Alle inzendingen over uitgedroogd

ja, god mag weten naar wat zijn ogen zijn leeg er is geen interesse niet meer ze ziet het niet gevangen in eigen verdriet koffie wordt koud de asbak vol een traan rolt over haar wang overblijfsel van een voorbije passie die als een eens sappige sinaasappel is uitgedroogd uitgeperst midden in een zin onderbreekt hij…

als hij zo is waar uw schepping het zicht in dag en nacht deed verdelen of aan zijn aard, ongevraagd, mij dus, de zwakte zocht toe te bedelen ben ik de kroon op uw schepping als mijn vel verdroogt onder ooggeklepte mensen en vrij als ik zie dat wij door kwetsbaarheid worden gedoogd en de levensaderen ten langen leste raken uitgedroogd…

NEDERLAND April, mei 2011 heel veel zon heel erg droog af en toe 'n druppeltje regen ROTTERDAM Geel gekleurd gras op d' Maasboulevard uitgedroogde boompjes op 't Willemsplein "De Groene Kamer" nu een bruine schuur Rotterdam aan de rivier Rotterdams vlaktes aan zee Rotterdam waterstad?…

hij droomde honderdduizend lichten in onverlichte straten waar nietszeggende gezichten in gapend zwarte gaten vol uitgedroogde lijken hem aan leken te kijken hij droomde honderdduizend wensen in onbewoonde steden waar doodgezwegen mensen uit een bloederig verleden vol waanzin, moord en nijd hem smeekten om wat tijd hij droomde honderdduizend…

knikkerige twijfel die huilt om kennis ‘de wereld is lang geleden al gestolen en God ontvoerd hij laat onze omgedraaide jeugd alleen het bloed karnen tot de moederkoek van een afgestorven dood vastgeklit kiezelasfalt maar pas op de scherven van ons geluk rammelen open en bloot scherper sterker schenken meer passie, tot op ons bot dan de uitgedroogde…

Uitgedroogd, strompelend haast kruipend komt de eenzame dichter hier weer tot rust. Zijn hoofd vol vermoeienissen, het lichaam getergd tot in elke vezel doch gelukkig met zijn tijdelijke oase. Tussen het welig groen zwerven driftige duiven, pikkend en wijzend naar elkaar, druk debatterend om een korstje brood.…

Hun takken storten afgestorven bomen In beddingen van uitgedroogde stromen, Waar de oevers uit gebleekte beendren steken, Die bij een windvlaag (of bij 't langsgaan) breken. Wind gaat lijkkleurig van het zerkenstof, Kan niet van 't eiland af, een dodenhof, Dat diep de bodem van de zee doortrekt En deze ver-om aandoet met bederf.…

een keuze waar iedere ziel eens voor komt te staan of reeds staat -gezegend zijn zij de Liefde of doorgaan op oude voet weliswaar droge voeten in een uitgedroogd landschap dat is getekend door verleden en toekomst een Liefde, die stroomt, die draagt, en niet onderworpen is aan de wetten van deze wereld verandering toestaat Haar zelf aanschouwt…

Hoop is er niet meer, totaal uitgedroogd omdat het lichaam en de geest niet meer met elkaar kunnen opschieten. Zo is het Hem vergaan, de mens, het dier….. Zo vergaat het nu de wereld………

want zolang zonder, dat red ik niet meer dan leg ik mijn uitgedroogde hoofd eerder neer dan de bedoeling was.…

Op het droogste continent, moet een gemiddeld gebied geloof het of niet, het met 166 mm neerslag per jaar doen daar op Antarctica 63 jaar volkomen uitgedroogd overleven; de cyanobacterie 'n micro-organisme hiertoe in staat Droogste vis is de Afrikaanse longvis die vier jaar buiten water in leven kan blijven, slechts gehuld in zijn slijmvlies…

Wat ligt daar in de zon, uitgedroogd of platgereden? Wat kruipt daar uit de grond, glad en rossig, vochtig, nat? Plat, gerekt en dan weer rond verdwijnend in een ander gat? Wat kruipt daar door de grond door een schep in twee gedeeld? Is gewond aan kop en kont, links kruipt een stuk, rechts gaat een deel?…

Sindsdien is in een grauw gebouw in ’t plaatsje Zoetermeer een uitgedroogde ambtenaar gezapig in de weer met puzzelen en zoeken en wellicht gedecodeer van ’t mailtje aan Janet wat jij verstuurde toen die keer. Edoch vandaag ontwikkelt hij niet één activiteit: Het is ~The Day of Privacy~ en nog wel wereldwijd.…

het dode punt van de boulevard nabij een ijzeren wapen van weleer staart hij ver weg concerteren schreeuwende meeuwen in lawaai van golvend geweld melodieën in een witblauwe sfeer hij ziet in de verte gedachten passeren schepen, af en aan, doch op wisselende afstand in de herinnering wel te verstaan haren, dun door de jaren en uitgedroogde…

Verschrompeld zag haar jonge vel omdat haar lichaam almaar kromp Aan de gevolgen dacht zij geen tel ze achtte zichzelf nog altijd plomp Uitgedroogd verdorstte haar huid; botten staken erachter duidelijk af Iedere dag ging zij verder achteruit daardoor stevende zij richting graf Verleppen deed haar verharde vel elastisch was ’t voor geen…

wortels en de wind in de rug Vaart het schip langzaam terug Naar de plek van vertrouwen De bodem om op te kunnen bouwen Als een bouwval tussen de zinnen Niet wetend waar te beginnen Staat een onbewoonbaar huis Ik leef buiten want van binnen ben ik er niet thuis De uitgewoonde zielen zijn al oud Ze blijven staan want het voelt vertrouwd Met uitgedroogde…

