Alle inzendingen over onbeholpen

hemel in het avonduur Weer jong geldt de wens als het had gekund Mannelijke stieren hebben het op vrouwen gemunt Briesend de borst vooruit al is het van tijdelijke duur De liefde streelt de zonnestralen geil en puur De man toont zich oprecht een rund De vrouw geslepen en verdund Het machtsvertoon gezien als een spel Een mooie lach naar het onbeholpen…

, vroeg hij op onbeholpen toon en zeer oprecht ik vroeg het hem nog vaker maar iets anders wist hij niet te zeggen.…

Zo klein, kwetsbaar en onbeholpen als je bent weet je iedereen voor je in te nemen. Er komen geen wijzen uit het oosten op bezoek maar ooms en tantes en versgebakken oma’s en opa’s. Vrienden, buren, collega’s, allemaal willen ze je zien. Het doet hun ogen goed, ze glunderen!…

Onbeholpen, ze is nog zo jong. Weideweelde lokt naar languit in het gras, zuigend op een zuringstengel. Wolken staren. Twijfelend de blaadjes uit een madeliefje trekken. Wil hij wel of wil hij niet. Lakenvelders loeien. Och, wat weten die van liefde. En een reiger haalt de schouders op.…

Je bent te ver misschien, of te dichtbij toegankelijkheid is niet in afstand af te meten kon ik die laatste bij zijn die in je honing mag verdrinken, maar mijn nauwkeurigheid ontbreekt me die juiste bloem te vinden in wederzijds vertrouwen die om een illusie smeekt, verlos je van mijn wurgende blik, kijk verder dan mijn onbeholpenheid…

Een blauwe maan dwaalt eenzaam over nachtelijke velden de strandjutter vertelt zijn zeewaardige verhaal aan ouderloze buurtkinderen uit een ver land zonder horizon is het de herkenning die projectie veroorzaakt van oermensen in ingewikkelde verhalen of de projectie die raakt soms naakt en onbeholpen in het bewegen in de herfst op straat…

Primitief, onbeholpen zoals eens hun verre voorvaderen binden zij zich aan niemand. Jong zijn ze, ook een beetje dood van binnen, struikelend over hun wilde zinnen is hun droom de virus van de daad. De innerlijke geigerteller tikt krankzinnig, hand reikt naar een glimlach tijd om lief te hebben is er niet.…

Niet eerder vielen de eerste dagen zo zwaar in zulke onbeholpen onbesproken liefde dat denken bijna pijn gaat doen in verlangen en verlangen het denken lijkt te verblinden met pure Pakistaanse wellust in ieder denkend hart een liefdeskogel over iedere hart denkende man een deken van bezielde tederheid zonder herinnering aan de vervolging…

Diep in ’t onberoerde korenveld… Met elke stroeve, onbeholpen wending verzwijgen wij elkander steeds opnieuw, voor ’t verleden, vóór wat nóg moet komen.…

maar van het geheel weinig zicht ben die zomer echt vergeten heeft niet zoveel indruk gemaakt heb van liefde toen gegeten maar had het wel of niet gesmaakt de zomer van de eerste keer toen ik nog in de lente was één ding herinner ik me weer ik was nog groener dan het gras hij was ook niet zo ervaren had zijn moed bij elkaar geraapt onbeholpen…

al weer ze rijdt en fietst nog die schrik in haar ogen bij ons opstaan om weer verder te gaan ze zag dat ik haar onrust zag en zei trek je niks aan van mij overal waar ik langs ga is iedereen er gewoon niet schijnbaar weg en dood kan ik voor mijn goed fatsoen niet meer naar binnen ik weet alle dagen niet wat daarmee te beginnen onbeholpen…

vormen, Keltisch, tot zijn stem verdween, de nodige afweer, en hij langzaam smolt tot de blanke pit die hij was en waardoor hij explodeerde, als een dronken duikboot met duikersziekte, als een gevangen kind in een duistere grot, die voor het eerst het levenslicht ziet, na jaren van onbaatzuchtige wijsheid en een liefde die onbegrepen bleef, onbeholpen…

