Alle inzendingen over uitwisseling van erv

mogen wij nog even herfsten de kleuren van voorbije zomer erven in rood en geel verblijven want het charmante bruin is al helaas van onze lijven met eikels en kastanjes weten we de oogst paddenstoelen kleuren zich nu op het mooist in zacht oktoberzonnen is er nog dat sprankje hoop maar als de echte winter komt kent ook de lente…

Honden doorzoeken het gras in verpauperd habijt, Erven zijn leeg, Leeg ook de huizen van wevers, Verbrand en gebeten. Zeker, het zuiden is leeg Als een schede en rood. En domini canes snuiven met wellust Het adembenemend parfum van hun pij.…

wilden niet beminnen me nemen en dan gaan onderliggend janken eerloos mijn verzet vaak om woorden bidden als er weer niets werd gezegd ik vergrendel slotenloos mijn ramen zijn gebroken het uitzicht splintert weg in een leven zonder hopen gebarsten is mijn kop gedachten zijn mijn scherven mijn lichaam is te koop mijn ziel zal niemand erven…

zag de vingers omhoog gaan las handenvol vragen ogen die doofden in niet meer geloven de strohalm met traan herkende de lijnen die schrijnden rond polsen waar littekens staan gevangen in leven door anderen geboeid in altijd jezelf weer geven geef het verleden een schop laat het verwerken je erven en zoek nu de zonzijde op…

ik harnas recht mijn maliënkolder en gevest jij zeepbelt in je bad en jaagt het schuim naar mijn gevecht terwijl ik vlijm en scherp de woorden kloof ze puntig steeds onthoofd warmen de oliën je lijf al klaar voor ons ontmoeten ik ben bereid te sterven in het heetste van de strijd alleen jouw zeepbel geeft slechts sop en kan mijn erven…

aan ze wilden niet beminnen neuken en dan gaan onderliggend janken eerloos mijn verzet vaak om stilte bidden als er weer niets werd gezegd ik vergrendel slotenloos ramen zijn gebroken uitzicht splintert weg in een leven zonder hopen gebarsten is mijn kop gedachten zijn mijn scherven het lichaam is te koop mijn ziel zal niemand erven…

nu eindelijk mijn bloem gaan geven je kent de kleur en geur het komend groen uit vroeger leven neem maar mijn lente in een nieuw begin en groei naar voorjaarsbloei samen wiegen in de warme zomerzon, er komt geen winter meer die is al om we gaan nu herfsten ons volgend leven zal de rijpe vrucht weer vreugdevol gaan erven…

het is veel wat er van buiten op ons afkomt heden ten dagen met al die vragen die blijven knagen om een antwoord vragen en het zijn er vele die sterven maar die het coronavirus erven sterven veelal alleen ik zet de televisie uit sluit het venster en de deur voor de adembenemende corona geur en gaat zoeken in het…

niet beminnen neuken en dan gaan onderliggend janken eerloos mijn verzet vaak om stilte bidden als er weer niets werd gezegd ik vergrendel zonder sloten mijn ramen zijn gebroken het uitzicht splintert weg in een leven zonder hopen gebarsten is mijn kop gedachten zijn mijn scherven mijn lichaam is te koop mijn ziel zal niemand erven…

Waar Jemen wordt bevrijd van kwaadaardige satrapen Waar democratie van oudsher bestaat en mensen vrijheid smaken Waar vrouw en man gelijken zijn voor een liberale wet Waar regenboogvlaggen wapperen op elke minaret Waar corruptie niet bestaat en Waar men gastarbeiders tot helden slaat Met de Golfstaten doen we zaken Onze werelden zijn uitwisselbaar…

Twee volkeren zullen erven. Ik zal op de uitvaart zijn.…

zich voortbeweegt naar duizend middenpassagiers en naar alles wat verder gaat zoals wind en water wierook het allerheiligst in een ongekend later laat mij liefhebben zoals ik besta, ik weet waarheen dit is herfst, een reden tot sterven kijk dan, liefste niets is geweest; wij zullen in deze duisternis het leven erven…

nog erger dan het sterven is bij leven verlatenheid erven en chaos je zuigt in een kolk waar de ziel likt aan een scherpe dolk *dans le paradis du coeur* het touw naar de hemel lijkt gebroken de opperherder is, onaangekondigd, ondergedoken ik hoef niemand te vertellen hoe mensen mensen pellen *dans le paradis du coeur…

levenswater ontwakend als wijsheid in de ziel van het eeuwig dromende vlinderkind reizend met de wiegenwind op de ondoorgrondelijke zo wonderlijke weg in een verscheidenheid aan vragen, schemervlagen in de stilte hoor ik je nog zingen door tonen van liefde die in echo’s weerklinken is er het zichtbaar licht zo jij, dat ik mocht erven…

van Eemnes binnen tot Eemnes buiten liggen nog steeds in zondagse rust langs de dijk weilanden vierkante eilanden monotone schoonheid tot de einder herhaald polderwegen vallen samen op een punt en ik die niet wist dat je er verder kunt boerderijen wachten in slagorde erven geharkt, rustdagklaar…

