Alle inzendingen over vleug'len

Ik heb er bij mijn leven geen potje van gemaakt maar wel ingespeeld op wat de markt bood en dat was lenen, lenen, lenen tot wel een miljoen oude guldens!…

geef mij je arm leen mij je rug geef mij je schouder en voel verrukt ik luister naar muziek tussen ons en beweeg met eeuwigheid in de tijd verwaait het sterven tot een traan in ons hart open zal ik zijn en ik volg jouw voet door alles heen geef mij je oog leen mij jouw hart geef mij je oor en hou me vast en beweeg op de…

Mooie ogen Mysterieuze lach Je kijkt vol, in de lens Rechte rug Zelfbewust Hoorde je maar, bij mij…

Als jij voor mijn lens verschijnt De lucht immer te donker Het brandpunt exact uitgelijnd Dan flits ik En vang je…

(kleine ode) de citroen niet om in te bijten maar juist de schillen lenen zich uitmuntend voor een lekker drankje saluti...…

de put dieper dan de echo kan reiken duister als in de diepste spelonken glad en bezweet met algenvocht verdriet in tranen verdronken het dal was dieper dan zijn bedding de stroom meedogenloos en wreed de groene heuvel onbereikbaar verdriet in tranen verkleed de berg was steil en glibberig met verraderlijk losse stenen de top in de verkleumende…

verwant aan elkaar van hoofd tot teen maar nooit in het bezit van elkaar Feitelijk zijn we enkel te leen..…

liefdevol wrijf ik witte haren uit jouw nog warme gezicht het is alsof engelen dansen rondom jou in het schemerlicht vredig je glimlach duidelijk klaar voor jouw weg naar het paradijs hadden wij je slechts te leen je was op doorreis *~ Lady Love ~*…

nu je zo door en door de rusteloze nachten kent het moedeloze ademen de zware ochtenden met nog niet een streep van licht het lange missen van die je dierbaar waren de steunpilaren die al rust gevonden hebben op een plek waar je nog steeds niet ligt zou je dan desondanks bij de allerhoogste extra tijd moeten gaan vragen tegen een in…

kale heuvels happen de wilde bokken naar lucht het einde nabij zijn zij koud is de kracht van een huilende doodskop ver weg van de boom met kale takken vlucht de veelkleurige vlinder voor giftige damp dat opstijgt uit de gescheurde aarde en daalt neder in de dakgoot van de witte tempel van kruisdragers zij heeft niet te leen…

Even is er 'n vleug van Middeleeuwen Zie je de monniken op rij die monotoon hun liederen zingen Hun -spreekwoordelijk- zwijgen in alle talen Hun handschrift -lichtschuw-opgeborgen in aloude analen Niet gehecht zijn aan aardse dingen hun sobere pij...…

Een illusionist uit Athene Zou eens een verdwijntrucje lenen Dat ging echt perfect Alleen was 't effect Dat hij toen voorgoed is verdwenen…

Ze verft haar lippen rood, mascara, vleug parfum. Haar borsten zijn nog bloot. Haar topje is het laatste dat om haar lichaam sluit. Ze zegt weer: ’Kom er uit!’ Ons bed houdt mij gevangen, en ik zeg: ‘Lieve, lieve schat, ik heb mijn feestje al gehad.’…

Bellenblazen, veel kapitaal uitlenen en te weinig garantie op betaling. Zo gebeurt dat vaker, getallen opgekrikt en opgeblazen om dat (econo)mono-culturele gedachtengoed te bemesten, winst maken en groei. Het is belangrijk dat een bedrijf Altijd Winst maakt en blijft maken. Dat moet, de aandeelhouders blij houden, aanzetten tot verdere investeringen…

tenen wijnglazen op het kleed die kleuren en mij vervloeken ik laat bierscheten boeren en harde zuchten zie doffe spiegels mat van bandensporen in versnelde vluchten zeker twaalf mensen visite, een fantastisch feest geweest helaas mijn porttemonnee leeg en zit nu zonder eten geen probleem gewoon even een telefoontje plegen Een tientje te leen…

De ene bank komt blijkbaar geld te kort En krijgt dat van een tweede bank te leen En die bank leent dan weer van nummer een Zodat hetzelfde geld wordt teruggestort. Dankzij dit uitgekiende bankverkeer Kennen wij binnenkort geen crisis meer.…

