Alle inzendingen over toegedekt

Het leven had je geraakt Het lijden voorbij De Aarde achter gelaten Het graf toegedekt Het boek dicht.…

was gebleven je ogen in tegenlicht ietwat geloken misten net dat alerte stukje ik alsof zij wisten dat de kleine lieve levenslijnen zich hadden verdiept in een plotseling verdriet dat de tijd niet meer trotseerde maar zich nu voluit manifesteerde samen hebben wij alle stekels verwijderd uit de zere plek en deze vol liefde weer toegedekt…

behoedzaam haalde men de aarde weg waarmee men mij had toegedekt handen tilden het deksel op even nog hield ik de ogen dicht ...even maar... verbaasd door al het licht, men zei nu ben jij geboren mijn botten eerst nog stram en stijf mijn lijf door pijn verteerd maar allengs sterker en door de jaren heen mijn tred veerkrachtig, men zei…

Er danst iets in mijn buik zacht satijnen kleuren het zoete lied begerend dat jij naar binnen zong Juist in de kleine dingen schuilt hier en daar een chaos van ademloos verlangen Het leek zo klein, jouw zingen Wanneer de nacht het koudste is houd ik je nu vol toewijding gelijk een grote vlinder met mijn vleugels toegedekt Dan denk…

kreeg jij jouw eerste zoen heel pril in pas ontwaken je rankte hoog naar voorjaarsblauw ontliep de felle ochtendkou ontknopte in de zwoele zomerwind als vrouw die openbloeide uit het kind in warme nachten bracht liefde ons de vrucht waar wij zo lang op wachten weer strooit de herfst kleuren in ons bloemenbed totdat het wit wordt toegedekt…

in ons woordenthuis een dromen- waarmaak-huis een -elke- dag- speeltuin-in - zand - en -water verboden voor onbevoegden niet aanraken, niet voederen dat doen we zelf wel in onze schelpen woonde de zee wie is er bang voor Virginia Woolf riep je soms lachend jij niet we speelden uit en keerden thuis telkens weer nu zijn je ogen toegedekt…

elkaar Uit naam van saamhorigheid Zo was het immers, in De jaren vijftig, toen Geluk nog heel gewoon was In regio's waar het Naberschap leek te zijn Uitgevonden - nu er Meer en meer deskundigen Worden gehoord over die Goede oude tijd blijkt Toch niet alles goud Wat er blonk: veel Werd immers ook met De mantel der liefde Toegedekt…

De donkere duisternis heeft je toegedekt. Je bent in Hogere Regionen opgestaan en van daar uit kijk je op me neer en zie je hoe ik straks ook niet meer ben die ik schijn te zijn, maar een lege huls, een verpakking van een Hoger Ik, waar jij al bent en ik ooit zal zijn.…

we hebben van de zon genoten in erotiek de warmte gepeld de bruine huid zat als gegoten is later toch weer snel ontveld jij was mijn prijs uit vele loten ik heb de kansen niet geteld pech had al zijn kruit verschoten het toeval bleek op je gesteld je hebt me met je wolken toegedekt wilde geen mooi weer meer spelen je ware aard is stormend…

wat als de rolstoel niet meer draait in een kamer vol obstakels als de koorts weer naar je graait met zijn vlammende tentakels wat als de pijn steeds twijfels zaait over het nut om zo te leven dan huil je in je bed slechts toegedekt met wensen en verlangens en worstelt iedere dag om de molenstenen om je nek als bordjes te verhangen…

al haar gratie, haar speelse beweeglijkheid is stilgezet, versteend en toegedekt als ijspegels hangen ze stijf en verkild in reflectie over de dekplaat van de watergroeve niets beweegt en elke tong is vastgeklonken met de ketens van het herinneren de uren glijden weg in het gebluste licht het water weigert elke beweging alle tinten op weg…

Innerlijke rust heeft me toegedekt, onder een zachte warme vacht. Ik zou erg angstig moeten zijn. Mijn rechteroog is blind geworden, maar de nachtzuster zorgt voor mij. De Grote Onbekende houdt de wacht. Hier, waar zoveel zieken slapen, of angstig woelen in hun witte bed. In de buitenwereld heerst koude drukte.…

ik was een plant jij bracht me tot bloei jouw koestering en warmte gaven groei een nieuwe kans de aarde was volmaakt met norm en waarden toegedekt het water sijpelde maar heeft de echte wortel nooit gestrekt we kenden zon zagen de vruchten van ons leven een vroege herfst begon omdat het stukje lente ging ontbreken ik bloei in jouw…

met ingevallen schedel wacht al jaren op een nieuwe huid haar roestige klink kraakt schor en luid aan de vergroeide deur binnen hangt de geur van hout, smeerolie en verf in de getekende werkbank vangt het vale licht een vergeten scheur Zundapponderdelen op de plank een slagorde van sleutels aan de wand verfblikken kleurig op een rij toegedekt…

Laat dan de wind de waarheid van het samenzijn dragen, versmeltend met moeder aarde wier kern bestaat uit brandende warmte toegedekt met een kleed van druppels water en korrelende zandpatronen.…

