Alle inzendingen over somberheid OR herinneringen OR verlaten

Kale, leeggeslagen takken Mistroostig onder een grauwe lucht Schrale, braakliggende akkers Verzamelplaats van wilde ganzen Samenscholend voor een vlucht Koude, klamme korte dagen Restant van een stervend kalenderjaar Fantasieloos, kil, geblindeerde ramen Kou uitsluitend, isolerend Functioneel en ronduit somber Voor de kouvrezende mens aldaar…

ik was onheelbaar mijn geheugen liet me toen ook al in de steek, zoals dat gaat met verwarde mensen, je denkt je drinkt je vlucht wat en staat altijd langs de kant van het levenspad, kijk, zie je? daar gaat het leven aan je voorbij in sneltreinvaart een automobiel, en alles wat je zegt verstomt in de regen daar sta je met je paraplu…

Als jij zo oeverloos somber denkt enkel het zwart ziet en ik zie geen liefde in je ogen zakt mij de moed in de schoenen ik moet ze trouwens nog poetsen zwart…

Hier zit ik dan midden in de nacht te denken, na te denken over al hetgeen er mogelijk op me wacht Midden in de nacht somber te zijn gedachten springen door mijn hoofd het doet continue pijn Het denken gaat maar door waarom moet het zo nou ik sta er mee op en ga er mee naar bed ik weet niet hoelang of ik dat vol hou Hetgeen op me…

ogen liggen diep gelegen, kraters vol met rag, de nacht huisvest enkel donderslag met af en toe een stem die schreeuwt naar het volk dat niet meer is het uur is zwaar bepakt en slentert van tijd naar adem, beelden uiten zich in stalen constructies, het is koud in de graden waarin het bed is neergezet ergens begint het licht te gniffelen…

Zo herinner ik me de voddenkoopman van de overkant. Ik was in deze ontvolkte buurt zijn laatste klant. Zittend aan het raam zie ik nog zijn volle kar staan. Midden op de weg. Hoor zijn roep. Wat vrolijk en somber stemt, want als ik er niet meer ben, wie herinnert zich dan zijn stem?…

Van een afstand kijk je toe, volgt het pad van je herinnering. Laat alle bloemen bloeien, en kleur en klanken samenvloeien.…

Maar herinneringen blijven, dat mag, ze laten jou eventjes herleven, brengen een beetje zon op een regenachtige dag.…

spiegeling van het blauw, nu somber en eentonig grauw.…

Vol sombere doemgedachten geraakte ik in een straat waar meisjes aan 't spelen waren en we kwamen aan de praat. Turkse en Surinaamse en sommige autochtoon en ze hadden er nauwelijks weet van, ze speelden daar gewoon. Mijn sombere visioenen van een wereld die verging, vervaagden in 't licht van die kinderen tot een herinnering.…

ik proef het verlaten in deze stad, bruin en geteisterd door somber voorgevoel, regen de leegte gevangen in natheid alhier klaterend op de straten zelfs de kieren in de muren cementloos ademen zij verleden waar nooit een zon echt scheen onder daken waar nooit de liefde bedreven werd zoals verteld in boeken in straten die stammen uit een…

ik schreef kleuren op je huid trapsgewijs van licht naar donker je onderging de steek van het puntig pluis gelaten gaf jij niet thuis in emoties die de kop opstaken voeren wij op onbekende wateren gingen nergens heen in het intens verlatene waar aantrekkingskracht geen baas over de polen was…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Verdrietig is nietig is somber is zwart het rottend blad bevestigt dat vergankelijkheid verstilt de tijd klaagt de viool verdriet lijkt vandaag mijn parool…

Voel ik mij somber, treurig en alleen, het liefst drink ik dan zonder rantsoen, maar ‘k geef me niet over aan geween, ga mijn weemoed in een versje doen. ‘k Geef mijn somberheid een haven, is het volbracht, dan ben ik opgelucht, de treurigheid is weer begraven, en soms tevreden over mijn pennenvrucht.…

