Alle inzendingen over paren in de trekvaar

O bloem der vrouwen, die gelijk een rozenboom Vol geurs Den Haag versiert, ons Statenhof, vol hoven; Met schoonheid overstort, met geest en gunst van boven, Als met een frisse dauw of milde regenstroom: Uw afzijn baart mij pijn, ’t zij dat ik wake of droom; Toch zal uw minzaam beeld geenszins mijn hart beroven. Daar stookt uw deugt een vier, door…

de paarse vogel heeft het paarse tasje even vergeten…

De grauwe najaarsdag verging in regen en werd, gedreven naar de avond, mat. In 't struikgewas langs het bespoelde pad vielen de droppen bij het nauw bewegen der lucht met zacht geruis van blad op blad. Dan plotseling breekt uit de wolkenvegen een verre lichtval naar omlaag en tegen een gouden kim staat tintelend de stad. Verbijsterd zie ik…

Een paar puzzelstukjes ontbreken Het leven niet helemaal compleet Ik mis m'n zoon wat mijn hart breekt Een paar puzzelstukjes ontbreken Ik mis een goede vrouw in mijn leven om alles mee te delen Een paar puzzelstukjes ontbreken Beetje bij beetje wordt de puzzel steeds completer Een paar stukje…

een minnend paar man en meisje identiteit onbekend op een grijsgeregende morgen in een van de plattelandssteden komen vreemd aan hun eind nl. zij vloeien als twee vlakken natte waterverf in elkaar liefde of toeval niemand weet het stoffig en schraal als puin vindt men de bewijsstukken (hun silhouetten) later veel later op een onverhuurde…

Twee wijfjeshazen zochten soortgenoten, doch slaagden hierin geen van beide. Van armoe gingen zij een zwijn verleiden en varkenshaasjes zijn hierdoor ontsproten. Ze waren door het zwijn bevrucht geraakt. Er was een grove dekkingsfout gemaakt.…

hij spiegelt zich in het stille water vanuit z’n torenraam blikt hij omlaag en zoekt de diepste gronden van Den Haag de bodem van de politieke krater de kalme vijver dampt of is het rook die opstijgt van een smeulend vagevuur plots borrelt hij sinister en obscuur vanaf het eiland lacht het rode spook achter buigend groen zo goed verborgen…

is achter de bank gevallen grote handen haakten het los daarna werd het vergeten later wordt het opgevist de cups weer overvol gestopt van levenslust en liefde kan zij het helpen dat het de volgende dag alweer uit andere handen valt?…

ze zijn blauw in mijn ogen paars maar het kan zijn dat ik dat liever zie nu nog kleuren buien de knoppen donkerder het wachten is op de zon die eenmaal opgewekt tinten laat verschieten je zei als lavendel zich laat zien kan ik Napels vergeten met liefde leen ik je mijn roze bril en kus je levenslustig onder de blauweregen…

Een week na sneeuw en ijs, tien graden vorst Drong door het bodemrijk uit alle macht, Ontworsteld aan de diepe winternacht Een krokuskoor dat zong uit volle borst Het Lied der aarde, rijm- en woordeloos Heel even maar, toen kreeg ik het te kwaad Door kou bevangen zong het uit de maat Hun paars tapijt zonk terug, voor vorst te broos...…

ik heb het bos achter me gelaten nog groenen drogende bomen of ik terug wil komen leg net de laatste hand aan de bosrand in zijn overgang naar hei met herten spiedend op een rij oplichtend wit met paarse streken geven lucht zijn horizon in weidsheid en vrij perspectief ik zoek het zand de kaalheid van de droogte waar de scheve…

De winter keert weer op zijn natte schreden Ik had flink met mijn laarzen moeten wroeten Toen plots een paarse zee lag aan mijn voeten Na één dag zon...zo lang lijkt het geleden Mijn kap en poncho kwamen goed van pas Geen sneeuw, maar regenruis in 't struikgewas…

Dwingend dringend zijn haar bekken verkrampte benen die verwurgen trekken Zweet tussen geplette borsten waarop ik steun half geopende natte lippen smoren mijn gekreun Gelijk in het ritme van de Bolero Parende ongeremd tijdloos geil ineen Zweet laat zilte druppels druipen Langs billen borsten de beslagen ruiten Emotieloos koud klinkt haar…

weet je altijd nog te vinden mijn kleine anemoon jij bloeit leven langs de oever beschaduwd door een hoge boom het beekje dartelt lustig fonkelend langs de zonnelijn jij kleurt fel de donkere bedding zonder ooit alleen te zijn totdat het noodweer water woest doet kolken en jij los slaat van je roots door zware moddergolven in zwart paars…

