeven mijlen kent snel als vlinders stuur…