Als ik je ogen lachend in de lens van de liefde zie lonken vallen de schellen van mijn ogen die zich vullen met opwellende tranen. Het afscheid zal ondraaglijk zijn. Het zo eerlijk liegende beeld, gevangen door mijn roze bril, vernedert wreed mijn tere wereld. Gelaten heb ik je laten gaan. Je hebt me zoveel pijn gedaan.…

van wat is geweest, dat het door laat're dagen zacht mag branden, een lichte lamp voor wie het duister vreest, moed, die de kracht ons geeft te weren, een troost en deernis allermeest - maar alle uren brengen niet haar keren, wij moeten verder met de roekeloze wind, en schuilen nimmer veilig voor zijn deren, voordat gij, God, Uw leen…

Ik wil mijn leven leven ik wil het leven beleven ik wil het niet bezitten ik wil het bij leven lenen en hopelijk leuker en lichter achterlaten dan toen ik leefde! - Deze hartenkreet draag ik op aan Jenna H. uit Zwitserland -…

Doch vol van leven niet te temmen Blijft de witte boezelaar van Leen. Dat weten alle mannenogen, Dat wraakt de blik van iedre vrouw, Want zij zijn lieden van vermogen In zwart en goud; maar dat meidje, nou! Dat weet de boeren wel te paaien.…

ook dichters lenen en stelen wel eens woorden want wie zonder zonden is schrijft nooit een gedicht laatst nog stal ik een woord om mijn zinnen te beteugelen in een erotisch vers…

Aan banken moest je altijd veel betalen Bankiers zijn smoezelaars en croesusrijk Ze vlassen enkel op het aardse slijk Nu schijnt je spaarrente alweer te dalen! Om dat te compenseren, naar mijn mening, Moet je straks rente vángen bij een lening…

Een arme jongen uit Rhenen Mocht nooit geld van vrienden lenen Nu zijn die zogenaamde vrienden Die hem toch al niet verdienden Zelf in grote armoede verdwenen…

boven het water verdwijnt de vogel in het grijze hemeldak de ochtend breekt aan alles is gezegd leen mij je oor, liefste je zwijgen is zo licht…

Onder een vleug van poedersneeuw nieuw leven, wachtend tot het wordt gewekt. En achterin, tegen ‘t blijvend groen op donker geroeste stam, in het wijkend licht zich steeds vernieuwend, een glazen beeld; "de gele kam".…

De nacht is een broeierige deken over blote schouders lippen verglijden in een lispelend duister Vingertoppenfluisterend wind ik koele doeken om je krommende wervels Ik tel De wind fluit liedjes want vannacht komt ze ook bij jou langs en dan, in een vleug door een kier Achter het, voor boze mannen gesloten, raam zal ze…

De brief, die ik niet meer lezen kon, Glansde koel als het zachte gezicht Van een kalm gestorvene, Wiens lippen een vleug warmte vasthouden Om onze laatste kus niet te verschrikken. De samenvouwing der handen Wil ons naderen reeds niet meer kennen, Hun verstrengeling weert ons. Onder de zoete woorden staat een naam gekrabbeld.…

wij voelden liefde in de zachte voorwaartse vleug van de menigte handen gingen hoger armen bewogen synchroon met het gaan van de stoet wij ademden gelijkheid in kleur en exposure gingen tot verre generaties terug om eenheid te brengen in de exegese van toen tot heden er bleken geen spijtoptanten wel leuke nieuwe ideeën over…

speelde niet hij grijsde grauwe dagen in eentonigheid versliep de uren knorrig in een winterslaap die de korte dag nog donkerder zag geen sprankje zon of bedje sneeuw met warmte voor de net ontloken allereerste krokus en toch is er beweging in de zwarte grond waar wortels en knollen al stevig bollen het is wachten op de vleug…

je lach fluweelde zacht in tegendraadse vleug zij lichtte op uit het nog donkere van aangeleerde deugd liet sporen na in het ooit onbetreden nog egale vlak wiegend kwamen woorden in de koude buitenlucht zij wolkten naar behoren maar brachten onrust al snel terug ondanks het fluwelen vergeet jij nooit de tegendraadse rituelen…