Zoveel strijd als we streden om elkaar niet te verslaan in de worsteling tot beminnen als ons geluk werd toegedekt door laagjes van verdriet. Zomaar voorbij als een dag als een leven zo ongemerkt vergleden. Alles wat wij deden spant samen in het heden.…

Men heeft mij toegedekt met duizend namen door eeuwen vroomheid en ontzag bedacht, mij op een troon geplaatst, gebrand in ramen, met milde tonen mijn gezicht verzacht. Maar Mirjam was mijn naam toen ik nog jong door zon en wind getekend en getaand met velen water putte uit één bron en heuvels wollig van het vee zag staan.…

terwijl mijn stof nog door een zware deken wordt toegedekt blijkt in de hemel een nieuwe maagd geboren; naïef nog en onbevlekt waar droefenis heerst blijken bloemen te groeien terwijl houten planken nog moeten worden gezaagd zie ik elders al leven bloeien zelden ervaar ik bij het sterven van de winter de lente zo vroegtijdig ontspruiten…

scherpe helmranden vlijmen blote voeten rode druppels sporen in het blonde zand tussen duintoppen verdwijnt een hoofd duikt elders weer op vertwijfeld op zoek naar wat niet deert sporen vormen paden uitgesleten in het zand na iedere nieuwe storm onherkenbaar toegedekt maar als het lot niet valt te keren vluchten een redding…

De velden met witte deken toegedekt in serene zonnegloed gehuld tot aan de horizon uitgestrekt als blinkend decor verguld. Gedachteloos loop ik door het veld genietend van heel de natuur verder niets dat voor mij telt als deze schoonheid fris en puur.…

de stilte is niet immer wit gelijk een maged reine of schoon van klank, onaangeroerd ook de ziel niet, als de mijne daar de nacht vaak bij helder licht vele spinsels vervoert de schaduw op mij gericht het geruis onder mijn dak heeft de oren toegedekt, niet omdat mijn wil dat wenst maar omdat de slaap op eigen wijze een schone rust…

onze huid die zoveel licht opneemt dat het vergeten wordt waar lente alles laat ontkiemen worden mensen opnieuw geboren uit het winters wit dat mee kleurt met de seizoenen naar het donker herfstachtig rijp en bruin van het vele tuin het eerst verbranden is ophanden in tintjes rood die op het bloot hun zonnevlekjes etaleren toegedekt…

het kind in mij hou me vast kruip toch in me als mijn kind weer wordt weggetrokken in de wereld van pijn verlies en weg, ver weg zo dichtbij weg kom lieve nestel nog even in haast verloren gedachten maar gekerfd in de eeuwigheid van thans, gister en de onmogelijke vergetelheid ik heb je zo warm overweldigend toegedekt…

Een Goddelijk mensenkind Zo wonderlijk verwekt In een kribbe toegedekt Door God de Vader bemind. Een leger van engelenkoren Vol van kleuren en pracht Zong in deze heilige nacht Omdat Jezus was geboren. Laten we knielen voor Hem neer Aanbidden, danken en loven In Zijn goedheid blijven geloven Jezus, onze Heiland, onze Heer.…

Een Goddelijk mensenkind Zo wonderlijk verwekt In een kribbe toegedekt Door God de Vader bemint. Een leger van engelenkoren Vol van kleuren en pracht Zong in deze heilige nacht Omdat Jezus was geboren. Laten we knielen voor Hem neer Aanbidden, danken en loven In Zijn goedheid blijven geloven Jezus, onze Heiland, onze Heer.…

Een Goddelijk mensenkind Zo wonderlijk verwekt In een kribbe toegedekt Door God de Vader bemint. Een leger van engelenkoren Vol van kleuren en pracht Zong in deze heilige nacht Omdat Jezus was geboren. Laten we knielen voor Hem neer Aanbidden, danken en loven In Zijn goedheid blijven geloven Jezus, onze Heiland, onze Heer.…

brekend toont aarde zijn innerlijke kracht waar macht dat snel heeft toegedekt met monumentaal de plek zendt golven uit die verbindingen vormen met een geometrisch netwerk dat reikt over de wereld communiceert met energetische symbolen en tekens knooppunten werden steden met centrums van belangrijke zaken in de maatschappij…

omvang , groots of in nederigheid, zo de dode mens door nabestaanden is uitgeluid en behoedzaam onder het oppervlak is neergevleid de komst naar hier had ik in de tijd veel te lang opgerekt mijn zoekend oog herkent vaders oude monument met verweerd grind bedekt was het zijn verscheiden of had ik mijn sterfelijkheid te lang toegedekt…

Zo'n dag, waarop ik gebukt mijn tuin spit, op harde resten winter stuit, ijs vind in verborgen hoeken, wat was toegedekt weer bloot leg. ---------------------------------------------------- Opgenomen in de 'Dagkalender van de Nederlandse en Vlaamse Poëzie' samensteller Hans Warren, Uitg. Meulenhoff…

vlammen die vervliegen uit brandend hout dat haast tot as is teruggekeerd en kijk in de haard naar mijn jeugd waar ik met het woud was vertrouwd en zinnen zocht uit woorden die takken mij hadden geleerd uitmondend in klanken van toenemende vreugd ik zie nog kronkelende wortels van de blauwe eik, daar, met donzig mos toegedekt…