Een wervelstorm nadert: het einde schijnt nabij Maar hij lijkt te blijven hangen ergens op de vierde rij Ineens zie ik de scheuren en mijn uitgedroogde huid komt los van het gekrompen vlees; ik sta stil en trek hem uit. Rest nog een naakte buiging, het vlees schroeit in het licht Dan wordt het langzaam donker, en valt het doek weer dicht.…

Een wervelstorm nadert: het einde schijnt nabij Maar hij lijkt te blijven hangen ergens op de vierde rij Ineens zie ik de scheuren en mijn uitgedroogde huid komt los van het gekrompen vlees; ik sta stil en trek hem uit.…

Maar wat in ’t voorjaar rijz’, verjeugdigd en herboren, Het kan de doodse rust van ’t akelig graf niet storen, Waar ’t statig gewormt zich nestelt in het slijk: ’t Is dor en levenloos, als de uitgedroogde splinter; Ja, drie voet onder de aard is ’t zomer, herfst en winter En lente te gelijk!…

sterfgevallen waarbij je kunt zien wie er echt uit knallen Zo geven de Pijpelijntjes van Jacob Israël de Haan evident homosexueelen reden tot herstel en opstaan Rhijnvis Feith deed velen verbleeken van hevigen schrik bij zwangere orkaanen gingen ze dan met een laatste snik Harry Mulisch verlevendigde met Cubaanse suikerreisjes chronisch uitgedroogde…

ochtend werd zelfs met jou aan mijn zijde Ik was het gewend maar heb me altijd verzet en zal dat blijven doen zonder de strijd ijdel te noemen Ook nu we leven nauwelijks in dit nu maar genoeg om er te verblijven deze geheiligde lichtheid omhels ik met heel mijn lichaam en het jouwe Ik draai me naar je toe kijk naar de nacht die uitgedroogd…

Vlambloemen vuren in de nanacht in het helder licht van een zomermaan morgen wordt een hittegolf van kracht ramen en deuren moeten vroeg openstaan God kijkt glimlachend achter 't hemelblauw Hij wil dat wij van de dageraad genieten de verse bloemen plukken in de dauw en de uitgedroogde plantjes vlug begieten de courgettes en pompoenen zijn…

Ik heb hem vaak vervloekt, mijn conifeer Leylandi zijn twintig meter wanhoop nooit ontzien hij kon me toch niet aan, die conifeer Leylandi ach, hooguit als het stormde dan misschien Soms pestte hij me terug, mijn conifeer Leylandi en smeet zijn bruine afval op mijn kruin dan schudde ik minachtend, voor conifeer Leylandi de uitgedroogde rotzooi…

openbare pleinen waar gedichten aan kleven wij zijn het geruis van de lopende banden bij de kassa de glimlach die blijft opduiken in de nog verstijfde massa wij zijn achter de in plastic gegoten versterving rond gore afvoerbuizen zijn wij de kringen van bederving aan beide kanten van de scheuren zijn wij in je beton in je verlaten straten en aan je uitgedroogde…

Dan, in de blauwe nacht, flitst vliegensvlug de donder aan, een regenvlaag spoelt muffig stof door uitgedroogde goten; de lege greppels zwellen op tot modderige sloten, het spat en spookt en even lijkt die lome wereld te vergaan.…

Na hun uiteindelijke afdaling en korte trotse exercitie beneden in deze diepe vallei waar okerkleuren de ogen strelen doch immense hitte al snel doet besluiten vlug naar boven terug te keren teneinde volkomen uitgedroogd en afgemat op een caféterras te moeten constateren: Roussillon en Provençe het is me wat.…

Want de wet dwingt 'r tot trouwen, Zelfs al is ze tachtig jaar; Voor zo'n uitgedroogde ouwe Staan zo gauw geen mannen klaar. Vrouwvolk mag niet meer bedienen. Wee de arme kastelein Zo zijn lieve kelnerienen Niet zijn eigen dochters zijn. Zonder frisse jonge meiden, Is zijn zaak geen steek meer waard.…

niet hij had zoveel gezichten, zoveel verschijningen, zoveel vormen dat je hem soms niet eens herkende als zijn tentakels over het leven gleden Je kwam hem tegen als vallende bladeren in de herfst met glanzend geel, bruin, oranje en rood, als verdoffing van een bloemenbos na één, hooguit twee weken bestaan in een vaas, of als bromvlieg, uitgedroogd…

Op een Kraanvogel Een kraan die vanuit Vietnam Naar Engeland gevlogen kwam, Werd in een weiland vlakbij Londen Volledig uitgedroogd gevonden. “Hoewel ik kranig heb gevlogen, Verloor ik heel veel vliegvermogen Omdat men mij”, zo sprak hij ontdaan, Wagenwijd had laten openstaan!”…

zie die moeder ginds versmachten; Haar telgje aan de uitgedroogde borst Verteert, vergaat, en sterft van dorst! Wie is gewaardigd om haar smarten te verzachten? Snelt aan, gelukkigen! snelt aan; Wat wellust is aan u beschoren? Gij komt ! – de moeder is herboren! Gij komt! – en ’t wichtje lacht u aan.…