Alle inzendingen over verhult

Zelfs de rook boven het vuur verspreidt zicht slaperig over het veld een gesluierde nachtkoelte omknelt de stilte en verhult het naderend uur van lichtfonteinen van nieuwe wijnen Een enkel woord drijft langzaam heen over de schrale en kale landerijen wolken omlijsten de schilderijen scheef hangend aan verweerde steen aan gebroken naaldhakken…

Wie bij daglicht de gordijnen van de wereld sluit en de kaars zal doven, verhult de toekomst in nevelen, een vermetel gebaar om de tijd te willen ophouden. verwijzing naar vroeger eeuwen, zo de mythe wil geloven om in elkaars armen en gedachten te verstenen als lot, dat het geluk niet zal benijden.…

Als schrijvers list in een verkwist avontuur waarvan de uitkomst niet zomaar werd gedoogd, verhult de onbekende bron, ween dan als de heldere stem van de morgen nog niet geklonken heeft, tot het spinnend schrijverswiel wordt opgestart, onbezonnen in het zingen van een tijd hem trouw en dierbaar was.…

ach, oude Haagse nozem op je Puch een helm verhult je wilde grijze haren je vrienden kwamen langzaam tot bedaren het is alsof de tijd jou oversloeg nog dikwijls stop je bij die oude kroeg en denkt terug aan glorierijke jaren er klonk muziek van losgebroken snaren je was er altijd zat, maar nooit genoeg je staat daar maar, verzonken in getuur…

Jij en ik zijn als een puzzelstuk, elk deeltje een eigen vorm en structuur en kleur in een gezamenlijke deelbaarheid, ontstaat een onschendbaar geheel, som van talenten in meerwaarde in al denkbare modellen en posities van wat we zijn of denken te worden, al staan we daar nog ver vanaf verhult door een vernis van energie…

Als schrijvers list in een verkwist avontuur, waarvan de uitkomst niet zomaar werd gedoogd, verhult als onbekende bron, ween niet als een heldere stem van de morgen nog niet geklonken heeft, tot het spinnend schrijverswiel wordt opgestart, onbezonnen in het zingen van tijd hem trouw en dierbaar was.…

een vlinder vindt een leugentje om bestwil niet bezwaarlijk niet echt raar hij moet hem soms wel houden hij verhult zijn angst achter ontwapenende onaantastbare fladderende onschuld maar het blijf haar benauwen een leeuw is altijd openlijk bezig met die eeuwige ‘struggle for life’ denkt o was ik toch maar liever die snelle haas met…

Slijp de nachten in ieder uur, wet de tijd en pennen op slijpers steen, omvat het lopend vuur op papier, verhult weer een vergeten dag die lijkt gesluierd door zelfbedrog en wat de afvalbak niet vrat inkt in associaties gedoopt, des schrijvers avontuur wordt niet in ongeduld gedoogd als de zon zich schijnen laat, zijn de…

We verdringen de pijn we draaien ons om de mens achter glas doet weer eens dom we leven in rijkdom door slijk der aarde aanschouwend het alter ego dat flets naar de tv staarde ze kleuren in zwart-wit resoneren de lieve klanken gelukkig met primitieve speeltjes en houten planken de wereld achter de glazen sluier verhult de waarheid…

je strak door je cocon een strijd die je ter nauwe* winnen kon met spinrag van je voet tot aan je beide oren ‘k strek me uit, vleugels drogen in de zon in een kil landschap dat me amper kan bekoren schreeuw ik het uit en bazuin het van de toren in ‘n koel en onverstaanbaar vakjargon soms haal ik uit en slaak een luide gil overmoed verhult…

Het is nacht en de wind speelt met de houten gong de maan straalt zachtmoedig op de daken de kamer is gevuld met pianoklanken klanken die klimmen en dalen In de stad verstrijken de uren gedwee uren gevuld met zoeken naar geluk Zoeken dat het geluk verhult Geluk niet te vatten volheid!…

samen op de roltrap kwart over zeven wijde broek verhult je manke been arm in een mitella zwarte haren kleuren vele tinten grijs breekbaar, gebroken staren blikken in de verte waar zij eenzame leegte vullen met hoop al mijn vragen kennen slechts één antwoord ‘oorlog’, zeg je nauwelijks verstaanbaar snijdt ijzige wind woorden af…

Toch schept mijn Nachtelijke angst met hen een Saamhorigheid uit overmacht, dat Verhult wat zich niet laat temmen En veilig is als een deken in de nacht.…

ook in schaduwkanten worden uitgedrukt de nadruk zich te moeten meten in veel wat blinkt, wordt geretourneerd om ongenood een plaats te moeten krijgen in waardering uit een diepe put die stinkt, waarvoor gelukkig weer een noodoplossing wordt gevonden, als men in retrospectief het proces terugkijkt, wordt het perspectief kleiner en verhult…

