sterfelijkheid
op het verveloze bankje
enigszins naar achter gezakt
door jaren van steun
zet ik me neder
terwijl ik tegen planken
achterwaarts leun
voorzichtig weliswaar
ik hoor immers
ouderdomsgekreun
een onvoorspelbaar gebaar
van dragende flanken
ik tuur voor me uit
zie de rustende aarde
waar graven met marmer
zijn aangeduid
in omvang , groots
of in nederigheid,
zo de dode mens
door nabestaanden is uitgeluid
en behoedzaam onder
het oppervlak is neergevleid
de komst naar hier
had ik in de tijd
veel te lang opgerekt
mijn zoekend oog herkent
vaders oude monument
met verweerd grind bedekt
was het zijn verscheiden
of had ik mijn sterfelijkheid
te lang toegedekt
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm
Schrijver: Julius Dreyfsandt, 19 november 2006
Geplaatst in de categorie: afscheid