En wanneer ik met je vrij, hoe onbeholpen je het ook doet, dan kijk ik in je ogen en denk ik het leven is goed.…

Nu ze geen deel van mij is, zelfs niet in mijn geest vertoeft, kan ze betogen, en dat doet ze ook, dat de gezichten die ze schildert, onbeholpen als het mijne, even goed bedoeld zijn als het conterfeitsel van haar aardknecht, dat rein is en weerzinwekkend fris, en ongrijpbaar slecht.…

Voorzichtig open ik mijn ogen, na een simpele ingreep was gezegd Naast mij staat een veel te jonge dokter Die onbeholpen mijn nieuwe toekomst uit legt Heel vervelend, wij vonden nog iets anders een kwaadaardigheid in uw lichaam We weten niet of het uitgezaaid is, dus chemotherapie is zeer raadzaam Alle scenario’s schieten door je hoofd…

Hij loopt nerveus langs de etalages Waar schaarsgeklede dames van plezier Wulps wenkend dingen naar zijn gunsten Lonkende ogen, toe schat, kom maar hier Hij grijnst wat bleu en onbeholpen Maar niets verraadt dat hij al zwicht Voor valse wimpers en geverfde lippen Of andere verleidingen van het rode licht Dan staat hij stil bij één der ramen…

voor deze wereld een gebrek aan schaduw en het zelf van het zelf kwam er niet onder uit hij was niets waard, zelfverklaard zijn lijf veeg en grondig met hem hij sprak met gegroefd timbre over zijn pijnlijke lendenen het graven van kanalen in dorre wandelgangen harde woestijnen zonder mededogen en traanbuizen die geen water bevatten onbeholpen…

een subtiel vleugje van witte zoete jasmijn, plaagt en prikkelt het intens verlangen naar een tere, zachte, zoet geurende jonge huid, terwijl de witte Poolster glanst en blinkt, ach, de Poolster, ze is klein, zo onopvallend, maar ze bepaalt nadrukkelijk het noorden, ze blikt triomfantelijk vanuit dit firmament, en lacht stilletjes om die onbeholpen…

Door mijn gestaar wist je dat ik op jou was, maar stug en stoer, want onbeholpen. Toen wij na een les eens met z’n twee alleen op de wereld waren, wees ik af, wat jij aan liefde reikte. Hoe kon jij weten dat achter dat bolwerk van stuurse onverschilligheid, een bange jongen zat?…

Een sober bosje hulst siert nog het kruis in zijn huis en tranen, overal hangen tranen van onmenselijk verdriet zijn tekeningen, en zijn nieuwjaarsbrief in een schuif bespaar mijn lieve ouders in ’t nieuwe jaar van verdriet Zijn eerste en zijn laatste nieuwjaarsbrief… daags voor het ongeval had de juf hem meegegeven onbeholpen en lief zou hij…

Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen, Haast dravend en vaak hakend in de mat, Lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen, Gaat elke week de idioot naar 't bad.…

Je lijkt een beetje onbeholpen, ben je soms nerveus? Maar dat geeft niet, ik ben ook verlegen... Ik zou je willen aanraken, tegen je aanleunen. Gewoon om je warmte te voelen. Maar ik durf niet goed... Met subtiele hints zal ik proberen het je duidelijk te maken. Ik loop door de gang. Daar sta jij, gezellig pratend met vrienden.…

o Eeuwig goede, om al het goed dat ‘t bakelen van de zonne doet onze onbeholpen schamelheid, zij lof en ere u toegezeid! 12/10/1894…

Op schootsafstand van 't erf van heer pastoor Graaft vaandrigdrager met diens broeder zwager Het kostverloren melkpad voor de meid, Al zenuwslopend van 't manjuk bevrijd, Somtijds in kraag gevat door brom gendarme Als duvelstoejager in nor en lik De kwaadsteniet vroegindeweigeboren Met staat en bijbel kaarsrecht in de hand Waar woorden…