Het ratelen van de wielen verhult alle geluid hierbinnen. Ik kan niets meer horen. Blikken ontwijken me, naamborden ontglippen me. Op goed geluk moet ik er straks uit. Het is er weer, dit stollen, na langdurig het hoofd te hoog te hebben gedragen. In mijn bagage, mijn dagboek, ontvleesd verleden, een herbarium vol bladskelet.…

als de schaduw mijn voeten nadert mij aanreikt de donkere verholenheid van mijn diepere bestaan wordt de deur naar het licht geopend en met geweld verbreken harde zonnestralen mijn verbond met het duister het is geen vlucht in de nacht dat tasten naar wat licht verhult scherpe schoonheid snijdt mijn blikken af van een weg in de verte…

slechts nog brak water – het sterven nadert en de zon sluit langzaam haar poort, het vlees dat de vrucht droeg is nu rijp aan bederf en geurt naar ontboezemingen uit een herfstig verleden trage kruinen dragen de wind en spreken regens en stormen uit over deze haatdragende vlakte het verstilt, de zwarte nacht laakt de lauwerkrans die hem verhult…

gedeeld in elke era weer wordt geproefd, tekens dat alles opnieuw gedroomd zoals het is niet zou moeten zijn wat anderen in verwachting beweren als de stromen in lief en leed even zijn gedroogd, maar haar littekens nooit en mocht verwachtingen ontstaan anders te beweren is dat een realiteit die mank gaat van geschonden vertrouwen, verhult…

Alleen liefde kan de wereld tot bedaren brengen ruwe beelden en schetsen die hem vergezellen geëtst in vergeten echo’s vervagen maar klinken in de kruistocht van weer en tegenwind, om een plaats te vinden in de stroom van zinnen uit de verlaten jeugd van onschuld, bittere smaak aller dromen verregend op het bord met krijt verhult de geur…

voor langdurige stiltes, in het vijandige verkeer of in aanstormende dromen waarin ik bivakkeer, waarin het zicht en afloop niet gunstig lijkt, als ik mij in dat gevoel verslik ontrafeld wordt door de ontnuchterende rede, zijn de angsten van ervaring, gegrond in afkeer te ontleden, verstomd in de reflectie van het eigen ik, niets verhult…

in de klamme hitte groeit jouw moeder onzichtbaar afgebakend door keerkringen het blad verkleurt van zalmroze naar glimmend groen kleine bloemen dragen jouw zoete geur ik dommel in de schaduw van trossen een palet van geel en rood en groen je rijpt aan lange twijgen de ovalen pit verhult de korrel die twee lobben draagt beschut door…

Als duisternis de heldere blik verhult geen lust meer het verlangen vervult roep ik die ene droom op die nooit uit komt. En ik roep in de nacht en ik smeek om een wondermacht om een betere wereld te leven maar men zal me nooit een andere geven.…

Als ik me in dat gevoel verslik ontrafeld wordt door ontnuchterende rede, zijn de angsten van ervaring, gegrond in afkeer weer te ontleden, verstomd de reflectie van het spiegelbeeld, verhult verder niets, maakt dat ik stik, verstrikt aan lijnen als marionet vermomd, onderschrijft de noodzaak in het spoor van oorzaak en gevolg, processen…

Zij spreekt voortdurend over warm gevoel en cultuur Verwijt mij niet eerlijk te zijn Maar haar lompe daad doet juist mij pijn Gebruik dan niet zulke woorden, voor jou veel te duur Natuurlijk mag zij een ander prefereren Ik zou oneerlijk zijn, maar zij verhult haar ware reden Oordeelt over mij zonder een gezamenlijk verleden Alle praat over warmte…

De zomer vond ons Onbevangen op de fiets Het schema mikte niet zo nauw Maar ergens riep er iets Dat zelfgenoegzaam daar bleef hangen Het drijft terecht tot een gesprek Lost in als ongestemd verlangen Of blijft een haperend gebrek Zo komt de taal op allerlei De hele kermis aan de praat Over wie er wat en waarom zei Eén ieder verhult wel…

Wat je schrijft onthult en verhult De taal is net als een mens die verslijt in de loop van de tijd raakt hij stukjes kwijt, stukjes zin En daartegenin vindt men toevalligerwijs nieuwe zin, zoals een verdwaalde paardenbloempluis De wind waait en de molenaar maalt graan tot meel schuld tot onschuld en omgekeerd En de verloren woorden tot…

We hebben geen angst dat alles vergaat ook de zomer straks niet in haar volle glorie opstaat en graan als goud zo fraai verhult, we betrachten geduld met dat wat vervult. Ik voel me goed bij elk liefdevol woord wat niets verstoort, alles is als een vrucht die aan bomen prijkt en gestaag groeiend rijpt.…

"Voor woorden die ik zei treft mij geen schuld, Hooguit wat blaam," aldus Hugo de Jonge Hij maakt voortdurend rare hink-stap-sprongen Waarmee hij juist zijn ware aard verhult "De oppositie leg ik in de lure Want echt, zo'n onderzoek kan even duren..." Wel betrokken zijn, maar zonder betrokkenheid, het schijnargument dat onze voormalige…

vormt een kansel voor de houten sterveling hij verhaalt over verre neven die het woud verlieten zonder een vaarwel om uit varen te gaan naar tropische bossen op eilanden die voorbij roeiden in zwoele zomerwolken hun staanplaatsen zijn veroverd door vlegelachtig gras en ander opschietend gewas dat nietsontziend de opengetrokken graven verhult…

herken de wolk die regen verhult tel de rust die tussen donder en bliksem heerst met geduld herken de schoonheid in een melodie open je ogen en oren en zie elke steen bezit geweten ieder wezen kent z’n eigen taal zelfs een leeuw heeft mededogen en een ieder weet nu de natuur is ons waardevolste kapitaal ik zie wat ik wel of juist niet…