Oké, het is een sombere dag, die ik zomaar beleven mag, de regen, deert me niet, de wolken zijn prachtig, zie je dat niet? Niks geen sombere dag, doe zolang je kunt en LACH!…

maandagochtend bij luwte van dit traag ontdooide lichaam ik kijk in mijn zeespiegel en zie een naderend eiland het tijdstip is onbeduidend want niets blijft bijvoeglijk voornaam de vroegte oogt nogal waterig aan het einde van de sneeuwrand met mijn hals over kop trekken tranen over beslagen glas blauwe maandagen, grauwer dan grijs…

Tranen druppelen op de bank Geen zorgen Je ziet ze niet Warm en nat rollen ze Over mijn wang Ik ben alleen Mijn hoekje van mij Zo alleen Alleen met duizend tranen Elke druppel Een zee van spijt Een zee van teleurstelling Een zee van angst Help me Help…

Er hangt een treurige geur in de gangen van het tehuis somberheid daalt op mij neer al brengt 't interieur wat kleur. Ik ruik een treurige geur op een reünie geur van vergankelijkheid weemoed en nostalgie. Ik proef de treurige geur bij een ter nagedachtenis ruik en proef herinnering van dát wat niet meer is.…

Het leven gaat mij langzaam verlaten al het mooie wat ik eens zag is nu in de schaduw verdwenen uit het zicht van mijn hart verloren gegaan door eigen schuld kon niet wachten, geen geduld mijn dagen worden somber van 's morgens tot 's avonds laat door melancholie gevuld teneergeslagen door wat ik verloor zijn mijn dagen nu doelloos en leeg…

spiegeling van het blauw, nu somber eentonig grauw, dit zal het einde van mijn verten zijn, sluimerend en ontraadseld in met bloemen getooide akkerland, in mijn jeugd een vaste zekerheid een verloren strijd in een herinnering, de toekomst ploegt zichzelf strak naar een andere zin van leven, vertraagd als een nieuw begin waarin…

De Herfst is het lied van herinnering, Hij vlecht om uw voorhoofd de gele laurier, Hij strooit voor uw voeten de zoete vlier, Door uw ziel gaat een siddering, - Uw hart is een viool, De Herfst vaart zachtjes door de snaren - Verlaten kind, keer tot de mensen weer!…

Ik zal je missen. Al je honderd ogen en al je monden vragend achterna zal ik verslagen volgen. En gebogen waar ik vergeefs de oude gangen ga zoek ik jouw geur in tijd die mij nog rest zoals een teef haar weggegeven nest. ----------------------------------------- uit: 'Niet ik beheers de taal', 2004.…

Er is een huis uit de schemertijd ver weg in het wazige van weleer met schilfers en scherven in een bont mozaïek boeketten wandelen door de hortus jij zweeft nog altijd door de vertrekken in zwierige japonnen van valschermstof je vult de ruimtes met een glimlach zoals een zwaluw de zomerbries verrijkt je waait notities op elk woord dwarrelt…

zonder aanwijzing of bericht heb je het vertrouwde zelfgebouwde nest verlaten ik wacht, verstoken van je tederheid hoe ver ben je gevlogen?…

Somber hangen wolken zwaar en kil en winden kolken door straten verlaten en stil. Huilen door kale kruinen als lugubere muziek van vals gestemde bazuinen zonder klank, zonder ritmiek. En donker zijn de nachten zie geen sterren, zie geen maan ‘t is alsof spoken wachten tot de klok twaalf zal slaan.…

ze demonstranten onsterfelijk in het hoofd dat men niet verlaten kan.…

Het woud verlaten somber, ineens gekraak mijn hond gromt een hoge zoemend, fluitende dreun de lucht gloeit de aarde schroeit stokstijf en trillend verschuil ik mij doodsbang geschokt belevend landend snel secuur ze stappen uit naderen mij raken mij aan knuffelen mijn hond gebarentaal er is begrip meegegaan nooit weergekeerd…