Woorden, klanken, laat alles wat mijn hart binnenkomt van haar zijn Laat voortaan alle letters, alstublieft in zuiver paars zijn.…

de zon schijnt klein in hoge lucht weer trekken ganzen sporen op hun verre vlucht nog kalen bomen een donker silhouet tegen de horizon maar voor mijn voeten dartelen kleuren in een nieuw ontmoeten vervlochten met het wit van sneeuw bevechten zij hun plaats in blauw en paars…

de vele regen bracht iets moois we zagen het in Dwingeloo dwalend door bossen en heide zagen wij de paarse pracht kochten ook nog een potje honing…

Ik heb een paar billen. En ik weet niet wie ik eigenlijk nog ben. Ik heb een paar billen en de nacht is lelijk met mijn paar billen. Ik moet aan de vitaminedrank. En ik leef ongezond. En ik ben niets meer dan gebroken scherven. En de liefde is ver weg voor mij. De regen stroomt.…

Het Schip van Staat is roerloos vastgelopen Van alle Spaanse matten van Piet Hein Resteert helaas geen enkele Florijn De stuurlui moeten op een wonder hopen Zelfs als men paars omtovert in oranje Komt er geen nieuwe zilvervloot van Spanje…

ben jouw storm niet uit de weg gegaan heb de buien laten komen in een paarse hemel knettert de ontlading rolt de donder zwaar striemend hagelen mijn woorden de pas ontloken lentebloei jouw regens vlagen door de takken die onze liefdesbloesem dragen tot de storm bedaart en alle warmte naar de heldere hemel straalt de eerste…

De lentehemel is eenzaam als de kalme zee. Op slome golven drijft de enige zwaluw mee, die bij afgaand tij de avond trotseert. Want een hemel is zo kalm, als hij elk geruis ontbeert. De vroege avond houdt de adem in schijnbaar. Tot de nacht verblindt, in de kleur van glanzend haar.…

een mok een paar pennen geen gitaar die heb ik niet wel al die boeken in mijn boekenkasten het licht dat naar binnen valt op een min of meer bewolkte middag een fles wijn een rol toiletpapier twee luidsprekers naast het computerscherm een pakje Lucky Strike en wat herinneringen aan mijn vader die inmiddels dood is Ik had hem willen…

die avond zou het eind'lijk moeten gebeuren hij had zichzelf op snijdend scherp gesteld zijn haren opge-egeld met wax geweld zich afgespoten met Axe oorlogs geuren z'n kleding striemend strak in felle kleuren z'n borsthaar als een krullig stoppelveld z'n tattoo ter versiering opgesteld al opdat een girl hem good zou keuren in de tent…

onafscheidelijk stappen zij door het leven gestrikt voor altijd…

voel warm je snaren stem op je af tokkel een paar tonen speel zacht de akkoorden waarom je altijd gaf je herkent de melodie ik zie je ogen de lach je lichaam in bewegen dat raakt me meer dan dat het eigenlijk mag toch zijn we voor de liefde gegaan genieten de muziek van een leven dat niet mag bestaan…

En ieder klein, heel klein paars kelkje vertelt me over leven dat oneindig verder gaat.…

Gras groeit nog een paar dagen nadat het is gemaaid. Alles weggestopt, keurig zoals de kelders die in dochters worden verborgen.…

De kaars op de badrand knettert en over mijn lichaam bruist de bal de paarse regen van mijn rode bloed in de blauwe weerspiegeling van de hemel in het water mijn huid lost op, mijn skelet rilt, zo mooi is dit einde, vaarwel mijn lief laat me maar gaan, ik huil maar ik houd van mezelf sinds jij wegkuste wat lelijk was…

kraaien vliegen aan een paarse hemel mensen fluisteren in het zwart wit zal morgen kleuren in het afgesloten graf…

we legden ketens parallel gebonden als we waren de jouwe blonken fel mijn kettingen in paren een nieuwe wereld maken het vermijden van de pijn om anderen te raken schakelde voorzichtig zijn in woord en beeld ontsnapten zo de dagen liefde werd in kus gemaild wachten was niet te verdragen we droomden kleur schermden warmte af en met…