Alle inzendingen over puin

En nu ligt Noord-Italië in puin, En ik zit in de zon hier in m’n tuin.…

Als morgen zoals verwacht Het landschap wit is Omdat april doet wat ie wil Maak ik geen grappen Zeker geen 1 april mop Want het is oorlog, verschrikkelijk oorlog “De schaduw van Rotterdam” Hangt over ook mijn land Mijn Nederland, mijn vader- en moeder land Zelensky sprak en maakte indruk Maar maakt Rutte zich echt druk Om Nederland…

De kamerleden van de lijst Fortuyn Die blijven onophoudelijk krakelen Het kan hun kennelijk maar weinig schelen Dat de partij verandert in een hoopje puin Maar goed dat Pim dit alles niet meer hoort Anders beging hij zelf wellicht een politieke moord ...De fractieleden van de LPF blijven onverminderd doorruziën...…

in dit pak zal ik dirigeren ken elke maat bevrijd het land van juk en tirannie groots zijn de melodieën waar de wind zich aan vergaapt steden in puin legt en zich verlustigt op het land ik ken de klank van opwaaiend zand ze is het lied dat bij eb sliep…

Klussen met mijn vader Lekker zwoegen in de tuin Of gewoon iets samen slopen Weer een muur of pui in puin Samen met mijn ouwe Zonder praten heel veel doen Onbetaalbare momenten Meer dan goud of een miljoen Samen is nu over Wat er rest is zo'n gemis Eenzaam sjouwen in dit leven Omdat hij er niet meer is…

In broeierige ruimte groeit onaangenaam de opgekropte hitte naar ontlading toe zacht gromt de donder vooralsnog zonder effect zigzaggende pijlen flitsten het doel voorbij samengebalde knallen in crescendo afgevuurd een onverwachte voltreffer die helderheid in puin legt…

als je geen muren meer ziet staan er gewoonweg doorheen loopt het je ook geen pijn meer doet en op weg naar de volgende je zonder enige zichtbare emotie het stof van je verharde lijf klopt dan is het wachten op die laatste muur die je eigen afbrokkelen zichtbaar zal maken het puin dat rest is voor de achterblijvers…

, puin, puin nu ben ik gaan mediteren om mezelf te leren beheren hem te vangen en om hem weer los te laten met gesloten ogen zijn we vaak bij elkaar heffen het glas dan op elkaar, op onze liefde we stralen, stralen, stralen winst, winst, winst hij zegt: “Ik moet vanavond wel vroeg weg, maar morgen ben ik weer van de partij kom je…

Mijn kat vist in de vijver bij mijn buurman in zijn tuin en als hij dan een vissie heeft dan ligt dat gauw in puin. Zo zit ik dan te sissen naar mijn eigen kat die staat dan stom te kijken aan het randje van het nat. Toch kan het haast niet anders als hij nog even vist dan moet de tijd gaan komen dat mijn buur zijn vissen mist.…

Bouw bruggen van het puin.…

hoe ligt het kindje hier in het puin te kwetsbaar voor haat te klein voor geweld door bommen geveld de heer zij geloofd het staat in de boeken het land was beloofd in dat geval is grondroof geen diefstal de wereld kijkt toe op het toneel van verdriet misschien is het beter dat het kind het vervolg niet meer ziet…

De dagen glijden voorbij over de puinhopen van Pakistan Lichamen liggen zij aan zij Een ramp die niemand bevatten kan Machteloos is het woord voor deze chaos Vele tranen vloeien over de brokken steen Een hulpverlener graaft een kindje los gestikt in het puin..zó oneerlijk en gemeen Langzaam gaat de zon onder over Pakistan Niets herinnert…

Helmen onderweg naar daar waar de laatste bom terecht gekomen is ze bestieren de straten, opzoek naar leven onder smeulende resten van een ziekenhuis waarin kinderen lagen, in de hoop leven te kunnen bespeuren, gaan zij onvermoeibaar door met zoeken tranen zijn allang opgedroogd, daar dood dagelijks kost is man red baby van onder ’t puin…

het steeds weer laatste woord klopt kussens uit elkaar stort puin, onverstoord, op wartaal van het te kleine bed dat tot twee gescheiden het licht wijzigt over stenen bogen de tijd wordt kort om nog van binnen uit te verstaan ik huis onder strakke lakens en dien de dodenhoek van het heengaan…