bloemen die uit muren groeien waar jij ooit gelopen hebt zie het pad weer warm bloeden het helle rood wordt zwart waar eens de gouden zon mijn wanhoop overscheen is nu de tijd met mij alleen nog draagt een roos het donkerrood haar groen is geel van sterven ze droogt tot dood omdat geen hand haar krijgt zij zal nooit liefde erven…

er is geen wereld om in te sterven een ouder of iemand die jij verkoos je was onzeker en dacht na een poos dat je wist wie wat van je mocht erven niemand begreep jou en wist wie je was en hoe jij daar alleen zat en bromde maar je was anders en verdomde dat iemand begreep wat zij zo net las je tikte op tafel en keek naar die ander en…

je schuift het sneeuwgordijn opzij treedt ijskoud op in volle glorie kristallen schitteren op je japon gedragen door de wind je sprankelende lach is zon je zweeft en slecht in sporen op de baan zien we jouw ronde zwieren staan ik weet je in mijn armen zij zullen jou verwarmen smeltend zal je sterven en wij heel snel jouw lente erven…

Je bent een foto op vergeeld papier ik hou hem vaak in mijn handen hier het clair obscur van een jonge vrouw jij was er al niet meer ik was nog niet geboren maar wie weet spreek ik toch vaak met jouw woorden ik had zelfs graag dat krulhaar willen erven en die mooie lach want onze levens zijn hoe dan ook sterk met elkaar verweven later…

geloofde kreeg een wonder werd zo rechtgezet het water waar hij op gelopen had veranderde in wijn om zo nog dichterbij bij hem te kunnen zijn de zieken die hij tegen kwam genazen en verbaasden de familie en bekenden die hem niet meer ontkenden hij vergaf de mensen die hem lieten sterven hij bad voor ze beloofde hen zijn koninkrijk te erven…

Hou jij je maar bezig met erven, ik met sterven. Hoe noem je iets wat je niet meer bent, een zoon of zo? Pijn? De deur waardoor hij in het leven kwam, staat open. Het tocht van oneindigheid. Van eindigheid. Hij is. Hij moet zijn. ------------------------------------------------------- uit: 'Gedichten', 2000.…

met lijm en kwast zijn perspectief te herwaarderen het licht vliegt alle kanten op is niet meer te repareren de wereld van hiernaast is aan diggelen gegaan transparantie was de kracht die hemel dichter bij de aarde bracht de poort blijft dus van hout luchtkastelen zijn vervlogen weer buigen planologen zich over de scherven die wij erven…

zag de hand met palmen wuiven je gladde glimlach door woestijnen stuiven de vuurkracht is te huur en jij betaalt met bloed aan huis en muur vergoedt hun simpel rouwen kinderen en vrouwen dollars zijn niet duur maar mannen erven toch dit land dat jij met harde hand onteigend hebt ik tribunaal je kaal tot op het bot dan voel…

zoveel ballen zijn er al gevallen in het tuigen van de boom weer een droom in duigen de kinderhand van toen is nu een oom raap altijd de scherven in drukte van belang veeg herinnering bijeen en weet hun glans zal volgend jaar niet erven maar ik laat ze nooit alleen zo sier ik mijn boom met schijnbaar leegte aan de winterharde…

gezeik als een oude eik heb ik gezien hoe liefde een man gek heeft gemaakt ik heb gehoord hoe een gekke man door liefde werd geraakt vlinders vliegen naar zijn gelijkenis een zalm die terugkeert uit de oceaan naar de rivier die er ligt om te sterven onhoorbare zucht een opstijgende zwaan een mens geboren om zorgen te erven…

ook de zon speelt met licht en energie zijn rol in de natuur zo heb ik overal gezocht naar de taal die liefde gebruikt als mensen elkaar willen leren kennen zoals de babelse spraak en het orakels gebruik in het vroegere delphi waar mensen naast waarheid ook toekomst voorspelden maar als zij niet verstaan worden stokt de uitwisseling…

Al wil de dag, de week van alles vervaardigen, wat houdt in deze nadagen nog echt steek. Het weer is het weer over en weer de regen de regen de hogere wolken, de wolken soms de nevel in het gloren. Is het wat we al lazen in jullie ogen proefden in de niet uitgesproken erfenis van het straks in jullie denken. Want al wil de dag met weer…

gedragen door tonen van liefde en warmte klinkt harmonie van binnenuit nog zonder stem spreekt lichaamstaal jouw welkomstwoord tot in de verste hoeken word je gehoord in melodisch aanhaken ook zij spreken de stem van het hart hun boodschap zuiver verpakt in weten is sterven geen vergeten samen beleven is wat wij zullen erven…

ik tracht met mijn scherven, op de Plaza della Pietà, sprakeloos, weer heelheid te verwerven wanneer ik oog in oog sta met de fontein waarvan de stralen huilend de leegte erven, van de val verhalen en druppels uiteenspatten op reeds uitgesleten groeven van de marmeren Moeder, zodat ze verpletterend een verlies vertalen ik zoek…

Op eigen erven van verpande levens in verhulling, op vreemde bodem van dromen zonder vervulling. Dennenaalden zonder zomer verlichten hier winterse noden waar graven de bezoeker dienen, niet de doden.…