Geen god vertoonde ooit zijn gezicht en geen gedicht spreekt onomwonden, verzegeld verzegeld, egyptisch graf, zo wacht ik af in al deze regels of ik zal worden gevonden, verstaan, een mummie van woorden onder het puin vandaan. ------------------------------------------------------- uit: 'Er loopt een gedicht voor mij…

krab maar aan de hemel stapel vallend puin het is geen eeuwige schoonheid die daarboven blinkt je zult eerst moeten sterven voordat je daar begint de weg omhoog was gepekeld met zonden de poort is nu gevonden je bent lang genoeg door het ondermaanse drek gegaan verlaat maar snel dit tijdelijk bestaan…

in puin zag hij de edelsteen hij was een kenner, tenminste dat beweerde iedereen het afval dat hij onderzocht bleek van een bekende hij zag haar jong en niet verwend alsof iets haar, voor hem bestemde ze leerden van elkaar de zon de wind en ook verdriet waarderen in het houden van vandaag verlangden ze ook morgen te proberen ze…

Hij ontvlucht zijn huis en zijn heldendaden: stromen van tranen en rokend puin. Niet wetend van falen stapt hij in het vliegtuig en laat zijn doden alleen met hun dood...…

jij bent op zoek naar wilde bloemen geen gewone op een rij in vorm licht afwijkend de kleur niet met een standaard vergelijkbaar eindelijk heb jij er een gevonden tussen afval en grof puin je koestert haar met alle liefde in je doorsnee bordertuin zij slaat niet aan heeft de geest gegeven kon niet meer als zwerver leven…

In hemelse gedachten Van perfect schuin Lijkt ieders schemer Herbouwd uit puin In kort bedwingen Van wrange pijn Lijkt bitter water Gerijpte wijn In minzaam spotten Zonder respijt Vernauwt de waarde Van menselijkheid Zo onbeduidend Immer banaal Verdringt exploten Creëert verhaal…

Het puin is verdwenen, maar de leegte blijft bestaan. Namen zijn verschenen, van hen die moesten gaan. De strijd is nog niet gestreden. De mensheid is door een hel gegaan. De wereld heeft veel geleden, is even stil blijven staan.…

Soms glijd ik terug, word ik bedolven onder het puin van verdriet en pijn. Soms ook zie ik de top in de verte. Dat geeft mij hoop. Zo blijf ik vechten, probeer ik te genieten. Niet alleen van het uitzicht naar de top. Maar ook van de weg ernaar toe!…

Moet je je hele leven weer op nieuw zien op te pakken tussen grote brokken puin.…

graafschap, heerlijkheid, baronie wentelden eeuwen in fortuinen tot één hunner erfgenamen 't geheel herschiep in loze puinen 's nachts rolden de dobbelstenen blikten kaarsen vette troef bridge en poker amuseerden tot het eindigde in poef kapitaal werd onvermogen door de drang naar hoge ogen…

als moeder Gaia chaos wordt en wervelstormen baart die niet zijn in te tomen als wilde stromen raken in de nucleaire kern als gekerm de straten overmant en kinderen onbeschermd tussen vallend puin wezenloos bewegen laat mij dan meer oog dan lichaam zijn alziend goddelijk oog dat de gulzigheid van Gaia doorseint aan het alomvattend…

breukvlakken ter ziele het zilte vuur uit de ruimte, waaier van herwonnen puin achtergelaten in geboorte, dichtgegroeid na verloop de geopende muren van huisraad op straat een uitgetreden naaktheid ten toon - zij schaamden ons…

ik ken mijn vader niet meer hij zit daarginds de hele tijd zijn verschrompelde huid lijkt op versleten leer hij snoeide vele bloemen in zijn geliefde achtertuin en bond er kaarten met woordjes want zijn geheugen lag in puin kon ik hem nog maar troosten maar hij is zichzelf kwijt alleen het boekje in zijn lade geeft alles prijs, van tuin…

De vernietiging begint zijn geschiedenis te tekenen er ligt een eindeloos landschap volledig in puin ver weg, het donkere duister in gedachten geen blauwe hemellucht of heldere zon die het naaktstrand kust het zandpad leidt uiteindelijk naar een zompig moeras waar regentranen vrij spel hebben triest onder sombere wolken.…

diep onder de korst is een schok verwekt platen drukken elkaar op tot splinters en scherven de golf plant zich verder in een ring die uitdijt in rimpels er wellen pluimen op die ploffen in een krater alles wat leeg was moet terug vol zoals de holtes in kalk de mijnschacht die verzakt een gedrilde speurhond klimt over puin hij…

Ik voelde mij als een maan die zichtbaar werd door het beschijnen van de zon mijn ware leven ontwaakte sereen waar zoete melodieën weerklinken vervlogen op de adem van de wind jij hebt de fundamenten weggeslagen het zwarte tot puin geslagen voel mij gelukkig gegijzeld door hartstocht een versmelting van ons beiden en ben blij…